12. Cabo Polonio & Colonia del Sacramento, Uruguay
Door: Joe
Blijf op de hoogte en volg Joe
10 April 2014 | Uruguay, Cabo Polonio
In Buenos Aires nam ik de boot naar m'n volgende bestemming; Uruguay!
Ik wilde eigenlijk direct doorreizen, maar helaas; aangekomen in Castillos ging er geen bus meer naar m'n bestemming. Ik moest dus een nachtje slapen in dit spookstadje. Een dorpje uit het jaar nul, geen toeristen, niks te doen. Ik dacht weer ff terug aan die nacht in Campo Grande, bahh.
Gelukkig was ik enorm moe en duurde het niet lang voordat ik vertrokken was naar het land der dromen. De volgende ochtend werd ik wakker, liep met m'n houten slaapkop over de uitgestorven straten op zoek naar iets eetbaars. Ik zag een oude vrouw wat gevallen boombladeren bij elkaar vegen in de goot, om deze vervolgens met wat lucifers in vuur en vlam te zetten. En zo verlieten de uitgedroogde bruine blaadjes het hier en nu, als zwart as dat werd wegblazen door de wind, alsof ze nooit hadden bestaan.
Ik draaide me om, er stak een man met een krakkemikkige paardenkoets over, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Terwijl de zachte wind de rook van de smeulende bladeren langzaam wegblies, opgaand in de lucht en in de longen van de bruine viervoeter.
Waarschijnlijk was dat allemaal ook de normale gang van zaken, maar het duurde ff voordat alles tot me door drong, na het heftige Buenos Aires.
"Welcome to Uruguay, Joe...."
===
Cabo Polonio; Magic por favor?!
===
De volgende ochtend en een korte busrit verder kwam ik aan bij een klein en afgelegen "busstation". Normale bussen konden mij niet brengen waar ik zijn moest: Cabo Polonio.
Nee, daar waren dikke 4x4-jeep-achtige-safari bus-transport-machines voor nodig...! (Zie foto). Dat ding reed me een half uur door de duinen heen, over zandwegen met diepe kuilen waarin auto's in zouden verdwijnen, richting het strand. Richting Cabo Polonio, een afgelegen en geïsoleerd mini-dorpje. Er liep èèn stroomlijn naar het dorp, maar die stroom was bestemd voor de vuurtoren. Het dorp bestond slechts uit een honderdtal kleine strandhuisjes en hutjes, meer niet! Populatie van 94. Geen tv, geen internet, geen stromend water. Stroom via zonnepanelen die op een bewolkte dag in 24 uur je iPod slechts half opladen. Wat een aparte, mooie en perfecte plaats om flink te detoxen :D
Sommige huisjes waren met mooie en felle kleuren versierd, overal hangmatten, surfplanken en plekken om een gezellig vuurtje in te maken. Stranden zo ver als het oog kon zien, vaak leeg en voor mij alleen. Zeehonden en zeeleeuwen op de rotsen aan de kust, overal honden en paarden. De vibe was moeilijk te omschrijven; ontspannen, back-to-basics en vriendelijk. Mogelijk ook vanwege het feit dat bijna iedereen, overal, wiet aan het roken was... ;)
Rond 18:00 uur zat ik in het hostel (die op de foto, dak met alle kleurtjes) te kaarten. Er kwam een vrouw binnen gelopen, met een grote schaal cake.
Ze vroeg wie er eentje wilde kopen, ik had honger dus was meer dan gewillig. Op de vraag "normal or magic", antwoordde ik uit pure impulsiviteit en nieuwsgierigheid; "magic por favor!".
Ik weet het, mijn ouders hebben me altijd geleerd niets van vreemden aan te nemen, of iets "gevaarlijks" te eten waarvan je niet weet wat erin zit. Dit ging tegen beide principes in, maar de eigenaar van het hostel gaf de vrouw een goedkeurende blik dus zo "vreemd" was ze niet meer. En in Uruguay is wiet, net als in NL, gelegaliseerd. Dus ik wist ook wat erin zat. Ongeveer.
En zo lulde ik alles wat krom was redelijk recht. Akkoord!
Enfin, in de kamer gezellig met kaarsen verlicht, dansten de schaduwen op de muren en speelde ik met m'n hostelgenoten het kaartspel "bullshit". Een spel, geheel gebaseerd op hoe goed je kunt bluffen.
Een uur nadat ik de cake soldaat had gemaakt, merkte ik dat ik m'n handen niet meer kon voelen en best wel onnodig & ongecontroleerd de mensen aan tafel begon uit te lachen.
Vervolgens begon ik m'n eigen bluf steeds te "callen", wat zeg maar NIET de bedoeling was van het bewuste kaartspel. Zelfs de boeren, koningen en koninginnen in het kaartspel lachten m'n onlogische zetten geheel terecht uit.
Gelukkig had een Duitse gozer, Julius, een uur geleden ook zijn principes recht geluld, en besloten we samen naar buiten te strompelen. We liepen alof we súper dronken waren, ik voelde m'n voeten inmiddels ook niet meer en had de behoefte ze steeds hoger op te tillen dan dat eigenlijk nodig was. Alsof ik bij iedere stap hordes moest nemen van een halve meter hoog.
Geen elektriciteit stond garant voor donkere paden, toch vond Julius dat het een goed idee was om bier te gaan kopen. Waarschijnlijk ook omdat onze bek inmiddels droger aanvoelde dan een oude boterham belegd met plakjes kurk.
Onderweg speelde ik tetris met de stenen op de grond, kon ik alle strandhuisjes naar hartelust opnieuw in elkaar zetten alsof ze van Lego waren, struikelde ik over alles heen en kon niet ophouden met lachen. Ik zag Julius ondertussen veranderen in Rogier. M'n neef, m'n vriend en broeder van een andere moeder.
Ik weet ook niet waarom, misschien omdat ik behoefte had aan een maatje om lekker dom mee te doen. Zodoende begon ik dus Nederlands te lullen tegen Rogier, en hij Duits tegen mij. Tussen het lachen door. Aangezien Rogier een meester is in grappige geluiden en stemmen opzetten, fantaseerde ik dus dat Julius dit ook kon. Ik beantwoordde met dezelfde domme geluiden en quotes uit willekeurige videobanden, films die ik vroeger als kind met m'n vader keer op keer opnieuw bekeek.
Hierna transformeerde ik mezelf in alle denkbare poppetjes van vechtspellen, inclusief de eindbazen, die ik ooit in m'n leven had gespeeld, om Rogier helemaal mee in elkaar te meppen. Hierbij vond ik het natuurlijk ook nodig de bijbehorende "gevechtshoudingen" van het bewuste poppetje aan te nemen, alsmede de bijbehorende geluiden te fabriceren. Man man man, wat gaf ik die jongen klappen zeg, niet normaal. De man die ons het bier verkocht zal wel gedacht hebben...
Toen ik het knokken zat was, veranderde het licht van de vuurtoren in de koplampen van een auto die me iedere 5 seconden aanreed en waaraan ik niet kon ontsnappen. Totdat ik voor het hostel een lang touw op de grond zag liggen, in een cirkel. Ik sprong in de cirkel, het veranderde direct in een racebaan van Mariokart en ik ging er als een malle vandoor. Rogier zat inmiddels in een kart achter me aan, ik schoot wat rode en groene schilden af en dropte bananen als een onvervalste Donkey Kong.
Toen dit niet werkte gaf ik extra gas zodat ik achter hem kwam te rijden. Ik schoot een dikke vette DragonBallZ-Goku-Kamehameha op z'n flikker. Ik deed m'n handen voor m'n ogen omdat de flits oogverblindend fel was. En erna zag ik nòg een flits...
Ik haalde m'n handen voor m'n ogen vandaan; zag dat ik achter Julius stond. Samen omringd door een cirkel van dik touw wat werd gebruikt om op te zitten voor het haardvuur, wat normaliter in het midden van de cirkel brandde. Waar we blijkbaar rondjes omheen hadden gelopen, stom giechelend als kleine kinderen. Er stond een vrouw naast ons, verantwoordelijk voor de oogverblindend felle flitsen eerder omschreven. Serena uit India, stond al proestend foto's te maken...
Ze liep vervolgens weg met haar telefoon in haar hand. Toen ze onder de parasol verdween, zag ik alleen nog haar lange groene jurk onder de parasol uitkomen. Het lampje van haar telefoon zorgde voor een silhouet van haar schaduw op de buitenkant van de parasol.
"Oh shit...!! Het is prinses Jasmin, van Aladin... Waar is de geest? Wat is ze aan het doen daar...? Hallo, prinses... Waar is Abu?", kraamde ik uit in de, voor alle anderen onverstaanbare, Nederlandse taal.
Dus, ik verdween opnieuw in m'n fantasie en was heilig overtuigd dat Prinses Jasmin mij vereerde met een show, af en toe verlicht door een zoeklicht vanuit haar paleis (licht van de vuurtoren), zwoel dansend op hemelse muziek (een of andere random kerel zat ergens verderop gitaar te spelen).
Ik kon alle prikkels niet meer handelen en besloot op te stijgen. Als Superman vloog ik door alle landen heen en heb bij ieder van jullie een stukje liefde achter gelaten, zoals de vlinders dat deden in "Mariposa-heaven". Omdat ik jullie mis. Ik hoop dat jullie m'n liefde in goede orde ontvangen hebben!
Dusss... Dat...
Uiteindelijk duurde het verdomme 4 uur voordat ik gewoon weer fakking NORMÁÁL kon doen.
M'n buik doet nog steeds pijn van al het lachen, die van m'n nieuwe vrienden ook.
"Welcome to Cabo, Joe..."
;)
===
Cabo Polonio; Onderbroek
===
Het was 04:03 uur op maandag 7 april toen ik door een onbekende reden wakker werd.
Normaal slaap ik vast en diep, word ik wakker door de wekker of iemand die me wakker mept omdat ik snurk.
Ik opende m'n ogen, een muggennet hing aan het dunne houten dak boven m'n hoofd. Het witte net hing sierlijk en reikte naar alle hoeken van m'n bed. Alles binnen het net was scherp en helder, maar er doorheen kijken maakte alles wazig.
Ik keek naar buiten door het raam naast m'n hoofd: een zwarte lucht met een wazige witte veeg er doorheen.
De Melkweg; "jij gaat nooit vervelen...!" Ik stapte uit bed, spiegelreflex en statief wist ik blind te vinden en 2 minuten later stond ik in m'n onderbroek de hemel te fotograferen.
Omdat Melkweg...!
===
Montevideo: Principes
===
Helaas zat m'n tijd er alweer op in Cabo, misschien maar goed ook want het weer werd er steeds onstuimiger. Er was een storm op komst...
Vijf uur later per bus kwam ik aan in Montevideo. Het eerste hostel waar ik aanklopte was dicht... Wtf. Dus ik lopend met m'n rugzakken richting het andere hostel, wat stiekem toch verder weg was dan ik dacht. Stukje per taxi dan maar, want ik voelde me niet echt veilig in het donker in deze stad.
Pas op het einde van de rit merkte ik op dat de taxichauffeur de meter niet aan had gezet: kutzooi... Beginnersfout! Dat gaat trammelant geven, en ja hoor: Hij verzon maar een bedrag, waar ik het natuurlijk niet mee eens was. Toen dreigen met de politie niet werkte, stapte hij uit.
"Shit, hij was stiekem toch best groot." Dikke buik, maar groot niettemin. En ik stond als een dokus al met m'n backpacks op m'n rug/buik, voor het geval de onder hun stenen uit gekropen zwevers ermee vandoor wilden gaan. Kut.
Taximeneer begon steeds bozer te kijken en harder te schreeuwen. Hij vroeg 50 Uruguayaanse peso, ongeveer 1.60€, maar zoals bij mij wel vaker het geval is, ging het mij om het principe.
Inmiddels stonden we tegen elkaar te schreeuwen, beiden steeds opgefokter. Toen zelfs de zwevers hun handen ineen sloten bij wijze van een vriendelijk/smekend gebaar, besloot ik de agressieve klootzak maar te betalen. En daar baal ik nu nog steeds van.
Toen hij wegreed, kwam er namelijk politie aangereden, samen met een andere taxi. De chauffeur van deze taxi had mij zien staan terwijl de reus tegen me aan het schreeuwen was in een donker straatje met zwervers, en had zodoende de politie gebeld. Tof van hem.
"I hope you don't think bad of my country. It was just one man. Please"
Nouja, een fijn welkom is anders. Ik wilde eigenlijk direct doorreizen, maar m'n nachtelijke Melkweg-escapade had me toch redelijk opgebroken. Daarbij had ik ook wel zin in een fatsoenlijke douche en bed. Dus zocht ik wat verder, want in de straat waar die ene klootzak me had afgezet was geen hostel te bekennen...
"Welcome to Montevideo, Joe."
Pff... Welterusten!
De storm had de volgende dag inmiddels Montevideo ook bereikt en zoals wel vaker met regen het geval is, maakte het de stad er niet mooier op. Regen is eerlijk, regen is hard. Er zijn maar weinig steden (of mensen) mooi als het regent, stormt. Geen gezelligheid, niet lekker over de straten lopen en cultuur snuiven. Nee, mensen met uitgelopen make-up schuilen lafjes onder alles wat de regen enigszins tegenhoudt, de straten leeg en sfeerloos. Althans, niet het soort sfeer waar ik op zoek naar was. Montevideo was geen uitzondering hierop en ik had m'n buik wel ff vol van steden, zeker na afgelopen avond. Soms vòel je gewoon dat een stad niet goed voor je is...
Op naar de volgende en laatste stop in Uruguay.
===
Colonia del Sacramento: Mi Corazón
===
Als een sluipschutter zo geduldig, zo lang heb je op me liggen wachten. Net als velen met mij, wist ik niet van jouw bestaan af. In afwachting van mijn komst verbleef jij, vol vertrouwen dat mijn bezoek en jouw ene schot me zou treffen daar waar je me het meeste zou ontroeren:
Recht in m'n hart...
Oh Colonia, wat heb jij me verrast...!!
Met de zon in m'n rug liep ik zonder verwachtingen over je straten, over je koloniale, authentieke en onregelmatige keien. Zowel de zon als de maan stonden in hun volle glorie helder aan de hemel!
Het kleine dorpje aan de kust ademde sfeer, ademde liefde, ademde een onbeschrijfelijk gevoel waarvan ik alleen nog maar wil dromen!
Ik doe dit niet vaak, maar ik kon niet ophouden met "wow, want is het hier mooi.... Shit, ik vind het zó mooi hier..." te zeggen. Tegen mezelf weliswaar, maar toch, het zegt een hoop als ik iets non-stop complimenteer.
Het kleine kustdorpje, omringd door bomen met roze en gele bloesem. Een schattig klein kerkje, nog schattigere vuurtoren en de straten gesierd met oldtimers die her en der geparkeerd stonden. Soms doet een stad, of dorp, gewoon ìets met je. En dat deed Colonia overduidelijk met mij!
In een klein straatje zag ik een oude zwarte oldtimer staan, de deuren aan de passagierszijder verwijderd. Binnenin een gedekt tafeltje met daarop twee borden, bestek en wijnglazen. Perfect.
...in de oorverdovende stilte schreeuwde m'n kleine stenen hart het uit...!!!
De intense muziek van "James Vincent McMorrow - Red dust" klonk voor de zoveelste keer uit m'n ipod.
Dagdromend luisterde ik naar de diepste verlangens en gedachten van m'n afgestompte tikker. Ik ging naast de auto zitten, voelde hoe gevoelens langzaam in gedachten over gingen. Gedachten in woorden, woorden in zinnen en zinnen in een liefdesverhaal in haar meest pure vorm. Op die stoep en op dat moment bewandelde ik de dunne lijn tussen droom en werkelijkheid:
"Hier wil ik zijn met jou; mijn droomvrouw. We zullen op mijn motor door de straten van Colonia del Sacramento rollen, het zware en diepe geluid van m'n zwarte monster weergalmend tussen de kleine gebouwen die het dorpje rijk is. De vogels vliegen massaal op als we langs rijden, jij kijkt ze na, hoe ze verderop weer rustig neerstrijken.
Ik gekleed in een licht linnen en zomers pak, jij in een zomers jurkje wat de rondingen van je lijf, zoals alleen vrouwen die hebben, accentueert. Met jouw hand in de mijne, lopen we onder de haag van bloesems door. Je kijkers groot en vol verwachting, niet wetende waar ik je heen zal leiden. In het kleine straatje zie je de oude oldtimer staan, uit zijn radio klinken akoestische gitaarklanken en Spaanse woorden.
Pas op het laatste moment zie je dat de auto onze plek is waar we zullen dineren. Na te hebben genoten van de creativiteit en romantiek die het uitstraalt, stappen we in. Maar in plaats van ons simpelweg van A naar B te vervoeren zoals het zwarte voertuig gewend was in zijn vorige leven, berijden we onze eigen liefdeslaan ermee. Onze blik op oneindig en bestemming onbekend.
Genietend van het eten dat smelt op onze tongen, blussen we onze liefde enigszins af met de heerlijke rode wijn uit glazen zonder bodem.
We hebben eigenlijk geen honger, want onze buiken zijn vlindertuinen waar iedere bioloog jaloers op zou zijn. Ik pak je beide handen vast en geef iedere vinger een apart kusje. We stappen samen uit de auto. De wind blaast je haren voor je gezicht, alsof hij ieder haartje wilt aanraken. Net als ik, ook al zie ik met gemak iedere centimeter van je hemelse lichaam voor me met m'n ogen dicht.
Door je dansende haren heen kijk je me aan met je stralende ogen en brand je gaten in m'n gitzwarte ziel. Het is alsof je met je ogen de ruwe en ongeslepen diamant in m'n borstkas slijpt. Als een röntgenapparaat kijk je dwars door me heen.
Ik zet een knie aan de grond en zie hoe de zonnestralen door de bomen heen schijnen en alleen jou bereiken. Je kijkt naar boven en sluit je ogen, een glimlach van oor tot oor en je ademt diep in door je neus. Je houdt je adem in, net als ik, alsof we het moment via de lucht tot ons namen en voor altijd daar wilden houden. Je kinderlijke onschuld en puurheid is van jaloersmakende proporties en voor heel even wil ik jou zijn."
Ik stelde me voor dat dìt de plek zou zijn waar ik mijn droomvrouw ten huwelijk zou vragen.
Al dagdromend zweefde ik verder door het pittoreske dorpje, op iedere meter maakte ik foto's in de hoop dat deze ook mijn gevoel zullen vereeuwigen.
"Ik ben de leeuw in z'n kooi, jij de stralende danseres die eromheen danst. Je pest me, trekt aan m'n staart. Verlangt naar me, maar bent ook bang voor m'n donkere kant. Ik ben soms lomp, te direct en vrijwel altijd impulsief.
Jij bent voor mij de eenhoorn onder de paarden, het altijd schijnende koelkastlampje in donkere nachten, die ene perfecte foto waarin alles klopt,de simpele paperclip die ons bij elkaar houdt.
Jij bent niet perfect, maar wel alles wat ik zoek. Wat ik nódig heb. En meer. Omdat ik ook niet perfect ben, maar alles ben wat jij zoekt. Wat jij nódig hebt. En meer.
Open verdomme m'n benauwende kooi, wees niet bang voor het ongetemde wilde beest. Schijt aan wat de wereld denkt, ik hoor vrij te zijn! Laat mij je meevoeren, ontroeren en zie de wereld zoals je die nog nooit gezien hebt. Wild. Ruw. Púúr.
Ik weet dat jij er zult zijn, om me te herinneren aan m'n kooi. Dat ik zuinig moet zijn op wat ik heb. Zodat ik dit leven, ons leven samen, niet roekeloos en wild zal verspelen."
Alléén en vol kinderlijke dromen keek ik hoe de zon samensmolt met de zee aan de horizon. Een zonsondergang zoals je die alleen in tekenfilms ziet, prachtig in al zijn eenvoud. Romantisch en sneller afgelopen dan je eigenlijk zou willen.
Ik zeg het niet vaak en zeker niet snel, maar Colonia del Sacramento: je hebt m'n hart gestolen!
Stiekem hoop ik met de grootste hopen, dat ik het ooit weer op mag komen halen. In ruil voor een speciaal moment; dat ik één knie in jouw aarde plaats, zodat iemand anders m'n hart van je mag overnemen.
Tot dan...!
===
Super bedankt voor jullie lieve reacties! Iedere dag nadat ik een blog heb geplaatst, kijk ik vol verwachting in m'n mailbox :D
Take care =X= J
Ps.: op 1 vd foto's is een klein papiertje met wat blaadjes en een Spaanse tekst van "Goethe" zichtbaar. Ergens in Colonia op straat gekocht, impulsief en op gevoel.
Lieve tante Caroline; aan jou de vraag de tekst te vertalen voor me? Ik weet dat jij de juiste en vooral mooie vertaling voor mij zult weten te vinden. Alvast bedankt!
-
10 April 2014 - 08:06
Mama:
Eigenlijk..is dit idd weer een blog die mij vooral geruststeld.
Ik ben erg nieuwsgierig naar dit mooie plekje op aarde!
Zolang je er niet gaat wonen. Hoewel... Nee doe maar niet.
Je wiet avontuur, mjah dat zie ik helemaal voor me!
Volgens mij had jij daar nooit wiet voor nodig :-)
Misschien n " beetje " alcohol.. Hahaha!
Ik had wel gedacht dat Uruguay n verrassing zou
kunnen zijn. Ben je president niet tegen gekomen?
Hier gaat het goed, a & m ook, a vindt t goed dat ik
haar oppak. Ik mis je heel erg, luvya en takecare lieffie!!!
Xxxx -
10 April 2014 - 08:46
Rogier Van Lokven:
ABila de los Bustos!!! Dikke mega credits voor je kick ass verhaal, son!!!!
Supergrappig te lezen hoe je mij hebt ontmoet in de vorm van een Duitser!! LOL!!! Damn, ik wou dat ik daar was ipv die Deutsche Kunt! ;)
Als ik zo die verhalen lees.....damn, ik mis je man! Maar ik ben blij en vereerd dat ik er even bij was.
Maar het stukje van Colonia del Sacramento.....wooooow, daar werd ik effe stil van. Hoe je schrijft man, jij had een wedstrijd Choda Aerotica Romantico gewonnen! Whadda we got for him, Johhny? A trip to Latinos Americos!! Yeeezzzz!
Schitterend beschreven.....de details, man! Dat dit uit jouw kromme harses kan komen. Messa impressed! :D
Ik heb genoten van elke zin, woord en letter, el Magico!
Het laatste stukje....ook zeer knap beschreven van hoe jij bent en wie je bent! Ik heb je vele namen gegeven in het verleden, maar uniek ben je zeker!! En Colonia del Sacramento is jouw thuis...
-XxX- Roger -
10 April 2014 - 08:56
Boukje :
Nou, nou, romanticus! Nice Joey! Echt gaaf.
Nog veel mooie momenten gewenst daarzo.
Liefs -
10 April 2014 - 09:36
Rick:
Joe, vriend, wat een verhaal man! Je schrijft als een volleerd journalist! Door je verhalen te lezen, verdwijn ik af en toe van deze plek, kruip ik in je backpack en ben ik er bij, in die apoetjoekoelanden waar jij zo geniet! En dat is vreemd, want ik, die totaal niets zie in backpacken, alleen rondreizen en niet weten hoe en waar je 's nachts slaapt, geniet wel op die momenten! Via jou mate!! Wel sta ik er van te kijken dat je toegaf die taxi te betalen , er lopen in Kiev nog twee corrupte mongloids politieagenten rond die jou nooit meer willen zien !! Geniet er van Joey, doe je ding zoals alleen jij je ding doet, dan geniet ik stiekem elke blog met je mee!! Be Safe, mate!! ( trouwens, je word soft man, trouwen..., ten huwelijk vragen....???? ;)) ) -
10 April 2014 - 09:51
Caroline:
Wat een prachtig verslag weer, Joey! (natuurlijk lees ik ze ook allemaal).
Het citaat van Goethe: Wie belangeloos goed doet, wordt altijd dubbel en dwars (letterlijk: met woekerrente) terugbetaald.
¡Feliz viaje!
-
10 April 2014 - 10:56
MathorRAK:
Yo Mike..... sorry ik bedoel Joe ;-)
Vet verhaal man, ik had graag als Dummybot samen met je Mariokart gedaan! Fucking grappig en we moeten snel maar een keer, hier een cakeje eten en elkaars vechthoudingen showen LOL.
Erg mooi geschreven ook weer mr. Worthy, diepgaande shizzle en Colonia del Sacramento echt super!
Ik haat je uit jaloezie en omdat ik de verhalen niet samen met je mee kan maken. Maar ik ben blij met de mooie dingen die je meemaakt en met ons deelt. Ik geniet van elk verhaal!
Enjoy, you deserve it! -
10 April 2014 - 10:59
Linds.:
Wauw!.. X :-) -
10 April 2014 - 19:48
Mama:
Hahaha! Je blogs zijn elke keer weer voortreffelijk geschreven!
Ik raak verwend en verwacht niet anders meer.
Als. Vanzelfsprekend lees ik de enorme mentale
sprongen die je maakt en even zo makkelijk deelt
en een plekje geeft. Maar het is een gave.
The traveling storyteller.
Maar ook heel leuk om te lezen; de reacties van iedreen!!!
Past er helemaal bij! Ik vraag me bij sommigen alleen af wie
wie dat taaltje geleerd heeft...of loop ik achter
en praat iedereen tegenwoordig zo? Heb ik iets gemist?
Ik hoef geen antwoord ;-) versta ik toch niet.
Maar jullie vriendschap spreekt er hartverwarmend uit!
Leuk om te lezen. Ennuh ; SOFT IS THE NEW STRONG
:-D -
10 April 2014 - 19:50
Judy:
Joe Joe!
Super super super mooie Blog weer :D
Echt een mooi verhaal....
fun met magic cake...hahahaha ik zie het al helemaal voor me, ik weet hoe het voelt :P, maar dat wat jij hebt verorberd was wel echt kwaliteit spul zo te horen. super grappig!
Echt tof dat je zo'n fijn gevoel had in Colonia del Sacramento! 2nd home :)
*Cherish your "dark side", for what would be the light if there is no dark? Cherish everything you are, for you are a part of the universe. A part of the milkyway you see every day. Created perfect and healthy. Given life and love, Given strenght and compassion, Given anything you need to live your life to the fullest.*
miss you! love you XXXXXXXXXXX take care, be safe and ENJOY -
11 April 2014 - 04:16
M:
Hey Joey,
Zo vanuit jezelf, puur, pijnlijk, eerlijk en kwetsbaar.
Wat heerlijk om die verhalen van jou te lezen, iedere keer weer. Wat ben ik jaloers op hoe kwetsbaar je durft te zijn! Petje af! Blijf dat doen want het maakt je mooi! Nou genoeg sentimenteel gezever.... Blijf genieten van alles wat je daar meemaakt!!
Greetz.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley