3. Nha Trang, Dalat & Mui Ne

3.

===
HOI AN > NHA TRANG - "take the Blue pill?"
===

Met de bus naar Nha Trang. En de motor ook in de bus. Hadden we hier eigenlijk wel goed over nagedacht, of over doorgevraagd? Blijkbaar niet, want we stonden alle vijf met onze bek vol tanden te kijken hoe dit infantiele idee in de praktijk werd uitgevoerd. Of was de uitvoering infantiel? You be the judge.

1 voor 1 werden onze zwarte monsters gedemonteerd, gestript van hun glorie. Ze werden zijdelings in het bagageruim van de bus geschoven. Je weet wel, waar normaal je rugzak ligt. Dat kleine ruim aan de zijkant van de bus. En nee, dat ging niet met beleid. Nog niet misschien. Het was grappig toen de àndere naamloze motoren onder handen werden genomen. Maar toen 'LJ' zijn wielen werden ontnomen en lomp op z'n zij het ruim in werd geschoven, had ik het ook slecht.

"Be careful please... Fuck... Hey hey hey watch out!!"

De Vietnamezen hadden natuurlijk dikke poep aan mijn gejammer. Onterecht. Een andere backpacker leidde me af en vol goede tegenzin en zwaar gefrustreerd stapten we de bus in. Een rit van 12 uur, in de inmiddels beruchte "slaap"bus. De onbekend gebleven backpacker had ons echter voorzien van een soort van Vietnameze valium. Ik had nog nooit valium op en was ook niet perse een voorstander om daar verandering in te gaan brengen.

11 uur later werd ik wakker gemaakt in Nha Trang. Dus.

#dutje

===
NHA TRANG - "Dry-season"
===

Als een slappe vaatdoek aanschouwde ik het klunzige proces van het uitladen van onze motoren. Toen 'LJ' weer in volle glorie was hersteld, bleek deze glorie toch niet zoals voorheen. De koppeling was namelijk doormidden gebroken. Ik deed m'n best boos te kijken, maar die valium werkte het aanspannen van m'n boze-gezicht-spieren ietwat tegen. Dus wees ik naar het gebroken onderdeel, waarna er werd geknikt en hij een ijzerdraadje uit zijn broekzak tevoorschijn toverde.

"Een ijzerdraadje??! IJzerdraadje? Een fakking ijzerdraadje? Ijzerdraadje?"

*stotter de stotter*

Hoézo wil je een doormidden gebroken ijzeren onderdeel, essentieel voor het schakelen & dus besturen, repareren met een ijzerdraadje?! Ik wist niet of ik moest lachen of mega boos moest worden.

"Flikker op met je ijzerdraadje gek, koop gewoon een nieuwe koppeling!"

Hij zal er vast geen zak van verstaan hebben, maar hij begreep de boodschap donders goed en een paar minuten later kwam een Engels sprekende Vietnamees me geruststellen. Alles zou goed komen. En dat kwam het ook, na 2 uur wachten omdat de garage nog niet open was. Mijn hersenen stonden nog op stand-by dus dat was geen probleem.

Niet veel later was ik eigenlijk alles alweer vergeten. Ten eerste omdat mijn brein gewoon zo werkt. Ten tweede omdat ik op een heerlijk strand lag, zon op m'n bol. Daar was ik wel aan toe.

#HalloNhaTrang

Ik had er al het een en ander over gehoord, maar er was geen woord van gelogen. Nha Trang is een Russisch resort pur sang en diens taal werd er beter gesproken dan Engels. Maar dat mocht van mij allemaal, ik was er toch alleen voor de zon.

Om me toch niet helemaal lamlendig te voelen, hebben we op de motor een ritje gemaakt naar de watervallen.

"It is dry-season, sorry for watershortage", stond er op een bordje bij de ingang. Was het nu verdomme nu opeens weer droog-seizoen?! Enfin, een kleine wandeling de berg op duurde iets langer dan m'n geduld groot was. Dit omdat Marco zijn kuit had verbrandt aan z'n uitlaat. Vorige week. Het leek hem een goed plan om de nèt vernieuwde huid die dag nog een keer te verbranden. Heel pijnlijk volgens hem. En Adam had een ontstoken muggenbeet op z'n voet, zag er uit als een soort klompvoetje. Maar dan iets anders. Hij zat in ieder geval aan een antibiotica kuur van 6dgn en liep mank.

Dus lang verhaal kort, tergend langzaam in de hitte een berg op lopen, om vervolgens wat laffe plasjes water aan te treffen in plaats van een machtige waterval.

#snelterugnaarhetstrand

===
NHA TRANG > DALAT - "50 tinten kleur"
===

Na de benodigde vitamine D en alle bijkomende voordelen, was het weer tijd om door te reizen. We moesten eerst de drukke stad van Nha Trang uit zien te komen.
Totale chaos en hectiek, razend verkeer en maximale concentratie waren we wel gewend. Maar toen zag ik iets roods zigzaggend op me af komen. Het was een rode helm. Wat een domme kleur. Maar hoezo komt die op me af? Op mij? Dat kan hier helemaal niet... Spookrijder!!!
Ik wist hem verdomme maar nèt te ontwijken. Voordat ik boos kon worden hoorde ik een harde klap en ik zag in m'n spiegel een backpack die ik herkende. Het was die van Maxi. Hij was frontaal op de spookrijder geklapt. GODVER!

Vanwege het verkeer duurde het even voordat ik kon keren. Geen van beide partijen had lichamelijk letsel, wonderbaarlijk. Opluchting. Helaas had de motor van Maxi wel enige schade opgelopen. De spookrijder was inmiddels al gevlucht. Het was even zoeken naar een garage maar de schade kon hersteld worden. Goed begin van onze trip.

#sarcasme

We vervolgden geschrokken onze weg landinwaarts, naar Dalat.

Een ongelooflijk mooie rit door de bergen. Ik heb deze uitspraak al meerdere malen gedaan geloof ik. Nou en. Ik zat urenlang "wauw wauw DUBBELWAUW" tegen mezelf te zeggen. De laatste keer dat ik dat deed was in Uruguay. Dus om het nog eens te benadrukken:

"DUBBELWAAAUWW" !!!

De wegen waren goed, haarspeldbochten, bergen op en af. Ik voelde de temperatuur langzaam lager worden en de druk op m'n oren toenemen. De uitzichten werden steeds mooier en uitgestrekter.
Maar de mist rond de top van de berg die eerst zo ver weg leek, kwam steeds dichterbij. Voordat ik het wist waren alleen nog maar de zwarte silhouetten van de bomen zichtbaar. Afgetekend tegen het witte canvas van de mist. Voor even moest de snelheid omlaag en voelde het alsof ik door een spookstad reed. Maar dan zonder stad. Een spookberg. Niemand anders op de weg, alleen wij en onze zwarte machines. De wereld was even zwart/wit, alle kleur was weg gevaagd.

Zwart/wit, een denkkader wat mij ligt. Een denkkader wat dingen simpel maakt, maar eigenlijk ook weer niet. Het maakt beslissingen nemen makkelijk, het is zwart òf wit. Maar de wereld is niet zwart/wit. De wereld is een regenboog van kleuren. En van iedere kleur zijn er tientallen tinten. Ik dacht terug aan de grote kleurpotloden-doos van vroeger. Alle kleurtjes netjes op volgorde. Lekker tekenen en buiten de lijntjes kleuren. Hoe simpel was mijn wereld toen. Al was het kiezen van de juiste kleur toen een opgave van jewelste.

Al dagdromend werd mijn wereld langzaam ingekleurd. Ik reed weer bergaf en liet de witte mist achter me. Ik zag de zonnestralen door de mist heen schijnen. Zogenaamde "god-beams".

Ze omarmen me. Verwarmen me. Ze brengen kleur aan in m'n motorrit. In m'n leven.

#50tinten

===
MIDDLE OF NOWHERE - "Slecht idee"
===

Ergens in het midden van onze rit reden we door een klein dorpje. Je kon er drie dingen kopen. Eten, onderdelen voor je motor of een nieuw kapsel. Ik kocht twee van de drie. Waarvan het ene m'n immer aanwezige honger stilde. Het andere bleek achteraf een heel slecht idee. Heel, heel, héél slecht idee.

Eerlijk gezegd wist ik dit van tevóren ook best wel. Maar goed. Impulsief.

Er was gelukkig slechts 1 foto gemaakt, waarbij ik snel m'n helm op had gedaan. Ik laat het aan jullie fantasie over hoe de rest ervan er uit zag.

#ikdoehetvoortaanzelf

===
DALAT - "48"
===

Uren later kwamen we aan in Dalat. "The handsome family", veilig aangekomen. Nu voordat jullie weer gaan zuchten of opmerkingen willen geven op deze naam: niet doen. Of misschien wel, maar dan nádat jullie het verhaal hebben gehoord achter deze naam:

Ik vertelde eerder dat we in Hoi An een tweede keer de 'High Van Pass' hebben gereden. Wat ik toen niet vertelde, is dat Marco (alweer) motorpech had. Ditmaal was z'n 'gearbox' naar de klote. Dus halverwege de berg moesten we 2 uur wachten op de "mechanic" en de terplekke uitgevoerde reparatie. Ter waarde van 600.000 Dong.
Je kon zien dat hij het soort "mechanic" was die tevreden was wanneer de motor zou starten, op wat voor manier dan ook. Hij spoot olie en benzine over en in de motor, verbond allerlei draadjes met elkaar met 'kortsluiting' als geduldige toeschouwer.

Enfin, tijdens deze twee uur kwam er een Chinees stelletje langs. Ze wilden met mij op de foto. Omdat Beckham. (nu mag je alvast zuchten).

"Another one with my sons, please", ik zag de verbazing op de Chineze gezichten.

"You? You zhe fazher? You loek so yong. Wow amazhing, how how?", spraken ze in gebrekkig Engels.

Ik deed m'n best m'n lach in te houden. "Yes, I 48 but loek berry yong indeed", sprak ik in dezelfde gebrekkige versie.

'Mijn zoons' speelden het spelletje soepeltjes mee en introduceerden zich op volgorde van leeftijd, afsluitend met de twee jongsten als tweeling. Later die avond kregen we een mailtje, met daarin de foto's en verklaring voor onze naam. Zie foto ;)

#goedverhaallekkerkort

===
DALAT - "Kim"
===

In Dalat vertelde Michael een verhaal over onze motoren, de 'Honda Win 100', wat een local hem verteld had.

De locals gebruikten deze motor allang niet meer. Wat overeen kwam met het straatbeeld: alleen maar backpackers te zien op deze oude machines. De laatste keer dat ze gebruikt werden was in de Vietnam-oorlog. Om wapens de jungle in te vervoeren.

Adam: "fuckin' hell, it's like the AK47 of motorbikes. Only the AK is still a good and deadly weapon. Our fuckin' motorbikes not so much mate. Only deadly for the ones who drive them"

Oude machines, om de haverklap had er inderdaad wel iemand pech. Behalve LJ. Vanzelfsprekend. Maar omdat hij in de bochten en bij kleine kuiltjes in de weg begon te stuiteren, haast driften, liet ik een aantal onderdelen vervangen. Nieuwe lagers, achter-vering en hij reedt weer als een zonnetje. Totdat de motor enorm herrie begon te maken. Toen heb ik die ook maar vervangen. Fakk. De herrie was blijkbaar al langer hoorbaar, maar omdat ik altijd met muziek op reed hoorde ik dit niet.

Dit alles heeft natuurlijk weinig te maken met Dalat. Akkoord. Kan er ook weinig over vertellen, want in Dalat kon je abseilen en wat watervallen bezoeken. Voor mij een beetje 'been there & done that', dus mezelf de 30$ maar bespaard. In plaats daarvan lekker uitgerust en de stad rondgereden op LJ.

Op een lokale markt hebben we wel een aantal militaire jasjes gekocht, om te shinen op onze motoren. Die van mij is er eentje uit Japan. Denk ik. Er zitten in ieder geval een paar toffe emblemen op. En een naam, wel toepasselijk voor mij. Al zullen alleen m'n vrienden die grap snappen ;)

#dictator

===
MUI NE - "Missie"
===

Vanuit Dalat maakten we onze laatste mooie rit, door de bergen richting zee. Mui Ne. De droogste plek in Vietnam.

De route was wederom prachtig, maar helaas was de weg zelf slecht onderhouden. Op de raarste plekken diepe kuilen in het wegdek. Een soort van gatenkaas, het was alsof het er een spelletje met ons werd gespeeld: "Wie de meeste backpackers kan laten verongelukken". Gaten, zand of grind ìn de bochten, overstekende zwijnen, omgevallen bomen, tegenliggers die de binnenbocht namen, kosten noch moeite werden bespaard.

We bereikten 6 uur later echter veilig onze bestemming. Waar we niets, noppes, niks en nada zouden gaan uitvoeren. Behalve bruin worden, maar laat dat nou nèt datgene zijn waarvoor je niets hoeft te doen.

Behalve insmeren. En dan in de zon liggen. En blijven liggen.

#missiegeslaagd

===
MUI NE - "Vas y Francky"
===

Ook jullie missie om alweer een ellenlang epistel te lezen is geslaagd. Súper gefeliciteerd. Bijna dan, want vlak voor m'n vertrek uit Mui Ne gebeurde er iets moois:

Op onze laatste avond reden we op onze motoren over straat, op zoek naar wat streetfood. We stopten bij een willekeurig kraampje en nèt toen we onze honger hadden gestild en weg wilden rijden, hoorde ik:

"Hey FRANCKY! FRANCKY!", ik hoorde een stem die ik herkende. Eentje die erbij was tijdens een avontuur waarin een droom en nachtmerrie elkaar aflosten.

REMY!!! De immer vrolijke Fransoos van m'n 'Sapa & Ha Giang'-avontuur. Hij hield ervan om samen het liedje 'vas y Francky' van Franky Vincent te zingen (echt een toppertje, YouTube!). Vandaar noemden we elkaar Francky.

Het is moeilijk te omschrijven hoe het weerzien voelt. Van iemand die je tijdens je reis hebt ontmoet en met wie je in korte tijd veel hebt gedeeld. En belangrijker nog, met wie je een hele fijne connectie hebt.
Iemand die zijn energie op hetzelfde level weet over te brengen, zonder daarvoor moeite te hoeven doen. Iemand van wie je vrolijk wordt, letterlijk je hart vult met vreugde, zonder daar erg in te hebben.

Net voordat het aantal man-hugs ongemakkelijk begon te worden, vertelde Remy me dat hij in Nha Trang een pijp had gekocht. Omdat hij zo'n goede herinneringen had aan onze momenten dat we samen mijn pijp rookten. Ik vertelde hem dat ik de mijne was kwijt geraakt. Direct en zonder er maar een seconde over na te denken, duwde hij zijn pijp in mijn handen.

"Now is for you!! Souvenir my friend. Come come we smoke together"

Zijn ogen glinsterden, mijn hart glinsterde mee. Zo'n tof en mooi gebaar. Wauw. Kan het moment even niet anders omschrijven.

Ondanks dat de wekker de volgende dag erg vroeg zou gaan, kon ik het aanbod om samen voor de laatste keer in Vietnam wat te drinken/roken niet afslaan.

Uren later en net voordat het aantal man-hugs ongemakkelijk begon te worden, namen we afscheid. Ik stapte op m'n motor en reed de zomernacht in. Geen hond op straat en de weg helemaal voor mezelf. De palmbomen deden tropische dansjes in de wind en ik hoorde de golven op de achtergrond tikkertje spelen met het strand.

Het was zo'n klein, kort en simpel moment. Eentje waarvan je zou willen dat hij voor eeuwig zou duren, in al zijn eenvoud en pracht.

"ON Y VA, FRANCKY!", schreeuwde ik de Vietnameze lucht in.

"Bon voyage, vriend. Tot onze volgende rendez-vous", fluisterde ik zachtjes na.

#toevalbestaatniet

===

Thanks allemaal, voor jullie geduld en aandacht! Erg leuk om jullie reacties te lezen, keep them coming please!

Hopelijk gaat in NL alles goed.

Love =X= J.