8. Koh Phi Phi, Koh Samui & Koh Tao

8.

===
Koh Phi Phi - "Wakker worden!"
===

Voor het eerst in mijn tattoo-geschiedenis wist ik niet preciès wat ik wilde. Of waar. Ik zou mezelf dit keer geheel laten leiden door m'n gevoel. Fysiek heb ik nu ook een stadium bereikt, dat het niet meer zoveel uit maakt: een tattoo meer of minder. Al zal m'n moeder het daar vast niet mee eens zijn ;)

Het vinden van een tattoo-shop was in ieder geval geen probleem. Daar werd je namelijk kapot mee gegooid. Maar het vinden van DÈ shop, waar het 'gevoel' juist was, dat werd de echte uitdaging.

Eerder hoorde ik van een medereiziger, dat een vriend van haar 'ergens' een goede shop had gevonden. Een kerel uit Duitsland die special overvloog, voor deze tattoo-shop en nog belangrijker; tatoeëerder.

Oke. Nu wist ik nog niks. Maar toch super bedankt ;)

Eerst eten, want ik had honger. Wanneer niet trouwens, maar ook dat terzijde. Terwijl we zochten naar een geschikte plek om onze honger tijdelijk te stillen, passeerden we de zoveelste tattoo-shop. Uit nieuwsgierigheid liep ik naar binnen en verrek; daar lag de betreffende Duitser.

De tatoeëerder draaide om en stelde zich voor. Een charismatische Thai met een vriendelijk gezicht; Ling. En daar, op dat moment, wist ik dat dit de plek zou zijn waar de inkt één zou worden met m'n lichaam.

#datzegik
#toevalbestaatniet

Omdat Ling wel enige vorm van input nodig had, vertelde ik hem wat ik ongeveer wilde hebben. En op welke plek. 3 uur later was de eerste helft van de schets klaar. Wederom was ik direct verkocht. De volgende dag, een uur voor onze afspraak, zag ik pas de tweede helft van de tekening. Ik zal de tekening verder niet beschrijven, want dat zou het geen eer aan doen. Laten we zeggen dat ik meer dan tevreden was :)

Daar lag ik dan. Op de pijnbank, waar ik stiekem toch al wat niet-plezante uren van m'n leven op heb doorgebracht. Alleen was het deze keer tòch anders. Ik miste het onmiskenbare geluid van de tattoo-machine. Dit keer zou de inkt namelijk met een bamboo-stok m'n huid in worden geprikt.

"Mate, it's way less painful than a machine. I actually quite like the feeling, you'll be alright. No worries!", sprak een kerel met een Australisch accent. Akkoord.

"You ready?", vroeg Ling met een kleine glimlach op z'n gezicht.

"Yup", antwoorde ik enigszins nerveus. Enkele seconden later zag ik de naald in m'n huid verdwijnen, gevolgd door een toch wel vervelende pijn.

Minder pijnlijk dan een machine? Ja.
Een prettig gevoel? Uhm. Nee.

Gelukkig reageerde m'n lijf zoals altijd en duurde het niet lang voordat ik in een roes verdween. Een roes waarin er allerlei stofjes vrij kwamen in m'n lijf, om de pijn draaglijker te maken. Wat een mooi apparaat is het toch, dat menselijk lichaam.

De tattooshop was half outdoor, dus iedereen kon in- en uitlopen. Wat mij een soort van menselijke attractie maakte, voor nieuwsgierige apen. In m'n eigen wereldje van muziek, dronk ik een biertje terwijl Ling ijverig m'n huid bewerkte en voorzag van inkt.

Dezelfde Australische kerel kwam weer langs: "do you want to hit the spliff?", waarbij hij me een joint aanreikte.

Na een korte aarzeling nam ik de joint aan en voegde ik ook deze stof toe aan m'n reeds aanwezige roes. Het was pas na ruim 4 uur dat ik ruw uit m'n roes werd gehaald:

"Zit er nu verdomme en wesp me tig-keer op dezelfde plek te steken?!"

Natuurlijk niet. Maar zo voelde het wel. Het zogenaamde 'dot-werk', het zetten van kleine puntjes, was mijn wake-up call: "wakker worden, je tattoo is bijna klaar menneke!"

#tromgeroffel
#spraakloos
#lekkergeenfoto

===
Koh Samui - "Champion"
===

Ook op dit eiland bezocht ik een sportschool. Ditmaal een fatsoenlijk ingerichte gym, voorzien van kwalitatief spul. Inclusief stereotyp sportschool-eigenaar:

- onnatuurlijk opgepompte spieren
- te klein en te strak fel gekleurd hemdje
- opgefokt karakter
- altijd wel een vorm van voedsel in z'n handen
- vies vlassig achterover gekamd plak-kapsel
- zonnebril ook IN de sportschool op

Ik had afgesproken 3 keer te komen sporten en betaalde hem. Ik had echter niet genoeg geld bij me en zei dat ik bij de laatste keer wel het restant zou betalen.

Zo geschiedde, 3 dagen kwam ik langs om het ijzer in zijn sportschool te verplaatsen. Op de derde dag hoopte ik stiekem dat hij mijn schuld was vergeten, maar het tegendeel bleek waar:

"You owe me money, mate!", sprak hij met een bek vol eieren en spek. Ik liep naar hem toe en betaalde wat ik schuldig was. Dacht ik.

"You owe me more than that. You gave me 150, you owe me 450". Lachend liep ik weg, totdat ik omdraaide en aan zijn gezicht zag dat hij geen grapje maakte.

"Look, it's in the book, champion!", waarbij hij met zijn rechter- wijs en middelvinger wees naar een pagina in een zwart boekje, vol met getallen. Alsof het dan opeens waarheid was, als het daar in stond.
Blijkbaar wel, want toen ik aangaf veel minder schuldig te zijn en zijn boekje het mis had, keek hij alles behalve overtuigd. Zijn reactie was slechts hetzelfde handgebaar, tikkend op de getallen, waarbij hij zijn spieren in hetzelfde ritme aanspande.

Godverdomme... Ik had inmiddels allang begrepen dat er met deze anabolen-bonkie niet te communiceren viel. Laat staan te overtuigen van iets.

"Yea I must still be drunk. Sorry mate", waarna ik hem uitlegde dat ik nu niet meer geld bij me had. Ik zou het geld later aan Rogier meegeven, of ik zou het zelf komen brengen.

Sammy, de betreffende vleesgeworden anabool, kwam niet op mij over als iemand die beledigingen lichtjes opnam. En niet-betalen, leek me een aardige belediging.

Daarom, heb ik die avond en de volgende dag, enigszins met samengeknepen billetjes het eiland verlaten.

#dikkedoei

===
Koh Tao - "Geen ruggengraat"
===

Wat een heerlijk eiland! Een fijne combinatie van ontspanning, feest en activiteiten.

Activiteiten in de vorm van duiken. Ik pakte m'n logboek erbij en bladerde en doorheen. Ik bladerde door m'n geheugen. Terwijl m'n vingers langs de bladzijden gleden, werden herinneringen afgespeeld, zoals een naald door de groeven van een oude plaat.

Sommige dingen was ik alweer vergeten, sommige zullen nooit m'n bovenkamer verlaten. Maar het duiken gaf me altijd een apart gevoel van vrijheid, een soort van kalmte. Gelukkig vond ik deze kalmte ook tijdens m'n duiken in Koh Tao. Gewichtloos zijn en onder water ademen.

Helaas heb ik de walvishaai, die hier al meerdere dagen gespot was, gemist. Het beest klinkt gevaarlijk, maar is alles behalve dat.
In plaats daarvan moesten we wel uitkijken voor kwallen:

"Look down and around you when you get in the water. When you see jellyfish, you might want to swim the other way".

Beetje vreemd, dacht ik nog bij mezelf, maar ik was te laks om door te vragen. Ik had inderdaad een aantal van deze doorzichtige weekdieren gezien. Na m'n tweede duik hoorde ik de divemasters pas vertellen dat de betreffende kwallen dodelijk waren (ook wel bekend als 's-werelds meest dodelijke dier): box-jellyfish.

"Yea mate, one sting and you won't make it back to shore."

Dus... Bedankt voor de fatsoenlijke waarschuwing.

#jebentzelfeenkwal

===
"Maanlicht"
===

In tegendeel tot de meeste Thaise eiland-bezoekers, besloten we niet naar de full-moon party op Koh Phangan te gaan.

In plaats daarvan bleven we op Koh Tao. Hier werden lampionnen de lucht in gestuurd, en drijvende lampjes het water op. Dit ter ere van het licht-festival 'Loi Krathong', wat dit jaar samenviel met de volle maan.

Iedere lampion werd met een bepaalde gedachte de lucht in gestuurd. Veelal door verliefde stelletjes. Of, in mijn geval, door twee verdwaalde dwazen. Desalniettemin was het aanzicht van die lichtgevende zwevende gedachten betoverend.

Terwijl we later over het onverlichte strand terug liepen, werd me pas duidelijk hoe fel het licht van de volle maan was. Een ondergewaardeerd fenomeen, als je het mij vraagt.

Ik zag hoe het maanlicht m'n nieuwe tattoo verlichtte. Ik bedacht me hoe ik deze had betaald van het extra geld, ter ere van m'n 12,5-jarige jubileum deze maand.

In die jaren heb ik heel wat mee mogen/moeten maken. Ik denk dat ik daar niet veel verdere uitleg over hoef te geven, maar voor mij een moment om even bij stil te staan. Ik weet alleen nog niet of ik op die jaren terug kijk met een glimlach, of met een traan. Ik denk beide.

Een 12,5 jaar oude rugzak, die ik ook de komende jaren overal mee naar toe zal nemen. Een rugzak die nooit een vlucht zal missen. Hoe graag ik dat soms ook zou willen...

===
"5 minutes"
===

Het was eb en ik stond veel verder in de zee dan normaal. Ik genoot van de muziek in m'n oren en de zoveelste zwoele zonsondergang. Langzaam schuifelend door de het lage warme water, werd ik opeens aangesproken door een kerel.

"Can I ask you a favor? I have a company that sells swimshorts, are you willing to wear some and let me take pictures of you?"

De enigszins gevleide ijdele Joe in mij stemde natuurlijk direct in. Op de weg terug naar het strand vertelde ik Rogier over m'n aanstaande kortstondige modellen-carrière en ook hij werd direct meegevraagd.

Daar stonden we dan enkele minuten later, model in het licht van de zonsondergang. Met m'n broeder van een andere moeder, stom giechelend als kleine meisjes terwijl Uki, de fotograaf en eigenaar vh bedrijf "Bermies", het moment vereeuwigde.

Als dank kregen we ieder een zwembroek naar keuze cadeau. Beetje jammer, zo op het einde van onze reis, maar ze zijn klaar voor onze toekomstige water-avonturen.

#hollandsnextflopmodel

===

En toen was het "opeens" tijd om m'n rugzak voor de laatste keer in te pakken. Op het dek van de boot, vervaagde langzaam het silhouette van Koh Tao, totdat het verdween in de horizon.

Ik sluit af met een quote uit m'n favoriete boek:

"... and I thought of that old joke, you know, this guy goes to a psychiatrist and says;

“Doc, uh, my brother’s crazy, he thinks he’s a chicken,” and uh, the doctor says, “Well, why don’t you turn him in?” And the guy says, “I would, but I need the eggs.”

Zo hoort liefde te zijn. Klungelig, lief, onzeker, memorabel en zonder happy end. Liefde is je geheugen verafschuwen, liefde is nooit meer je ogen willen sluiten..."

- James Worthy

===

Wat een held, die James. Wat mij betreft geldt dit niet alleen voor de liefde, maar ook voor reizen.

Love =X= J.