2. Garden Route

2. Garden Route

Terwijl Kaapstad me zonder geluid oorverdovend naschreeuwt, droom ik weg in de 'Bazbus'.

Een soort van backpackers mini-busje voor maximaal 22 medereizigers, die me van hostel naar hostel gaat verplaatsen in mijn Kaapstad - Johannesburg traject.

De stoelen zijn niet verstelbaar en vanwege m'n lengte zit ik als een sardientje in een blik opgesloten tussen de stoelen.
De achterwaartse helling van de stoel is nèt iets teveel om m'n hoofd achterover te laten rusten. En we weten allemaal dat slapen terwijl je je hoofd voorover laat hangen, ook garant staat voor een nekhernia.

Ik besluit de beide posities af te wisselen. Het leven draait immers om balans, snap je.
Het kietelende slaapkwijl dat zich een weg baant tussen m'n baardharen fungeerde hierbij als een soort timer.

Lekker hooooooorr.

Tot dusver het comfort van de Bazbus, wat vergeleken met de nachtbussen in Vietnam overigens hemels is.

===
Oke doei
===
Mijn eerste stop is Mosselbaai. De rit het kleine stadje in, doet me echter meer en meer twijfelen. Totdat we stoppen en ik m'n rugzak pak. Ik krijg een mega gevoel van "ik wil, za-ma-zegge, helemaal niet uittappen hier".

Ik loop naar de chauffeur; "please can I get back on? This place looks like a ghosttown"

De chauffeur laat zijn tanden zien. Ik weet niet of het een glimlach of een grom is, maar ik kies voor het eerste en als een klein kind ren ik snel de bus weer in.

"Good choice buddy", hoor ik de medereizigers zeggen.

Oke doei.

===
Verwilderd
===
Enigszins ongemakkelijk besluit ik m'n slaaproutine in de bus weer op te pakken, om in het plaatsje Wilderness wakker te worden. Ik besluit uit te stappen.
Ik zie een mega tof beachhouse-hostel, uitzicht over de zee, alles. Natuurlijk is het helemaal volgeboekt.

Ik haat mezelf en spreek het onverantwoordelijke kind in me ferm toe; "Bereid jezelf nou eens beter voor. Léés je lonely planet, boek je hostels van tevoren en denk gewoon een keer na. Je weet wel, wat normaal gedrag is voor een volwassen vent van 33. "Volwassen". En nu door, kleuter."

Ik ren wederom snel weer naar de Bazbus, terwijl de chauffeur stilzwijgend zijn hoofd schudt.

Hij dropt mij bij een ander hostel en ik voel me verplicht uit te stappen en te blijven, ongeacht wat.

Toegegeven, het was geen verkeerd hostel. Maar meer iets voor van die mega milieubewuste hippies die zichzelf het liefste insmeren met biologische pindakaas en dan door brandende hoepels boven een laf haardvuur springen.

Onnodig te zeggen dat ik, ondanks dat ik me onwijs op m'n gemak voelde, de volgende dag vertrok.

===
Rastafari
===
Driemaal is scheepsrecht, toch?! In Sedgefield stap ik uit bij het Afrovibe-hostel. Moses stelt zichzelf voor, maar ik mag hem ook Jesus noemen. Uhm... oke? Ik besluit om niet te vragen waarom.

Moses biedt me een lift aan naar de supermarkt en die weiger ik niet. Met zijn ene oog op zijn telefoon en de ander in zijn broekzak, baant hij zich een weg over de, uhm, weg.
Wanneer het hem dan eindelijk lijkt te zijn gelukt om zijn lievelingsliedje te vinden, begint hij ongecontroleerd maar verrassend ritmisch, te stuiteren op zijn stoel. Hij maakt er een sport van te toeteren naar iedere voorbijganger. Tot mijn verbazing wordt er meer dan eens een universeel hart-vorming handgebaar terug gestuurd naar Moses. Wauw, liefde alom.

"You see, everyone loves me. I'm black Jesus, man!!", terwijl een glimlach van oor tot oor verschijnt.

Dus, nu weten we meteen waar hij zijn bijnaam vandaan denkt te hebben. Akkoord.

Ik kan het niet laten Moses te omschrijven. Komt ie:

Hij is twee koppen kleiner dan dat ik ben. En bol. En met bol bedoel ik gewoon dik. Maar niet vies dik. Leuk dik. Zijn charismatische en energievolle karakter lijken geen grenzen te hebben, net als zijn glimlach.

Hij is de belichaming van de unieke 1000% pure Tony Chocolonely, overgoten met cafeïne-caramel en besprenkeld met knapperige rasta-spikkels. In het midden wacht een onverwachte smaakexplosie waar geen enkel orgasme aan kan tippen. Het niet-zo-geheime ingrediënt is de smeuïge wietboter. Recept van de vrouwelijke chefkoks die tijdens de bereiding non-stop halfnaakt twerken op mega foute bombastische klassiekers. Terwijl buiten een driebubbele regenboog de hemel voorziet van alle denkbare kleuren.

Zo, die beschrijving doet hem wel eer aan, me dunkt.

Ik vind Moses trouwens maar een opgeblazen, irritante, dikke druktemaker. Zo eentje waarbij je denkt; jij komt een keer de verkeerde chagrijnige pure-Tony-hater tegen. En dan wordt er niet meer gelachen vriend. Maar goed, daar gaat het nu even niet om.

Grapje. Moses is tof! Op een dag gaat hij samen met mij op zoek naar een gym. Die natuurlijk nergens te vinden is. Omdat die niet bestaat in Sedgefield. Want Zuid-Afrika. Op mijn verzoek dropt hij me bij een verlaten kinderspeeltuin, zodat ik toch het eea kan trainen.
Ongeveer 30min later komt Moses terug, samen met een maatje. Uit de pick-up laden ze een grote zwarte koffer. Uit het gekreun dat beide heerschappen maken tijdens het optillen, maak ik op dat de koffer zwaar is. Ze openen de koffer en kijken me trots aan. Als twee puppies die net iets hebben gedaan wat hun baasje graag wilde, wachtend op een beloning.
De koffer is gevuld met een barbell, dumbells en losse schijven. Een soort portable mini work-out set. Naast gewichten is de koffer nog gevuld met haar. Konijnenhaar. Want de zus van Moses heeft konijn. Blijkbaar. Random feitje.

Enfin, Moses parkeert de auto vlak naast me, opent de deuren en niet veel later klinken de welbekende slechte deunen uit de nog slechtere speakers. Terwijl Moses en zijn vriend een koud biertje open trekken, kijken ze toe hoe ik in het zonnetje nog ff lekker los ga met de gewichten.

Een witte man werkt zich in het zweet terwijl twee zwarte mannen toekijken onder het genot van een biertje.

Voor heel even zijn we een primitieve open-lucht gym ergens op een verlaten speeltuin in een klein dorpje van Zuid-Afrika. Wat een plaatje moet dat zijn geweest.

Ik hou d'r van!!!

===
De wereld staat in brand
===
Ik staar naar de oceaan. Ik kan niet zien waar de oceaan eindigt en de hemel begint. Ze hebben vandaag dezelfde kleur overhemd aan gedaan, sukkels. Tot overmaat van ramp zijn de wolken van hemel, dezelfde kleur wit als de golven van oceaan.

Ze zijn de twee blikvangers op een gala van wereldse grootheden. En ze dragen hetzelfde pak. Wat een ontzettende beginnersfout.

Ik besluit het ze te vergeven en ga op zoek naar de horizon, maar hemel en oceaan lijken vandaag wel een Siamese tweeling.

Het geeft eigenlijk ook niets. Soms is het gewoon even niet duidelijk wanneer het ene eindigt, en het andere begint. Soms lijken de dingen gewoon naadloos in elkaar over te gaan. Pas als je later terugblikt, kun je met een beetje geluk zien of je iets hebt afgesloten of niet.

Zon besluit het gala te verlaten.

Hemel laat haar langzaam zakken richting oceaan, die haar met open armen ontvangt. Eindelijk kan ik zien waar het ene begint en het andere eindigt.

Hemel kleurt oranjerood en oceaan weerspiegelt het aanzicht.

Het lijkt wel alsof Hemel in brand staat en voor heel even brandt mijn ziel met haar mee.

===
Nice
===
In het hostel ontmoet ik Courtney & Sam. Na twee avonden bier-Pong besluiten ze dat ze verder reizen naar Knysna (spreke: nice-nah). Omdat de Bazbus op zondag niet rijdt, mag ik met hen meerijden. Nice, nah? ;)

We belanden in een hostel genaamd Island Vibe. Waar ik Moses weer tegen het lijf aan loop! Mijn allergrootste kleine favoriete lievelings Afrikaan.

We besluiten in het hostel een gezamenlijke "braai" (Afrikaanse BBQ) te houden. Heel veel goedkoop, maar onwijs lekker, vlees en een aantal flessen houHatelijke wijn later, escaleert de flikkerse boel helemaal uit de hand.

Moses, Sue die in het hostel werkt en Christina die ik eerder in Kaapstad al had ontmoet, krijgen opeens privé les.

"Les waar in dan?", ik hoor het u zeggen. In fakking Afrikaans dansen. Daar in! Met onze ronde braai-buiken en dronken als een middeleeuws weigerend kanon, nutteloos en loodzwaar, leert hij ons de basis van deze eenvoudige maar geniale dans.

In december geef ik een workshop voor de liefhebbers ;)

===
321
===
Mijn hoofd voelt zwaar. Zonder dat ik er erg in heb, stijgt al het (alcoholhoudende) bloed naar m'n hoofd.

De eerste 3 seconden heb ik totaal geen idee wat er nu eigenlijk gebeurt. Of wat ik voel. Voel ik überhaupt wel iets? Jezus wat de fak. Ik vervloek zowel de witte als de zwarte Jezus.

"WAT DE FAAAAAKKK"

Waarom ben ik vanochtend niet gewoon in het hostel gebleven? Waarom heb ik op het laatste moment opeens besloten om alles in te pakken en bij iemand in een auto te stappen met m'n brakke hoofd.

Pas na een seconde of 5 wordt ik me weer bewust van m'n lijf en van wat ik voel. Van wat er zojuist is gebeurd...

Adrenaline level 100.

Ik kijk omhoog en zie de 216mtr hoge brug waarvan ik zojuist ben afgesprongen. De hoogte bridge-bungee te wereld!

*SCHREEUWT ALS EEN KLEIN MEISJE DE LONGEN UIT Z'N LIJF*

===

Love =X= J.

PS: thanks voor de reacties, altijd leuk om (later) terug te lezen!