2. Palawan

2. Palawan

Ik krijg een hartverzakking wanneer het vliegtuig opeens besluit een vrije val te nemen. M'n leven flitst voorbij. Althans hetgeen wat ik me er van kan herinneren, met m'n gatenkaas-hersens. Kut turbulentie. Een half uur later ren ik over het vliegveld van Manilla, omdat ik vanwege de vertraging dreig m'n aansluitende vlucht te missen.

Ik zie zo'n laf golfkarretje staan en spring erin:

"Gate 117, go go go!", commandeer ik kortademig. Jezus wat is m'n conditie kut. Het mannetje gaat niet in discussie en gaat "vol gas" richting de gate. M'n vliegtuig staat er gelukkig nog.

Palawan, het 'beloofde (ei)land'. Je hebt een hoop goed te maken. Ik eet en drink voor belachelijk weinig m'n buik rond op een lokale markt in Puerto Princesa en probeer erna te slapen in een kamer zonder airco. Dat laatste is overigens niet gelukt.

===
OEI
===
De volgende ochtend en enkele uren later kom ik aan in Port Barton; aangeraden en gepromoot als zijnde het El Nido van 20jr geleden.

Helaas laat de zon het afweten maar ik kan door de wolken de eenvoudige schoonheid van het kleine plaatsje wel zien. De wegen zijn nog onverhard, de elektriciteit gaat 's-nachts uit en de reclameborden staan nog vol met grappige spelfouten.

Er loopt een kind langs de kant van de weg, met een buffel aan de lijn. Een fakking BUFFEL! Zo'n beest wat ze gebruiken om het land om te ploegen. En dus met het grootste gemak dat kind kan vernietigen, zonder een spier te verrekken. Maar er is totale controle door het kind. Daar kan menig Nederlandse hond-eigenaar een voorbeeld aan nemen. Enfin.

Nadat ik met m'n SUP (Stand Up Paddle) heb genoten van de zonsondergang, loop ik tevreden over het strand. Ik passeer een groep meiden en ze kijken me langer dan normaal aan. Ze flirten ook meer dan normaal. Haast ongemakkelijk lang, maar m'n ego zegt dat ik m'n bek moet houden en moet genieten.

Verderop kom ik een maatje van me tegen en nog voordat ik m'n mond kan openen, zie ik hoe hij lacht en zijn hoofd schudt:

"Before you say anything mate, please...." zegt hij met een grijns terwijl hij naar een bord wijst. In roze comic-sans koeienletters:

"GENDER BENDER PARTY"

Nee man, dat waren zéker geen mannen, gek!

"Trust me dude, I know they look fit. But I saw them change their clothes earlier...."

Oei.......

===
Goed kijken
===
Een paar dagen later rij ik El Nido binnen. Erg druk stadje, zeker vergeleken met Port Barton. Overal trycycles, jeepneys en alle accomodaties zijn slecht bovenop elkaar geramd. Alsof een blinde zwakzinnige Tetris heeft zitten spelen met de huizen.

Het duurt dan ook even voordat ik een fatsoenlijke accomodatie heb gevonden waar ik niet meteen de hoofdprijs voor betaal. Het is mega jammer, maar het lijkt erop dat El Nido verpest is door haar eigen succes. De mensen zijn een stuk onvriendelijker, logisch ook. Met al die irritante kut toeristen die toch na een paar dagen weer weg zijn. De prijzen zijn meer dan verdubbeld en sinds een paar dagen verviervoudigd vanwege het hoogseizoen.

El Nido doet me een beetje denken aan een kruising tussen Koh Phi Phi, Koh Rong en Ha Long bay.

Veel reizen heeft ook z'n nadelen. Je gaat dingen met elkaar vergelijken en je bent niet zo snel meer onder de indruk. Zo ook met Azië, same same, but different.

De volgende dag ga ik met een boottocht wat eilanden hoppen. Ze zeggen dat men voor de film "the Beach" hier de inspiratie heeft opgedaan, maar hebben gefilmd in Thailand. Om Palawan te beschermen tegen de massatoerisme. Of dat laatste uiteindelijk gelukt is weet ik niet, maar ik begrijp wel waar de inspiratie vandaan komt.

De omringende eilanden zijn stuk voor stuk prachtig, de lagoons sereen en nodigen uit om jezelf even in te verliezen. Als het je lukt om door de andere 15 boten en hun irritante passagiers heen te kijken ;)

Op de terugweg besluit een walvis naast onze boot een stukje mee te zwemmen. Zomaar. Om te laten zien dat hij veel groter is dan onze boot. Uitslover.

Oke oke oke... WAUW!!

Well played, Palawan. Maar we staan zeker nog niet kiet ;)

===
Wrak
===
De zon schijnt inmiddels volop en ik besluit verder te reizen naar Busuanga, hèt eiland om te duiken. Ik neem de ferry, 7uur en een verbrand bovenlijf later kom ik aan in Coron.

Wanneer ik het water in plons heb ik dan ook echt geen spijt, want we gaan wrakduiken. En liggen hier meerdere wrakken van de Japanse oorlogsvloot en hier doen ze niet zo moeilijk. Met je advanced duikbrevet nemen ze je zonder moeite mee naar een wrak op 35mtr diepte.

Ik zie een kleine opening in het wrak en de divemaster wringt zich door het gat. Enkele seconden later weergalmt het geluid van m'n zuurstoffles, die botst tegen het stalen wrak. Gelukkig ben ik niet claustrofobisch. Of bang. Wel dom. Geen probleem dus.
M'n duik verandert opeens in een soort nachtduik, alleen een zaklamp helpt het donkere wrak te verlichten. Het wrak lijkt inmiddels nieuw leven te zijn ingeblazen, huis voor koraal en allerlei zeedieren.

Het kost me tamelijk veel moeite om normaal te doen en niet als een klein jong te gaan spelen in het wrak. Want lucht. En want gevaarlijk.

Gelukkig weet de divemaster de weg door de verschillende deks van het 140m lange gevaarte, waarvan we natuurlijk maar een heel klein deel gezien hebben.

Om het af te leren doen we later die dag nog een wrakduik, deze keer in een wrak wat op zijn zij licht. Hierdoor schijnt er veel licht vanaf de oppervlakte het wrak binnen, wat een heel gaaf effect geeft.

Weer een puntje erbij voor de Filipijnen.

===
Razernij
===
"Sorry guys, no boats, ferry's, flights or scubadiving the next days. Typhoon is coming..."

Uhm, sorry. WAT? Wat wat wat WAT?

Ten eerste, wàt moet ik dan gaan doen op dit eiland?
Ten tweede, ik wil eigenlijk door naar het volgende eiland.
Ten derde, een WÁT?
Ten vierde, hoezó een typhoon?!
Ten vijfde, mam....?! Pap....?!
Ten zesde, mag ik dan wel gaan SUP'en ? Grapje. Tenzij het mag.
Ten zevende, mag ik nog heel even naar de wc?

Gedurende de dag neemt de wind toe. De anders zo helder blauwe lucht trekt z'n lelijke grijs-zwarte trui aan en de wolken beginnen kei hard te janken. In de avond is er een algehele black-out en het anders zo levendige Coron verandert in een donkere natte spookstad. Tevergeefs probeert men hier en daar de boel te verlichten met een kaars, maar de storm maakt snel korte metten met elke vorm van verlichting of gezelligheid. De tyfoon doet, wat tyfoons doen.

Pure ongecontroleerde razernij. Moeder natuur lijkt heel veel beetjes boos. Ze wast en blaast de straten schoon van al het uiterlijke vertoon.

Haar krachtige wind is in iedere hoek van elk vertrek te voelen. De schrale houten huizen kraken aan alle kanten en er vliegt van alles door de lucht.
En toch heeft het wel iets. De mensen kruipen bij elkaar, zonder telefoon, elektriciteit of een andere vorm van afleiding.

Slechts samen schuilen voor de storm. Letterlijk.

===
Gewaarzijn
===
Zoals ik al eerder zei, is Palawan behoorlijk toeristisch. Ik merk aan mezelf dat ik een beetje klaar ben met al die toeristen. Ja, ik weet dat ik zelf ook een toerist ben. Anyway, ik besluit een vette crossmotor te huren en de stad tijdelijk te verlossen van 1, weliswaar fantastische, toerist.

Ik ben blij dat ik een crossmotor heb gehuurd, want de wegen zijn bar slecht. Ze veranderen in modderige zandwegen. Eigenlijk zijn ze dus perfect voor mijn motor. Ik geef gas. Geniet. Muziek in m'n oren en voor 1 dag alleen met mezelf en het eiland.

Bewust zijn van mijn 'bewustzijn'. Gewaarzijn. Een deel van meditatie, opgepikt en geoefend tijdens deze trip. Joe en meditatie, wie had ooit gedacht dat ik samen met het woord "meditatie" in 1 zin uitgesproken zou worden. Ik niet.

De geest die zich bewust wordt van zichzelf. Zonder oordeel. Probeer het maar; terwijl je dit leest, kun je je bewust zijn van het feit dat je dit leest.

Bewust zijn van je 'bewustzijn', lukt altijd maar even. Voordat je geest weer wordt afgeleid door een stroom van gedachten en gebeurtenissen. Maar dat geeft niet, dat is juist de training. Mega interessant, iets om in te verdiepen in NL.

Enfin. Hoe verder ik rijd, hoe vriendelijker de mensen. Kinderen zwaaien alsof ik sinterklaas op de motor ben. Jammer joh. Ik ben slechts een slap aftreksel van de goed heiligman, met een rossige baard en Moos-cadeau-loos. Het maakt ze niets uit. De kleine bruine mensjes gaan langs de weg staan, wachtend op een drive-by-high-five. Ze toveren stuk voor stuk een onmeetbare glimlach op m'n gezicht.

Ik rijd door de regen.
In de zon.
Langs de kust.
Door de bergen.
Chillen in een boomhut.
Zwemmen in een waterval.
Rijst met vers gevangen vis.
Flessen cola met benzine.

Deze dag voel ik me vrij. Fijn en zonder zorgen.
Voor heel even, is dit dè leven.

#nooitmeernaarhuis
#VRYHEID

===

Love =X= Joe.