1. Hanoi, Sapa & Ha Giang

Automatische piloot.

Dat is de beste omschrijving voor mijn gevoel waarmee ik m'n reis begon. Van de spanningen "alleen op reis" had ik totaal geen last. Chill, maar tegelijkertijd ook wel een beetje beangstigend. Ik hou er namelijk wel van om te "voelen" en als ik nù al niets voel?

Automatische piloot. Dus rugzak op, afscheid nemen en doorlopen. Daaaag, laag land, tot over 2 maanden.

De reis verliep vlekkeloos. Zelfs geen irritante medepassagiers, sterker nog, ik zat aan het gangpad en de stoel tussen mij en m'n buurman was leeg. Ik heb niet 1 keer op hoeven staan voor hem, mega grote blaas ofzo. En lange darmen. En tot overmaat van ramp, ik bedoel geluk, zat ik in de "Economy comfort"-klasse, waarvan ik het bestaan niet eens wist. Inhoudend dat m'n knieën de stoel voor me niet raakte, al had ik het gaarne. Op de verbindende vlucht naar Vietnam, zat ik zelfs naast twee lege stoelen. Lekkâh. Al met al een goede heenreis en prima begin van m'n reis, me dunkt.

===
HANOI - "Try not to get hit by a bike"
===
Aangekomen in Vietnam, werd ik nog steeds niet overspoeld door emoties. Ben een geharde reiziger, maak ik mezelf maar wijs. Sure, Joe.

Het hoofd van Mister Miyagi (je weet wel, van "the Karate kid") staat op het briefgeld hier. Cool. Ik betaal de chauffeur met het briefgeld en loop richting m'n hostel.

Niet veel later liep ik, nog steeds enigszins verward, door de straten van Hanoi. Bij het eerste kruispunt heb ik ruim 10 minuten staan staren. Een ongelooflijke wirwar van scooters/brommers/motoren, auto's en voetgangers. Iedereen leek maar wat te doen, kriskras door elkaar. De claxon werd haast non-stop gebruikt. Na enige tijd had ik de "truc" wel door, voor wat betreft het oversteken: gewoon lopen en niet stoppen, 1 tempo aanhouden. Dan houden ze wel rekening met je, en timen ze zelf of ze voor- of achter je langs schieten. Best wel grappig eigenlijk, ik zag het maar als een soort van spelletje. Toen ik het hostel verliet riepen ze nog: "try not to to get hit by a bike".

De straten van Hanoi waren verder vooral gevuld met kleine garages waar ze brommers repareerden, afgewisseld met streetfood restaurants. Of garages waar ze ook streetfood verkochten. En andersom.
De stoep rondom de "restaurants" was vaak volgebouwd met kleine plastic tafels en stoeltjes in allerlei blije kleuren.

===
Ha Long Bay- "Cast away"
===
De volgende dag ben ik voor 3 dagen naar Ha Long Bay geweest. Een soort van enorme baai met rotsen die overal uit het water komen, sommige super hoog en zelfs eilanden vormend. Op zo'n eiland inclusief strand heb ik twee nachten geslapen. De tweede dag zou er een soort cruise zijn door het gebied, maar vanwege een inkomende tyfoon (!) mochten de boten niet uitvaren. Sterker nog, alle vissersboten trokken de baai in, uit angst voor de storm. Zo lag de baai op enig moment helemaal vol met vissersboten, in kleine clusters aan elkaar gebonden.

Ik besloot met wat kerels uit Ierland met een kayak er op uit te gaan. Zigzaggend tussen de vissersboten door, vol met kleine Vietnameze mannetjes die naar ons keken alsof ze nog nooit witte mensen in kayaks hadden gezien. Wat best mogelijk is, aangezien ze normaal altijd op volle zee zitten. Voor het eerst waren wij de attractie, van alle kanten werden foto's gemaakt door de vissers en vreemde woorden werden enthousiast naar ons hoofd geslingerd.

Een iets kleiner bootje stopte en eigenlijk besloten we zonder na te denken, dat we deze boot wel konden enteren. Vriendelijke en verbaasde hoofden waren voor ons voldoende bevestiging hiervoor. Dus onze kayaks aan elkaar laten binden. Als grote gele bananen dreven ze achter ons aan. Terwijl we rustig verder tuften op de kleine boot, werd er een klein mandje druiven voor ons neer gezet. Sigaretten werden uitgedeeld alsof ze gratis waren, gepaard met grootse ogen. Daar zaten we dan, aan boord met pa, ma en zoonlief. Althans, dat gok ik zo. Pa en ma waren inmiddels de meeste van hun tanden al kwijt, zoonlief was goed op weg. Ze zagen eruit als ze geen cent te makken hadden, toch voelden wij ons meer dan welkom. We gingen steeds dieper de baai in, een doolhof van rotsen/eilanden die eigenlijk allemaal op elkaar leken. Ik vroeg me opeens af waar we eigenlijk heen gingen. En dat we het hele eind waarschijnlijk terug zouden moeten kayakken.
Zoonlief begin enthousiast te wijzen naar een drijvend tuinhuisje. Een slecht in elkaar getimmerd houten hutje, drijvend op plastic tonnen. Hun huis?! Vanwege de taal barrière zal dit voor eeuwig en altijd een raadsel moeten blijven, maar het zou me niets verbazen.

We besloten dat het tijd was om in onze kayak te springen en terug te gaan. Zwaai zwaai, baai baai. Ik moest onwijs pissen en dacht dat m'n kayak prima door zou gaan als vervangend toilet. Ik bevuilde mezelf, zoals ik dat 32 jaar geleden ook gewoon dagelijks deed. Het gevoel van maximale opluchting woog echter niet lang op. Tegen het toch wel smerige gevoel de hele tijd in m'n eigen rond klotsende pis te zitten.
Dus ik besloot dat het een goed idee was om m'n kayak ff om te gooien zodat ik deze om kon spoelen. En zo geschiedde. Blijkbaar was het, in je eentje en op volle zee, toch moeilijker dan ik dacht om je kayak weer terug terug te draaien. Zeker wanneer er steeds meer water in loopt. Sterker nog, m'n kayak had zich inmiddels zò gevuld met water, dat hij begon te zinken. FAKK.

Daar dreef ik dan, watertrappelend als een klein kind. In m'n ene hand m'n peddel, in de ander een touwtje met daaraan m'n zinkende kayak.

"Need some help over here guys.... Help?.... Guys?!

FOR F*CK SAKE I'm sinking!"

Ik zag ze verderop een beetje bij elkaar drijven, geen beweging te zien. Verdomme.

"Sorry Joe, we can't get the knot out. It's a massive fishermans knot, a professional one. Shit."

Nondejuuuu!! Gelukkig had ik een reddingsvest om. Oh nee, daar vond ik mezelf te goed voor toen het me werd aangeboden. Stomme lul. Een klein stalen bootje met daarin twee Vietnamezen in uniform kwam voorbij gevaren.
Degene die het ding bestuurde keek me een beetje lachend aan maar voer vrolijk door. Ik zag dat de ander iets tegen hem zei, terwijl hij me aanwees. Gelukkig draaiden ze om. Samen konden we de kayak omhoog trekken en net voldoende leeg laten lopen, zodat ik er weer in kon klimmen zonder te zinken. Ze sneden ook de knoop in het touw van de andere kayaks los.

Dat was inderdaad een verdomd goeie knoop, jonguh.

In de verte hoorde hoorde ik wat gejuich, van zowel de Ieren als van de omliggende vissersboten in de verte.

"Thanks for nothing, twats!"

Stom gelach, dat was hun antwoord. Bij een vissersboot een stuk verderop leende ik een plastic pannetje, waarmee ik m'n kayak verder leeg schepte. Zo kon ik weer helemaal fris en zonder pis, beginnen aan de terugreis.

Van de tyfoon hebben we trouwens verder niets gemerkt. Die heeft in China wat schade aangericht geloof ik. Maar ondanks dat daardoor de bootcruise van deze "castaway tour" niet doorging, heb ik stiekem tijdens onze spontane kayak-tour toch het "castaway-gevoel"gehad.

Notes to self:
- reddingvest aannemen
- niet meer in kayak pissen
- Watertrappelen is mega ondergewaardeerd.

===
SAPA & HA GIANG - "Intense"
===

Vanuit Hanoi nam ik een nachtbus naar Sapa. Er zouden twee bussen komen en ik had geen zin in geduw, dus wachtte ik op de tweede. De chauffeur vroeg uiteindelijk of er nog 1 iemand mee wilde. Dat wilde Joe wel.
Toen ik in de bus stapte, moest ik twee keer kijken. Drie rijen stapelbedden, IN de bus? Foto zegt genoeg. Helaas stapte ik dus als laatste in, zodoende kreeg ik het aller àller ÀLLER fijnste plekje. Namelijk helemaal achterin, waar er drie stoelen/bedden naast elkaar stonden. En, natuurlijk, was de middelste nog vrij. En met naast elkaar, bedoel ik eigenlijk tegen elkaar aan. Links naast me lag een kerel, in een hemd met vreselijk warm lijf. En plakkerig. De andere optie was spoonen met de kerel rechts naast me. Niet een echte win-win voor mij dus, verdomme. Lekker slapen Joe. "Slapen".

#backpackerslife

In Sapa aangekomen besloot ik direct wat rond te vragen wie/wat van plan was. Kelsey (VS) hoorde me praten en zei dat ze met 'n vriend over n uurtje met de motor zou vertrekken. Naar een stad bij de Chinese grens; Ha Giang.

Hoofd: "niet op een motor stappen, idioot"

Hart: "fakking vet!"

Nog voordat bovenstaande partijen uit gediscussieerd waren, hadden de woorden "can I join?!" m'n bek al verlagen. Zo zat ik een uurtje later op een motor. Soort van. Hetwas zo'n semi-automatische opgefokte 150cc runner ofzo. Onze motor-bende bestond uit Kelsey, Remi (Frankrijk) en Ryan (Canada).

Zodra we het stadje uit reden reden we vrijwel onmiddellijk getrakteerd op schitterende uitzichten. De motors hadden flink wat power, maar gezien m'n kledij en (plastic) helm vond ik een rustig gangetje wel dikke prima. Daarbij waren de wegen vrij kronkelig en in de bochten lag er vaak los grind.
Toen we ongeveer 2 uur onderweg waren, gebeurde precies dat waar ik zo enorm bang voor was. Ik zag dat Ryan, die voor me reed, in een bocht niet goed oplette en door wat grind heen reed. Hij verloor de macht over het stuur en maakte een flinke crash. Gelukkig stond hij direct op, maar ik zag al aardig wat bloed op zijn knie en handen. FAKK.

Uit allerlei hoeken kwamen Vietnamezen aangesneld. Ik checkte Ryan of hij "okay" was en bekeek zijn wonden. Hij trilde helemaal, net als ik. Ik werd vrijwel direct weggetrokken door een Vietnamees vrouwtje, wat ik in eerste instantie zwaar irritant vond. Maar blijkbaar had Ryan zijn crash dusdanig goed gepland, want een paar meter verderop was een soort van apotheek. Hier kon ik meteen het nodige verband kopen, waarmee de omstanders Ryan direct begonnen te repareren.

Toen de adrenaline was gezakt, merkte Ryan dat hij zijn arm niet goed meer kon bewegen. Kutzooi. Na een paar frustrerende telefoontjes had ik vervoer geregeld voor hem. Hij kon natuurlijk niet meer verder. De trip naar Ha Giang was qua afstand nog behoorlijk ver en Kelsey wilde sowieso niet in het donker rijden, logisch. Ondanks dat ik wist dat zijn wonden verzorgd waren en vervoer onderweg was, voelde het een beetje kut hem zo achter te laten. We besloten namelijk om door te gaan en stapten allemaal, een beetje angstig, weer op de motor.

Omdat we een op een snelweg terecht kwamen waar wij niet mochten rijden met de motor, en ivm de tijd, waren we genoodzaakt een andere route te nemen dan op de planning stond. Gelukkig was ook deze route schitterend en werden we urenlang verwend met de mooiste uitzichten. De mensen die we tegen kwamen in de dorpjes keken steeds verbaasder, alsof ze nog nooit witte mensen hadden gezien. Of baarden. Laat staan een combinatie hiervan.

Maar hoe verder we reden, hoe slechter de wegen werden. Het veranderde van asfalt, naar asfalt met gaten erin. Gaten werden steeds grotere gaten totdat je alleen in het midden 50cm goed asfalt had. Toen ook dit verdween, reden we eigenlijk op soort van grindwegen.
Het was op zo'n grindweg dat Kelsey viel. Gelukkig niet hard en ze besloot vooral de motor op de grond te laten vallen en kon ze zelf staande blijven. De schrik zat er weer in.
Toen het wegdek veranderd in zand- en kleiwegen, vol met kuilen en plassen water, viel Kelsey voor de tweede keer. Gelukkig hetzelfde als de eerste keer, motor eerst. We besloten de koppen bij elkaar te steken en een plan te maken. Vanwege de verloren tijd bij de crash van Ryan, zaten we nu in de middle of nowhere en we moesten zeker nog 3 uur rijden. Op zich geen probleem, ware het niet dat het donker begon te worden. Rijdend op iets wat door moest gaan voor een "weg", ergens op een berg.

"We have to keep going"

Dat was dus het plan. En enige optie; nergens een plek om te slapen, geen eten of drinken meer. Zo reden we door, in totale duisternis over stoffige wegen. Het kostte ons uiteindelijk 3 uur om de stad Ha Giang te bereiken. We zagen zwart van het vuil, een douche knapte ons gelukkig een heel eind op. Tijd om wat te eten te halen, in een typisch Vietnamees tentje. Grote ogen alom en al snel werd ons rijstwijn aangeboden. Voor een iemand die whiskey gewend is, prima spul. Maar verdomd sterk ;) Ik kreeg zelfs een plastic flesje mee, 'for a rainy day'.

Google translate, lekker eten en de zelf gebrouwen rijstwijn zorgde voor een prima afsluiting van deze, toch wel heftige, dag.

Dag twee. We namen dit keer de "mooie route" terug, degene die ons werd aangeraden. We reden om 09:00 uur weg, Google maps zei dat het ongeveer 6 uur rijden was.

De route was echt adembenemend, we hadden de neiging iedere kilometer te stoppen om foto's te maken. We reden hoog in de bergen, zo hoog dat ik regelmatig moest "klaren" om de druk van m'n oren te halen. Vergezichten van rijstvelden op bergen die in de wolken verdwenen. Rijstvelden zo perfectionistisch aangelegd, werkelijk kunstwerken en het voelde haast surrealistisch om daar rond te rijden.
Sinds gisteren was er nergens een toerist te zien, overal zwaaiden de mensen naar ons en renden de kinderen achter ons aan. Een gevoel van ultieme vrijheid bekroop mij, terwijl de koele lucht mijn zonovergoten motor en mij afkoelde.

Onderweg stopten we in een klein dorpje. De mensen leven hier met zo weinig, zijn zò arm. Niemand sprak Engels, maar met het aanwijzen van dingen en het nadoen van een kip, kregen we toch een prima maaltijd voorgeschoteld.

Met ronde buiken vervolgenden we onze weg en een laar uur later checkten we de route op de telefoon. Er stond dat we nog 4 uur moesten rijden. Maar we hadden er al ruim 6 op zitten. Huh...?! Misschien was er iets mis, met de verbinding ofzo. We moesten toch wel een heel eind in de buurt van Sapa zitten? We reden echter nog steeds volop in de bergen.
In een klein dorpje checkten we nogmaals. Nog steeds 4 uur. Wtf?

"Okay okay, so we'll probably have to ride in the dark again. We know how to do that now, we'll be fine".

Het besef dat we in de donker moesten gaan rijden, was niet echt fijn. Rond 18:00 begon het donker te worden en we zaten wederom hoog in de bergen. We keken elkaar aan en wisten dat er niets anders op zat dan door te rijden. De weggetjes lagen vol grind en langs afgronden. De diepte ervan was niet meer te zien, totale duisternis alom. Remi en ik gebruikten onze kleine zaklampjes op ons hoofd voor extra verlichting.

"U wilt de uitvoering met de Xenon-verlichting en meedraaiende koplampen meneer?"

*lacht hardop*

Allicht bestaan die motoren niet in Vietnam. In de bochten moesten we dus met de zaklampen op ons hoofd de weg verlichten. De weggetjes waren zò kronkelig, aan de verlichting van de motor hadden we weinig.

Berg op. M'n benzinemeter liep steeds verder terug. Ik was bang zonder te komen zitten.
Berg af. Vaak 15% helling, zelfs wanneer ik beide remmen vól in kneep bleef ik zachtjes rollen. Ik was bang dat m'n remmen het zouden begeven. Beide scenario's zouden uitermate ongelegen uitkomen, op z'n zacht uitgedrukt.
Ik besloot Remi af te lossen en voorop te rijden. Voorop rijden is namelijk intens, je moet continu de weg scannen en hebt alleen jezelf om op te vertrouwen. Niemand die de weg voor je belicht. Het zweet stond op m'n voorhoofd en voor het eerst sinds lange tijd had ik het koud. Echt koud, daar hoog in de bergen. En ik zag geen kut, verdomme. Ik was bang.

Toen middernacht viel, reden we door een dorpje. Totaal uitgestorven. Ik keek op de benzinemeter "empty". We reden alledrie op reserve. Alsof het niet beter gepland kon zijn, reden we langs een klein tankstation. Licht uit. Gesloten.

"Dat dacht ik verdomme niet"

Ik stapte af en liep het station op, al roepend en schijnend met m'n zaklamp. Van achter een paar dozen hoorde ik opeens een hoop kabaal en ik schrok. Een kleine Vietnamees met een grote ijzeren staaf kwam opeens op me af! Ondanks dat ik groter was, veel groter, schrok ik me kapot. Ik denk hij ook, want hij zette niet door. De ijzeren staaf bleek een grote mag-lite zaklamp te zijn. M'n handen omhoog en gewapend met een vriendelijke grimlach, wees ik naar m'n motor. Gelukkig begreep hij dat we benzine nodig hadden, en hij maakte de pompbediende wakker die binnen lag te slapen. Die kwam aanzetten met drie flesjes spa blauw, gevuld met benzine. We maakte hem duidelijk dat we naar Sapa moesten, hij schudde met zijn hoofd en liep naar binnen. Kutzooi.
Toen ging de verlichting van het station aan. Klein euforisch momentje. Klein, omdat we nog steeds een heel stuk moesten rijden.

Ik reed voorop, de weg was inmiddels redelijk vlak en best oke. Ik voelde de vermoeidheid door mijn hele lijf. Het was alsof de schokdempers van hout waren, ik voelde iedere steen tot in m'n koude botten. M'n ogen waren pijnlijk en rood van al het stof, handen verkrampt. Uit het niets dook er een zwarte gat op. Een gat. In de weg. GAT!!

"STUUUUREN!!!"

Het signaal bereikte m'n hoofd, adrenaline stoot door m'n lijf. Ik trok aan m'n stuur en zette me schrap om er vanaf te vliegen. Maar ik voelde de klap niet komen. Had ik er langs af gestuurd? Was er helemaal geen gat? Ik keek in m'n spiegel en zag dat Kelsey dezelfde beweging maakte. Ze reed kort achter me, gebruik makend van mijn verlichting en ervaring op de motor. Misschien was het dan toch niets? De schrik zat er in ieder geval weer even in. Ik keek nogmaals in m'n spiegel en ik zag de koplamp van Remi opeens een vreemde beweging maken en verdwijnen.

"Nee. Fack nee. Alsjeblieft niet FAKK!!"

We keerden en reden terug. Remi lag op de grond. We hielpen hem overeind. Check op verwondingen. Geen hoofdwond, kon alles nog bewegen. Jas een beetje kapot. Broek ter hoogte van knie open gescheurd. Nog een keer checken. Niks. Niks? Remi liep opeens weg, raapte iets op. Zijn camera. Hij was vol op zijn camera terecht gekomen, die in de zak zat op de zijkant van zijn broek.

"MERDE!! Mai cammirah", sprak hij met en Frans accent.

"It saved your knee and leg!!", sprak ik met een Nederlands accent. Maar deze boodschap scheen niet aan te komen, hij bleef boos kijken. Gelukkig had hij de kuil ook gezien, maar te laat. Hij had zichzelf zijdelings gelanceerd en was dus op het been met camera terecht gekomen. Kapot, maar beter dan knie kapot. Wàt een geluksvogel!

Na wat duw en trekwerk had ik z'n motor enigszins gefatsoeneerd, want we waren nog steeds in de middle of nowhere. Voor de zoveelste keer; "we have to keep going..."
Tot overmaat van ramp begon het te regenen, het zand op de wegen werd modder. Alsof het al niet glad genoeg was. Rustig aan, maar wel door blijven rijden. Kelsey sprak nauwelijks meer, totaal verstijfd. Van de anders zo vrolijke Franse Remi was weinig meer te herkennen. Dus ik opnieuw voorop. Ik was nog niet gevallen, niet echt een fijn gevoel want ik zag me bij ieder gevaar al onderuit gaan. Godverdomme wat intens.

Maar om 02:00 bereikten we Sapa!! Een dikke 17 uur waren we onderweg geweest, waarvan zeker 15 rijdend. Ditmaal een ècht euforisch momentje. Dankbaar. Echt dankbaar.

Honger. Samen eten, samen de 'save it for a rainy day'-rijstwijn drinken. Samen toosten, op het (backpackers)leven. Samen weer kunnen lachen.

Ik wil m'n eerste blog absoluut niet afsluiten met deze nachtmerrie, maar vooral positief. Er had nog zoveel meer fout kunnen gaan:

- lekke band
- geen bezine
- regen. 17 uur lang

En dit was misschien nog wel het meest vervelend geweest:

- diarree. 17 uur lang.

#wheninVietnam

Love =X= J.