18. Cusco & Machu Picchu, Peru

18. Cusco & Machu Picchu

===
Changes
===
Sinds m'n terugkeer in Peru, Cusco om precies te zijn, ben ik de
gelukkige eigenaar van een "knotje". Welliswaar nog niet helemaal naar m'n zin, maar ben al een heel eind. Sinds de verandering van kapsel, werd ik ook steeds vaker en langer aangekeken, zowel door locals, als door medereizigers:

"Ehj joe loek laik Beckham!"

Het was alweer een hele tijd geleden dat ik dit gehoord had, verschil zit 'm blijkbaar in het knotje?! Maar goed, als het slappe aftreksel van de voetbal-ster dwaalde ik ruim een week door Cusco. Een stad gelegen in, en omringd door bergen. Van oudsher een Inca-stad, ware het niet dat alle oude inca-tempels vroeger zijn vernietigd door de Spanjaarden, en vervangen door katholieke kerken. Zo is de stad na al die jaren een mengelmoes geworden van Inca en Spaanse bouwstijlen. Toch hing er een fijne sfeer in Cusco, erg toeristisch, maar wel fijn.

Ook in deze stad werd er een gratis walking-tour gegeven, waaraan ik twee keer heb deelgenomen, zo interessant! Leuk weetje van de tour: Tupac Amaru Shakur, de inmiddels overleden rapper, was vernoemd naar Tupac Amaru, een belangrijke Inca-verzetsstrijder wiens ledematen hier mbv 4 paarden van zijn lichaam werden getrokken. Dus… Voor mij toch een leuk weetje, aangezien ik als tiener alleen maar naar de muziek luisterde van deze held en meerdere malen uit de klas werd gestuurd, omdat ik m'n discman niet weg wilde leggen tijdens de les ;)

Tijdens m'n trip kwam ik veel Israëliërs tegen, maar Cusco leek wel het epicentrum. Zeer irritant volk, wat alleen maar met elkaar optrekt. Waarom ga je dan op reis, als je niks te maken wilt hebben met andere mensen/culturen? Daarbij zijn ze zeer luidruchtig en arrogant. Om een voorbeeld te geven; Een Nederlander vroeg in het Nederlands iets aan mij, waarop een Israëliër reageerde:

"Don't speak in your own language, speak English".

"Sorry, but you always talk in Hebrew to each other, so what's your problem?!"

"Yes, but we are the chosen ones...!"

M'n reactie, hardop lachen, konden ze niet waarderen. Nou en, ik hun gedrag ook niet. Flikker toch op.

Gelukkig waren er genoeg toffe dummy-bots in m'n hostels om me prima mee te vermaken.

===
Animals
===
Het weekend vierde ik samen met m'n vriend, Sumai! Deze held ontmoette ik in Florianopolis, Brazilië. Gaandeweg hebben onze paden meerdere malen gekruist, waarbij Cusco ons laatste kruispunt was. Slechts twee dagen waren we samen en ik was bang in een diep gat te vallen na ons afscheid. Gek hoe diep een connectie kan worden met een "vreemde", maar misschien ook wel weer logisch, als je alleen reist.

Untill we meet again, my friend.

You're a legend!!!

===
Angels
===
Op 15 mei stond het Zuiderkruis op haar hoogste punt, en niet per toeval, in lijn met de kerken in het centrum van Cusco. Dit was natuurlijk wat avond-fotografie waard, vanaf grote hoogte waarbij ik uitzicht had over de hele stad. Miljoenen brandende lichtjes in de donkere bergen, terwijl het Zuiderkruis hoog aan de hemel pronkte. Een wedstrijdje met de maan, de volle maan, welteverstaan. In m'n rug "Cristo Blanco" hoog in de bergen, een wit Christus beeld zoals in Rio, uitkijkend over mij en de stad.

Het gaf me verdomme weer teveel stof tot nadenken. De uren die volgden, had ik het gevoel er even niks meer van te snappen. Ik was al m'n sleutels kwijt en ik was het afscheid nemen spuugzat. Maar ik geloof dat dingen gebeuren met een reden, al weet ik op het moment zèlf vaak niet wat die reden is. Wat vrij vervelend is...

“Travel is like love, mostly because it’s a heightened state of awareness, in which we are mindful, receptive, undimmed by familiarity and ready to be transformed. That is why the best trips, like the best love affairs, never really end.”

— Pico Iyer

Een "engel" nam me aan de hand, zoals Carlos dat deed in Bonito. Om me te redden van alle oppervlakkigheid. Te bewijzen dat het afscheid van die ene connectie, het begin van een nieuwe kan zijn. Dat er meer is dan de suffe vragen die ik al 1000 keer heb gehoord en gesteld:

"Where are you from, how long have you been travelling for, where have you been, what do you do for a living enz enz enz"

Deze is voor jou, Valentina:

Je stak jouw hand uit, niet alleen om kennis te maken, maar om de mijne te verwarmen.

Je luisterde naar me, maar begreep dat woorden slechts een tekortschietend instrument zijn om gevoel mee uit te drukken; je luisterde naar m'n stem.

Net als mij vòelde je de muziek; dansen met gesloten ogen.

Je keek naar me, zag dat de inkt veel dieper gaat dan m'n huid. Met betekenis voor jou onbekend, begreep je dat de verbintenis van inkt&ziel veel mooier is, dan het patroon wat het aan de oppervlakte maakt.

Woorden, veelal een tekortschietend instrument om gevoel mee uit te drukken. Toch meen ik deze woorden vanuit m'n hart:

Bedankt dat je er was, bedankt voor je energie...!

===
Machu Picchu
===
Energie die ik nodig had, om te kunnen dealen met wederom een afscheid. Energie die ik nodig had, om met enige tegenzin te starten met m'n Inca trail op 18 mei. Een vierdaagse trekking met als eindbestemming een wereldwonder: de Machu Picchu.

Om 0545 werd ik opgehaald en onderweg in de bus sliep ik voor de te komen uren. Pas op het begin van de trek, zag ik de samenstelling van m'n groep:

- 2 Argentijnse meiden
- 5 Chinezen uit de VS
- stelletje uit de VS

Ik was niet alleen, maar wel de eenling in de groep. Stiekem had ik gehoopt op een leuk maatje, maar helaas. Onder de begeleiding van twee gidsen, Victor en Marco. Waarbij Marco een hulpje was, om alles te vertalen voor de 2 Argentijnen. Victor een typische Peruaan, een geniepig gezicht en vol met stomme "one-liners" die hij in z'n jaren als gids had verzameld. Zijn meest irritante uitspraak:

"Okai mai fammie-lie, ekselente bèrrie goeth"

Je bent m'n familie niet, amigo.

Daarbij gebruikte hij standaard veel moeilijke Engelse woorden die hij niet fatsoenlijk uit kon spreken. De Chinezen waren erg luidruchtig en wanneer ze niet aan het janken waren over hoe zwaar hun rugzak wel niet was, overstemden ze het geluid van de natuur met dome Disney liedjes….! Nee, het was me al snel duidelijk dat dit een solo-trip zou gaan worden voor mij. Gelukkig had Victor dit ook door en zei steeds waar ik moest wachten, voordat ik de wereld op 'stil' zette en iedereen ver achter me liet.

Met de verdwaalde mp3's die me ook door de Colca Canyon in Arequipa vergezelden, trok ik door de bergen heen. Rugzak gevuld met 2-liter water, m'n camera, lenzen en allerlei warme kleding voor de koude nachten. Een slaapmat en slaapzak eraan vast geklemd. Een ietwat vervelende en irritant zware last. Maar de porters, de lui die onze kampeergerei en voedsel droegen, liepen met enorme rugzakken voor ons uit, dus ik mocht zeker niet klagen.

De eerste dag was vrij easy en eindigden we op een campsite, waar de porters al op ons wachtten met opgezette tenten en warm eten. Respect. Tussen de grote zwarte silhouetten van de bergen waren wederom de Melkweg en het Zuiderkruis zichtbaar, een uitzicht om stil van te worden en mee te nemen naar dromenland. Die nacht sliep ik in een miljoen-sterren hotel.

De volgende dag werd ik hondsberoerd wakker, ik was al aan het sukkelen de laatste dagen. Lekker kut dan, uitgerekend op de zwaarste dag van de trek. Waar we naar het hoogste punt moesten klimmen, 4201 meter. Maar niemand om medelijden met mij te hebben, dus kop houden en gas erop.

Planning:
- 1 uur tot 1e checkpoint
- 2 uur tot 2e checkpoint
- 1,5 uur tot hoogste punt 4201m (Death womans pass)
- 1,5 uur downhill tot campsite
- totale geschatte tijd: 6 uur

Victor keek me aan en wist al hoe laat het was: "Okay amigo, joe no have to weet at tjekpoint. Sie joe at nekst campsite"

Dat was maar goed ook, want ik had een potje woede open getrokken en daardoor een flinke peper in m'n reet. In 2 uur en 50 minuten bereikte ik de top: "dead womans pass".
Ik zag ik dat er veel porters om me heen stonden, die begonnen aan het downhill-gedeelte naar de campsite. Ik zag dat ze niet liepen, maar naar beneden renden, ondanks hun zware rugzakken. Ik besloot hen na te doen en kwam erachter dat rennen sneller en veel minder belastend was voor m'n knieën, maar wel iets gevaarlijker. Het downhill gedeelte was namelijk erg stijl en het regende, wat alles glad maakte. Desondanks bereikte ik heelhuids m'n campsite in 45 min, nog voordat m'n porters er waren! Totale tijd van 3,5 uur. M'n potje woede was leeg en ik ging knockout van uitputting, met m'n eigen rugzak als kussentje...

In m'n slaap trok de omgeving waar ik zojuist doorheen had getrokken voorbij: Immens hoge en groene bergen, sommige bedekt met een wit topje sneeuw. Mysterieuze mistwolken verplaatsten zich langzaam, steeds een nieuwe stuk landschap bedekkend en tegelijkertijd onthullend. Alsof reuzen langzaam sigarettenrook uitbliezen. Een droom over onwerkelijke gebeurtenissen in daadwerkelijke landschappen, hoe heerlijk.

Ik werd wakker gemaakt en Victor kwam tijdens het diner met een vers (!!) gebakken taart binnen gelopen:

"Feliz Cumpleanos" stond er met roze letters op geschreven, terwijl de rest van de groep zachtjes zong.

"Ohja, ik ben jarig..."

Daar zat ik dan aan de andere kant van de wereld, ergens halverwege richting een wereldwonder en omringd door vreemden. Niemand vroeg hoe oud ik was geworden, maar ik gaf er niet zoveel om. De roze letters smaakten naar aardbeien, de cake was nog warm. Ik keek naar de kok en sloot m'n handen ineen, hij sprak alleen maar Quechua dus gebaarde hij met vriendelijke ogen en een kleine buiging. Meer was niet nodig in deze "dialoog".

Na het eten riep m'n kamer in het super de-luxe hotel luidkeels m'n naam. Alleen in m'n tentje, diagonaal liggend omdat ze nu eenmaal niet op mijn lengte gemaakt zijn. De stenen drukten zich door het te dunne matje in m'n koude lijf. Als ik het over mocht doen had ik misschien dingen anders gepland, maar voor nu ritste ik m'n slaapzak helemaal dicht, op zoek naar warmte.

De volgende dag was m'n verjaardag alweer voorbij en werd ik wederom om 0530 uur gewekt met een kopje coca-thee. Ik voelde me nog slechter dan de dag ervoor, maar veel kon ik er niet aan doen. Het was een erg lange dag, die ik wederom veelal alleen liep. Soms vergat ik dat ik wakker was, omdat de landschappen surrealistisch waren. Aan m'n rechterhand de bergwand, omringd door groene bossen, vochtig van de ochtenddauw. Aan m'n linkerhand zag ik bergen, aan de bovenkant afgesneden door witte wolken en rest opgaand in mistige vergezichten.
Het was alsof de kunstenaar even pauze had genomen en een half afgemaakt doek had achter gelaten voor me. Zo gingen de silhouetten van de bergen op in een groot en oneindig wit canvas.
Opgeschrikt door de regen, behoedde m'n poncho me voor een nat pak. In m'n eigen privé tentje liep ik verder, terwijl de regen besloot om mij, de blauwe Quasimodo, te gebruiken als trommel. Een onregelmatige drumshow werd ten gehore gebracht toen de duizenden regendruppels neerdaalden. Ik werd overspoeld met emoties. Alles om mij heen werd getroffen door de koude en natte regen. En stiekem, héél stiekem in m'n privé tentje waar zelfs de reuzen met hun sigaretten me niet konden zien, regende ik een beetje mee...

Helaas was het miljoen-sterren hotel die avond gesloten vanwege de bewolking, maar het was de laatste avond. De laatste keer "slapen" in m'n tentje, gelukkig!

De laatste dag stonden we om 0330 uur op. M'n stem had ik in m'n tentje achter gelaten, ik klonk als een blaffende zeehond met longontsteking terwijl we in het donker onze weg baanden richting Machu Picchu.

Ik kwam als eerste aan bij de "Sungate", van waar de omtrek van de Machu Picchu zichtbaar was. Nadat de rest van de groep gearriveerd was, konden we als groep verder gaan. Aangekomen bij het cheezy-foto plekje, waar iedereen in de rij stond voor een foto, was het moeilijk te concentreren op het bouwsel.
Overal mensen, irritante toeristen. Gelukkig had ik een extra ticket geboekt 6 maanden geleden. Welliswaar om de "Huayna Picchu" te beklimmen, maar deze was al volgeboekt. Dus had de tour operator een ticket bijgesloten voor "Machu Picchu Mountain".

Ik besloot de tour in de, met toeristen gevulde, Machu Picchu te skippen en direct te beginnen aan m'n klim op de MP-Mountain. Omdat ik later waarschijnlijk de energie er niet meer voor zou hebben.

De klim was ongelofelijk stijl, de tweede dag van de inca-trail (Death womans pass) was er absoluut niks bij. Deze ochtend hadden we niet ontbeten, vanwege het tijdstip. Ik had geen geld meer om een te kopen, omdat ik m'n laatste geld had gegeven aan de porters. M'n benen, vooral m'n kuiten, ontzettend verzuurd van al het lopen en downhill-rennen. Ik zal niet zeggen dat dit het zwaarste was wat ik ooit had gedaan, maar het staat zeker in de top 3.

Echter, na anderhalf uur me simpelweg te hebben geconcentreerd op m'n ene voet voor/boven de andere te plaatsen, bereikte ik de top. Waar ik, hoe kon het ook anders, werd verwelkomd door vrolijke vlinders.

Mariposas, ik zou er bijna een tattoo van nemen... ;)

Daar, aan de top, hoefde ik het uitzicht slechts te delen met een paar anderen, op 1 handje te tellen. Wat een rust!
Windstil, orchideeën pronkten trots hun kleurrijke bladeren aan de klif. 360 graden uitzicht van enorme bergen en rondhangende “sigarettenrook”. De Huayna Picchu leek maar een klein bergje vanaf hier, de Machu Picchu als stralend middelpunt van m'n dit alles.
Vanaf deze hoogte waren de toeristen niet eens meer zichtbaar, een uitzicht wat het wereldwonder eer aan deed. M'n inspanningen dik beloond, zat ik daar te wachten totdat m'n lichaam zich weer herinnerende dat het adem moest halen. Zelfs daar kon ik me niet meer mee bezig houden...

Mindblowing and breathtaking... !!!

Later vond ik en verdwaald 1 Dollar briefje in m'n portemonnee. Er stond met pen iets op geschreven:

"Happy birthday, Richard"

4 dagen zonder telefoon of internet waarin m'n verjaardag verstrijkt, en dan vind ik dit. Wat waarschijnlijk al heel lang in m'n portemonnee zit.

Dingen gebeuren met een reden. En ik ken jou niet Richard, maar bedankt!
===

Lieve allemaal, inmiddels ben ik weer present in de bewoonde en digitale wereld. Dankjewel voor de felicitaties, ook al bereikten ze mij later dan dat jullie gewild hadden. Tijd voor een nieuwe bestemming en om m’n verjaardags eens GOED te gaan vieren!

Lots of love,

=X= J