7. Pai
Door: Joe
Blijf op de hoogte en volg Joe
14 November 2015 | Thailand, Chiang Mai
7.
===
PAI - "Sterren tellen"
===
Ze gebruikte knieën en ellebogen. Voor een uur lang voelde het alsof ik een wit stuk klei was, waarvan alle oneffenheden plat geslagen moesten worden. Knieën en ellebogen waren haar favoriete gereedschap, waarmee iedere ophoping van stress in m'n lijf hardhandig werd weg geboetseerd.
Het uurtje ontspannen werd uiteindelijk, gevoelsmatig, urenlang pijn lijden. Ik bedankte de vrouw toch maar wel, enigszins uit angst en wist niet hoe snel ik weg moest komen.
Op onze motorscooter verkenden we de omgeving van Pai; een klein hippie-achtig dorpje in de bergen van Noord-Thailand. Witte wolken ontrafelden langzaam van de bergtoppen, als uitgeblazen rook. Pai had iets mystiekst over zich, iets surrealistisch.
We zagen reusachtige witte buddha's, elegante watervallen en fel gekleurde draken. Ongepland belandden we bij boom zo hoog dat de top door de wolken heen stak. Aan de dikste tak hingen twee rode stoelen als schommels, voor ons vertier. Ik wilde zó hard schommelen, dat ik me op enig moment los kon laten en op het zachte wolkenbed zou landen.
Niet veel later liepen we door ravijnen waarvan de bodem niet eens te zien was, met kronkelende paden die instant hoogte-duizelingen opriepen. De nachten waren zó donker, dat de kleine witte blaadjes op de grond net sterren leken. Maar wanneer we omhoog keken, waren er zóveel sterren zichtbaar dat ieder denkbaar figuur getekend kon worden wanneer je ze met elkaar verbond.
De trap naar het toilet leek oneindig en iedere trede nam in hoogte toe. Het voelde als de trap naar de maan. De mensen om ons heen spraken vreemde, onverstaanbare talen. Zonnebrillen verduisterden niet meer, maar versterkten de ontelbare lampjes om ons heen. De hypnotiserende muziek bracht me in een staat waarin de hele wereld om me heen, zeemans-benen leek te hebben.
We verdronken haast in onze tranen. Tranen van het lachen. Onze buikspieren kregen de zwaarste work-out ooit te verduren.
Dit was Pai voor mij.
Een mengelmoes van werkelijkheid en "werkelijkheid", want fictie kan ik het niet noemen.
Een enorm tof en bijzonder dorpje, mede mogelijk gemaakt door de schitterend omgeving en de speciale paddestoelen.
#happyshake
===
CHIANG MAI - "Dombo"
===
Het was even zoeken, naar een kamp waarin deze machtige beesten niet bereden werden.
Want net als mensen die met "slapende" tijgers op de foto gaan, verdienen dezelfde 1-celligen die olifanten berijden een dikke klap op hun bek.
Een kamp waarin je olifanten, gered uit dergelijke kampen, kunt voeden en wassen. Daar wilden we naartoe. Natuurlijk weet ik donders goed dat de beesten ook in deze kampen een soort van show moeten opvoeren. Maar deze bestaat uit eten en gewassen worden, altijd nog beter dan met witte hersenloze mensen op je rug rondlopen.
De ruwharige giganten maakten een beste indruk op me. Het was een waar schouwspel en bewustwording van 'nietigheid', om ze te mogen voeden en wassen. Om me samen met hen in het water te bevinden, te zien hoe af en toe alleen nog maar de slurfjes boven water kwamen: wauw.
En nog eens wauw.
Wat een waardige afsluiting van m'n tijd in het Noorden van Thailand.
Love =X= J.
===
PAI - "Sterren tellen"
===
Ze gebruikte knieën en ellebogen. Voor een uur lang voelde het alsof ik een wit stuk klei was, waarvan alle oneffenheden plat geslagen moesten worden. Knieën en ellebogen waren haar favoriete gereedschap, waarmee iedere ophoping van stress in m'n lijf hardhandig werd weg geboetseerd.
Het uurtje ontspannen werd uiteindelijk, gevoelsmatig, urenlang pijn lijden. Ik bedankte de vrouw toch maar wel, enigszins uit angst en wist niet hoe snel ik weg moest komen.
Op onze motorscooter verkenden we de omgeving van Pai; een klein hippie-achtig dorpje in de bergen van Noord-Thailand. Witte wolken ontrafelden langzaam van de bergtoppen, als uitgeblazen rook. Pai had iets mystiekst over zich, iets surrealistisch.
We zagen reusachtige witte buddha's, elegante watervallen en fel gekleurde draken. Ongepland belandden we bij boom zo hoog dat de top door de wolken heen stak. Aan de dikste tak hingen twee rode stoelen als schommels, voor ons vertier. Ik wilde zó hard schommelen, dat ik me op enig moment los kon laten en op het zachte wolkenbed zou landen.
Niet veel later liepen we door ravijnen waarvan de bodem niet eens te zien was, met kronkelende paden die instant hoogte-duizelingen opriepen. De nachten waren zó donker, dat de kleine witte blaadjes op de grond net sterren leken. Maar wanneer we omhoog keken, waren er zóveel sterren zichtbaar dat ieder denkbaar figuur getekend kon worden wanneer je ze met elkaar verbond.
De trap naar het toilet leek oneindig en iedere trede nam in hoogte toe. Het voelde als de trap naar de maan. De mensen om ons heen spraken vreemde, onverstaanbare talen. Zonnebrillen verduisterden niet meer, maar versterkten de ontelbare lampjes om ons heen. De hypnotiserende muziek bracht me in een staat waarin de hele wereld om me heen, zeemans-benen leek te hebben.
We verdronken haast in onze tranen. Tranen van het lachen. Onze buikspieren kregen de zwaarste work-out ooit te verduren.
Dit was Pai voor mij.
Een mengelmoes van werkelijkheid en "werkelijkheid", want fictie kan ik het niet noemen.
Een enorm tof en bijzonder dorpje, mede mogelijk gemaakt door de schitterend omgeving en de speciale paddestoelen.
#happyshake
===
CHIANG MAI - "Dombo"
===
Het was even zoeken, naar een kamp waarin deze machtige beesten niet bereden werden.
Want net als mensen die met "slapende" tijgers op de foto gaan, verdienen dezelfde 1-celligen die olifanten berijden een dikke klap op hun bek.
Een kamp waarin je olifanten, gered uit dergelijke kampen, kunt voeden en wassen. Daar wilden we naartoe. Natuurlijk weet ik donders goed dat de beesten ook in deze kampen een soort van show moeten opvoeren. Maar deze bestaat uit eten en gewassen worden, altijd nog beter dan met witte hersenloze mensen op je rug rondlopen.
De ruwharige giganten maakten een beste indruk op me. Het was een waar schouwspel en bewustwording van 'nietigheid', om ze te mogen voeden en wassen. Om me samen met hen in het water te bevinden, te zien hoe af en toe alleen nog maar de slurfjes boven water kwamen: wauw.
En nog eens wauw.
Wat een waardige afsluiting van m'n tijd in het Noorden van Thailand.
Love =X= J.
-
14 November 2015 - 16:51
Mama:
Good for you both!!! Dat jullie niet op de olifanten hebben gereden! Ik zou het vroeger misschien wel hebben gedaan uit onwetendheid. Maar als je weet dat het dierenmishandeling is, dan kun je het zeker niet maken! En je massage... Oja dat was de "ontspanningsmassage" die ik ook ooit kreeg, zeg maar niets meer....we begrijpen elkaar :-))) Nou, na deze paddestoelen ervaring vind ik dat je thuis best wel aan de champignons kan! Het is in Europa momenteel weer aardig foute boel, dus geniet nog maar en take care! ❤️ Ook van John groetjes -
14 November 2015 - 16:53
John:
Was t geen happy ending bij je massage ;-) -
16 November 2015 - 12:10
Mattak:
Nice Man,
Ik ben blij dat je je gezonde levensstijl ook daar doorvoord en wel gewoon je shakes neemt!
Facking vet dat jullie een echt sanctuary hebben gevonden en niet de “ik neuk Junglebook de m..d.r taferelen. Vette foto’s ben benieuwd naar de rest.
Have fun xxx
P.s.: mooi shirt Last of the Mohicans boiii.
-
16 November 2015 - 21:21
Bert:
Zo te lezen een ontspannende trip door het Noorden. Genietend van massage, sfeer en paddestoelen. Op weg naar een nieuwe bestemming! Enjoy!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
