4. Saigon

4.

===
MUI NE > SAIGON - "Nerveus"
===

Na mijn geschreeuw en gefluister in de nacht, weigerde m'n hoofd te gaan slapen. Ik wilde nog niet ophouden met voelen. Ik wilde niet wakker worden op een nieuwe dag. Ik wilde de nacht, dag zien worden. Het gevoel zo lang mogelijk vast houden als ik kon.
Dus daar zat ik, op het strand. Te wachten tot de zon op kwam. De bewolking voorkwam dat een zonsopgang voor in de boeken werd, maar je kunt niet altijd alles hebben. En ik mocht absoluut niet klagen.

Met nauwelijks/geen slaap, stapten we op de motor. Onze allerlaatste rit, en dan zou ons Vietnam avontuur erop zitten. Ik was nerveus. Ik was nog niet gecrashed en dat wilde ik eigenlijk wel zo houden.
De rest reed altijd in een korte broek, t-shirt en plastic helm. Ik sinds Hoi An altijd in m'n spijkerbroek, minstens 2 lagen bovenkleding en met een goede helm. Niet dat het super veel zou helpen, maar toch. Ik ben gehecht aan m'n huid.

Het zou een lange rit worden, 250km. We konden langs de kust rijden, of via een soort snelweg. We vertrokken vroeg, aangezien we niet in het donker wilden rijden. Want fakking gevaarlijk.

We waren ongeveer 1,5 uur onderweg langs de kust en Michael reed voor me. Uit het niets begon hij opeens te slingeren. Z'n achterwiel verloor alle grip en zwenkte uit van links naar rechts. Zijn ervaring op de motor was z'n redding en presteerde het om zonder de vallen tot stilstand te komen. Oorzaak: Lekke band.

"NondejuuuuuuuuUUUuuuUuuu"

*plaat blijft hangen*

Vanzelfsprekend waren we weer in 'the middle of nowhere', dus splitsten we op om een monteur te zoeken. Na enkele kilometers vond ik er eentje, maar de schouders werden domweg opgehaald. In combinatie met het schudden van het hoofd. Afsluitend met een wijzende vinger. Ik moest verder rijden. Vreemd, maar oke. Dit proces herhaalde zich 3 keer. Ze namen niet eens de moeite om op te staan.

"Godver luie draken! Need help!"

*wijst naar achterband, maakt ontplof-geluidje en zwaait met geld*

Totale desinteresse. Wtf. Een voorbijganger legde het probleem uit: Zondag.

Zon. Dag. Fakking. Zondag.

Drie uur in die brandende zon, 2km een motor met lekke band aanduwen en twintig liter zweet later: een behulpzame monteur. Het duurde nog een uur had hij alle spaken van het wiel vervangen. En natuurlijk de band zelf.

Omdat we zoveel tijd hadden verloren, móesten we wel de snelweg nemen. Kutzooi. Toen we eenmaal op de snelweg reden, snapte ik waarom iedereen ons dit afraadde. Voorbij razend verkeer, van alle kanten. Iedereen vond dat hij/zij voorrang had. Met name de vrachtwagens reden alsof het recht van de sterkste/grootste gold. En dat was ook zo.

Enige voordeel was dat we nu snelheid konden maken. En dat hadden we nodig, om niet in het donker te hoeven rijden. Alles ging goed totdat ik merkte dat Marco niet meer achter ons reed, nadat we een afslag hadden genomen. Marco reed altijd achteraan. Grote kans dat hij de afslag had gemist en nu door zou blijven rijden totdat hij ons gevonden had. Wat dus nooit zou gebeuren. We splitsten op om Marco te zoeken. Zonder succes. Uiteindelijk werd Adam gebeld door een Vietnamees nummer, met Marco aan de andere kant van de lijn.

Toen we eenmaal herenigd waren, deed de zonsondergang zijn intrede. De lucht kleurde oranje/rood, met de zware skyline van Saigon op de achtergrond. Nog 44km te gaan. Op de snelweg, in het donker.

De resterende kilometers waren de meest gestoorde in de afgelopen 32 jaar. En gestoord dekt de lading amper. Spookrijders. Stilstaand verkeer midden op de weg. Openslaande vrachtwagendeuren. Totale afwezigheid van enige vorm van verkeersregels of sociaal gedrag. Het was chaos in de minst georganiseerde vorm ooit.

2 uur lang reden we door deze rondrijdende puinhoop van lawaaierige machines. En zònder ongelukken aangekomen bij ons hostel! Hoe was het fakking mogelijk.

Mijn motor avontuur door Vietnam zat er op. Ik was klaar. Zonder ongelukken en pech ruim 750km afgelegd met 'LJ'.

Ik kon het nog niet echt bevatten. Maar ik was hard toe aan een zacht bed.

#flabbergasted

===
SAIGON - "Prijskaartje"
===

De volgende dag bracht ik 'LJ' weg voor een laatste servicebeurt. Ik moest afscheid nemen. Wat ik eigenlijk heel jammer vond. Want ondanks de spannende momenten, vond ik de vrijheid van het hebben van een eigen motor heerlijk. En 'LJ' was een goeie motor.

Maar het was tijd. Oke oke.

Gepoetst en gechecked reed ik 'LJ' de stoep voor het hostel op. Ik had al een advertentie gemaakt en wilde deze uitprinten. Maar voordat ik dit kon doen, vroeg een andere backpacker:

"Are you selling your bike?"

En zo geschiedde, nog voordat ik de advertentie op kon hangen en een testrit later, was 'LJ' niet meer van mij. Voor de prijs die ik vroeg: 300$

Ik had er 285$ voor betaald, en ongeveer 60$ uitgegeven aan nieuwe onderdelen. Dus strikt genomen heb ik iets verlies geleden. Maar in plaats daarvan heb ik natuurlijk geen bustickets hoeven kopen en benzine was goedkoop.

Maar het àllerbelangrijkste is en zal altijd blijven: de ervaring van het motorrijden door Vietnam.

#onbetaalbaar

===
SAIGON - "Zucht"
===

Tevreden bracht ik de rest van de dag door in het oorlogsmuseum van Saigon. Mijn goede humeur sloeg echter snel om in misselijkheid. De foto's die tentoonstelden gesteld waren niets minder dan gruwelijk.

Lijken. Ledematen. Executies. Martelingen. Dioxine-misvormingen.

Niets-verhullende foto's, drie verdiepingen hoog. Ik heb in mijn leven best het een en ander gezien, maar ik was diep onder de indruk van dit museum.

Later die avond dronken we samen een biertje in een drukke backpackers-straat. Op het eerste gezicht eentje zoals ik al zo vaak had gezien. En ik weet zeker, als ik een kroeg binnen was gegaan en gebleven, had ik een hele andere avond gehad. Maar dat deed ik niet. Ik stond gezellig op straat met m'n 'zoons'.

In Saigon krioelde het van de straat-verkopers. Vooral veel sigaretten, armbandjes en andere rotzooi. En marihuana. Wilde je het ene niet, dan verkochten ze altijd nog marihuana en andere drugs. Althans, mij werd het altijd aangeboden.

Enfin, diezelfde straat-verkopers liepen 's-avonds ook rond, tussen de drinkende backpackers. Ik zag een vrouw voorbij lopen met een rekje sigaretten in haar ene hand. In de andere arm lag haar kind. Het kindje was nog wakker en volgens mij was het toch allang bedtijd; 24:00u.

Een uur later lag hetzelfde kindje te slapen in de armen van haar moeder. Ik verbaasde me hierover, maar probeerde me er niets van aan te trekken. Dat was nou eenmaal de gang van zaken hier, zei ik tegen mezelf. Rond 02:00 uur trok er iemand aan m'n shirt. Ik draaide om en zag niets. Ik keek omlaag en zag een klein meisje staan. Ze keek omhoog, ogen moe en rood. Bedelend met drie pakjes kauwgom in haar handen.
Met handgebaren maakte ze duidelijk, dat wanneer ze haar laatste pakjes verkocht had, mocht gaan slapen. Met alle goede bedoelingen en naïviteit kocht Maxi alledrie de pakjes. Ik wist natuurlijk donders goed wat er zou gebeuren, maar Maxi moest deze les blijkbaar nog leren.

Het kindje liep naar haar moeder, een stukje verderop. Ze kreeg doodleuk 3 nieuwe pakjes en werd weer op pad gestuurd. Wederom met alle goede bedoelingen en naïviteit, stormde Maxi op de moeder af. In gebroken Engels, onder invloed van alcohol en met handgebaren maakte de razende Maxi duidelijk wat hij ervan vond.

"Fuck you" en een dikke middelvinger werden Maxi toegeschreeuwd en geworpen.

Ik begreep Maxi natuurlijk wel en probeerde hem te kalmeren, toen ons gesprek werd verstoord. Ik voelde opeens een enorme vlaag hete lucht achter me. Ik draaide me om en zag wolken van vuur. Het waren twee kleine kinderen die vuur aan het spuwen waren. Kinderen, niet ouder dan 8 jaar. Kinderen...

*zucht*

Gelukkig duurde het niet lang en daar was ik blij om. Toen hoorde ik de kinderen opeens hard schreeuwen. Aandacht vragen. En het omringende publiek op straat gaf hen die aandacht. Ze haalden scheermesjes uit hun broekzak en legden die op hun tong.

Het was op dàt moment dat ik me omdraaide en wegliep. Ik hoorde de scheermesjes nog breken tussen hun tanden en ik vloekte binnensmonds in m'n moedertaal.

Het was een dieptrieste en misselijkmakende vorm van kindermisbruik. Kinderen horen zonder zorgen te spelen en te slapen als de nacht valt.

I know, dat is blijkbaar gewoon hoe het gaat in Vietnam. Maar bij mij kwam het binnen als een bom. Met oogkleppen en twee met vingers in mijn oren liep ik zo snel mogelijk terug naar m'n hostel. Ik was Saigon spuugzat.

===
VIETNAM - "Luchtbel"
===

Op de staat ligt een doodgereden puppy. Zijn mond staat open en zijn pluizige vacht wordt nog geaaid door een warme bries. De wielen van m'n motor rollen langs het beest af.

Ik zie de schoonheid van het land. Rijstvelden zo ver het oog kan zien. Dag en nacht die in elkaar versmelten. Bergtoppen tot aan de hemel en de zee met een horizon zonder einde.

Ik zie de armoede van het land. Lijven omhuld door vodden en karakteristieke hoeden. Kinderen die werken, dag en nacht.

Starende ogen wanneer ik over straat loop. Mijn starende ogen vol ongeloof.

Behulpzame mensen. Harde mensen. Een land vol vreugde. En een land vol pijn.

Urenlang alléén met mijn gedachten door de bergen. Urenlang met miljoenen anderen op hetzelfde asfalt.

Avonturen aangaan die soms als nachtmerries aanvoelen. Het onbetaalbare gevoel van dankbaarheid, voor dat wat je voor lief nam.

Er loopt een jongen met bellenblaas midden op een drukke straat. Voor heel even vergeet ik de enorme hitte en wil ik ergens anders zijn. Ik wil daar zijn. In die luchtbel. Mijn luchtbel. Ik wil dat de wind me meeneemt. Niet daar, naar wat ik zoek. Maar daar, naar wat ik nodig heb.

Voor de zoveelste keer rent m'n hart m'n hoofd voorbij. Te snel om bij te houden. Het leeft in twee plekken en rent door deuren die ik allang gesloten heb.

Ik geef gas en voel hoe de lucht mijn lichaam koelt. Waren mijn hersenspinsels en gedachten maar net zo eenvoudig te temperen.

De luchtbel die Vietnam heet, barst.

Onvergetelijk. Niet te vergelijken. Het was een machtig, prachtig hoofdstuk.

===

Op naar het volgende hoofdstuk; Cambodja. Waarin ik samen met m'n broeder van een andere moeder ga schrijven.

Verhalen voor nu. Verhalen voor later.

Veilige reis, tot morgen :)

Love =X= J.