Colombia

19. Colombia

Het regende en was erg koud toen ik Cusco verliet en in het vliegveld wachtte op m'n vertraagde vlucht. Het vliegveld zou om 1945 sluiten en als ons vliegtuig er niet zou zijn voor die tijd, werd alles gecancelled.
Gelukkig landde hij om 1940 en ik had een vliegtuig nog nooit zo snel geboard zien worden en op zien stijgen. In Lima stapte ik over op m'n vlucht naar Bogota, waar ik midden in de nacht aan kwam. M'n "aansluitende" vlucht was pas rond 0800 uur en de bankjes in het vliegveld zagen er al snel uit als een aantrekkelijke slaapplek.

Wat ze dus achteraf NIET waren, want een paar uur later schrok ik wakker, met een belachelijk houten kop en een stijf kadaver. Weer een paar uur later stapte ik slaapdronken uit m'n vliegtuig. Omhelst door de warme en klamme deken van Cartagena, een wereld van verschil met het koude en natte Cusco.

M'n eerst dag liep ik met een redelijk slaaptekort rond in Cartagena; stad gelegen aan zee, het oude centrum vol met kleine straatjes en de huizen veelal voorzien van felle kleuren en/of mooie wandtekeningen. De straten gevuld met chillende mensen in de schaduw, of verkopers van allerhande fruitsoorten en verkoelende versnaperingen.
Het leek wel of ik in Caribisch gebied rondliep, zó tropisch en ontspannen voelde alles aan.

Oh wacht eens ff.... Het IS ook Caribisch gebied!!!

;)

Alsof het zo moest zijn, ontmoette ik tijdens de zonsondergang een aantal oude reisvrienden, die me weer introduceerden aan nieuwe reisvrienden. Een fijn gevoel en begin van het laatste deel van m'n reis.

===
Cartagena; "Shakedown"
===
Met m'n "nieuwe" vrienden besloot ik naar een hanengevecht te gaan, iets wat ik nog nooit gezien had en hier nog "legaal" is. Alles is hier trouwens legaal, als je maar genoeg geld hebt om te politie om te kopen..
Na wat onderhandelingen stapten we met z'n allen in 2 taxi's en terwijl de avond viel, reden we steeds verder van het centrum af en dieper de donkere straten van Cartagena in. Donker, zowel letterlijk als figuurlijk...; Straatverlichting leek steeds minder aanwezig te zijn, en het aantal donkere figuren werden steeds meer vertegenwoordigd. De straten niet meer zo schoon, de huizen oud en vervallen en zonder de vrolijke kleuren zoals ik die eerder zag.

Opeens voelde ik me niet meer zo heel prettig, zacht uitgedrukt, en besloot ik het grootste gedeelte van m'n geld maar op te rollen en in m'n boxershort te verstoppen. De rest deelde m'n gevoel volgde m'n voorbeeld. Na de nodige aanwijzingen van de buurtbewoners, vond de taxi uiteindelijk onze eindbestemming:

Een oud vervallen gebouw in een geheel onverlichte straat. Rondom het gebouw stonden oude motoren en louche figuren geparkeerd, allemaal cum-laude afgestudeerd in zeer agressief kijken.
Op het moment dat we uitstapten, werden we direct omcirkeld door deze figuren. Die gelukkig redelijk op afstand werden gehouden door de kerel die vanuit het centrum ons dit hanengevecht had aangeboden en met ons mee was gereisd om ons te begeleiden. Laat ik hem vanaf nu onze "begeleider" noemen.

De taxichauffeurs wilde opeens het dubbele hebben dan het afgesproken bedrag en hadden op dezelfde universiteit gezeten als de louche omstanders, wat betreft agressief gedrag. Onze begeleider duwde ons in de richting van het gebouw. Waar ik eigenlijk al niet eens meer naar binnen wilde, maar het zag er "vriendelijker" uit dan het alternatief.

De deur en de ramen waren met stalen stangen gebarricadeerd en extra beveiligd met een meer dan forse Columbiaan die de deur voor ons opende. Eenmaal binnen moesten we betalen, maar wederom meer dan afgesproken. Omdat we met 7 personen waren en ons allemaal van de domme hielden, appelig kijkend ons briefje van 20.000 toonden, hielden we de rij op en ging hij uiteindelijk akkoord met het afgesproken bedrag.
Ik keek om me heen; een grote ruimte vol met plastic tafels en stoelen met daarop meer van hetzelfde volk als ik eerder buiten had gezien. In de hoek een klein mobiel verkooppunt met, hoe kon t ook anders, gebraden kip...
Als de fakking enige 7 gringo's werden we goed aangestaard, een glimlach kon er helaas niet vanaf en ik had wederom m'n eigen belofte gebroken;

"Waar was ik nu toch weer mee bezig, waar was ik nu toch weer beland. Ik wilde weg.

Snel. Héél snel..."

We werden echter door onze begeleider met enige dwang richting het einde van de ruimte geduwd. Fel verlicht met TL-verlichting hangend boven een grote ronde kooi. De kooi werd geopend en we werden naar binnen "gevraagd". Twee rijen zitplaatsen, boven elkaar en rondom de "arena" in het midden van de kooi. Nadat alle ogen ons even hadden aangestaard, richtten ze zich al snel weer op waar het allemaal om draaide: de vechtende hanen in de arena.

Twee hanen en een scheidsrechter met een grote zandloper. Het publiek schreeuwde wat af bij iedere aanval die 1 van de hanen maakte. Om eerlijk te zijn was het verschrikkelijk om te zien, hoe de hanen elkaar aanvielen en erop los prikten met hun bek. Aan hun poten zag ik tape gewikkeld zitten en toen ik goed keek zag ik waarom: er zat een stalen pin aan hun poot vast getaped. Het duurde dan ook niet lang voordat beide hanen helemaal onder elkaars bloed zaten, komende vanuit allerlei verwondingen die m'n maag nog steeds doen omdraaien en ik jullie verder qua beschrijving zal onthouden. Wanneer het gevecht eindigde zal voor jullie dan ook geen raadsel zijn...

Nog vol verbazing en walgend van wat ik zojuist had gezien, werd ik opgeschrikt door joelende en schreeuwend mensen om me heen. Ik zag opeens geld vanuit alle hoeken over worden gegeven, ontvangen door opgefokte en/of vrolijke ontvangers. Ze hadden gegokt op hun favoriete haan, en hadden vervolgens gewonnen of verloren. Alles draaide om geld en de grootste verliezer werd aan z'n poten ondersteboven de arena uit gedragen, een spoor van bloed achterlatend. Richting de andere hoek van de ruimte, waar je hem later als eiwitrijke bron van voedsel terug zou vinden...

Ik stond op en verliet de kooi, toen iemand zijn hand op m'n borst legde en me aankeek met een blik die ik meer dan eens had gezien. Een verwilderde blik, grote pupillen, trillende handen en zweetdruppels op zijn voorhoofd: cocaïne, véél cocaïne in dit geval.
Het bleek later de eigenaar/organisator van dit alles te zijn. Z'n hand op m'n borst was geen vriendelijk gebaar, maar eentje die eiste dat ik plaats nam op de plastic stoel die zojuist achter me was geplaatst.

"So how much do you want?!"

"Uhm, what are you talking about..?!"

Zijn blik veranderde in 1 seconde, veranderlijk zoals ik dat al zo vaak had gezien bij verslaafden die high zijn op hun rotzooi.

"Don't fuck with me!!"

Kutzooi, ondanks dat hij er niet uitzag als het scherpste potlood uit de doos, was hij overduidelijk wel degene met de touwtjes in handen en z'n luide stem trok dan ook snel genoeg de aandacht van z'n domme krachten.

Één van ons werd mee de wc in genomen en toen hij na enkele minuten naar buiten kwam, werd het me al snel duidelijk wat hij daar had moeten doen... Gedwongen testen van de cocaïne.

"You see, it's pure my friend. Very good shit. So I hear you want 20 gram. Price for you is 1500.000."

M'n hart sloeg even over en ik wist me geen raad. Ik was toch echt niet van plan om hier cocaïne te gaan kopen, de rest van ons ook niet. Inmiddels had degene van ons die had moeten testen in de wc, een plastic stoel aangeschoven aan tafel.
Hij kreeg een vriendelijk schouderklopje van de baas, voordat hij z'n boze blik weer op mij richtte:

"So, pay now."

"I'm sorry my friend, but we were only here for the cockfights. We don't want any stuff."

"You can't come here and not buy any. You think I sell shit? Here, go try yourself!"

Hij haalde een zakje met wit poeder uit z'n zak en gebaarde me naar de wc. Kut, dit moest ik al helemáál niet hebben...

"No no I totally believe you sell pure stuff, I can tell by looking at my friend. I believe you!"

M'n vriend knikte zenuwachtig.

"The problem is that we only brought money for the cockfights, nothing more. I'm sorry, again we only came to see the cockfights. We didn't know about the rest."

Zwaar geïrriteerd en boos sloeg hij met beide vuisten op de tafel, gebaarde hij naar de domme krachten en schreeuwde wat in onverstaanbaar Spaans. Binnen een paar tellen werd de rest van de groep naar de tafel gebracht.

"Please my friend let me show you", hopend dat niemand z'n portemonnee uit z'n onderbroek had gehaald, vroeg ik iedereen of ze hem wilden laten zien dat we inderdaad geen geld bij hadden...

Één voor één lieten we onze lege zakken zien, soms slechts wat verdwaalde briefjes van 2000 tevoorschijn komend. Gelukkig.
Maar dit was een klassieke "shakedown" en de inmiddels uiterst opgefokte en gefrustreerde baas en z'n vrienden zagen niet uit alsof ze het hierbij zouden laten zitten. Na het zien van onze lege zakken, begon de baas nog harder te zweten en met gebalde vuisten stond hij op en kwam op me af. Pupillen als grote zwarte kanonskogels, gevolgd door de starende opgefokte ogen van z'n makkers.

Kuuuuuuuutzooi....!!

Wat was ik bang en ik maakte me klaar om een flink pak slaag te gaan incasseren, hopende dat het daarbij zou blijven...

Binnen een paar seconden was ik in het bereik van z'n vuisten en de eerste kwam al richting m'n hoofd, toen er vanuit m'n linkerooghoek een grotere gedaante op me af sprong. Hij blokkeerde de vuist half en kwam tussenbeide, het was onze begeleider. Met dezelfde angst in z'n ogen als wij, zweet op z'n voorhoofd, dit keer niet van de drugs.

"You HAVE to pay...!!!"

"But we don't ha..."

Nog voordat ik m'n z'n af kon maken duwde hij mij en de rest naar de uitgang. Ik zag hoe hij zich af en toe omdraaide, zich tot de baas keerde en met z'n handen in de lucht probeerde duidelijk te maken dat we geen problemen wilde. De portier aan de deur liet zich niet gemakkelijk opzij duwen door ons, maar hij wist blijkbaar nog niet wat er gaande was en dat bleek later ons geluk te zijn geweest. Want anders hadden we opgesloten geweest.
We renden de straat op en naar de eerste verlichte straathoek die we zagen, terwijl vanuit de duisternis tientallen ogen ons nakeken en meerdere stemmen ons luidkeels in het Spaans vervloekten. We bleven de verlichte weg volgen, totdat we eindelijk konden stoppen met rennen en uitgeput in een taxi konden springen.

"WHAT THE FUCK HAPPENED?!"

"We got fucking lucky buddy, that's what the fuck happened. Lucky as fuck..!"

Allemaal nog in het bezit van ons geld, zonder kleerscheuren of verwondingen, keken we later die nacht terug op een behoorlijk indrukwekkende avond. Eentje die ik niet snel over zou willen doen en zeker niet op de avond dat ik m'n verjaardag zou vieren.
Toen we later die nacht echter de kroeg uit stapten, kwamen we onze "begeleider" tegen, die geheel 'not amused' was.

"Do you know in how much trouble I am with the boss?! That shit got very ugly and serious...! You owe me some money, to make it right"

"I owe you?! You fucking owe us! We didn't know about the whole cocaïne situation, you took us there!"

Maar hier wilde hij niks van horen, en bleef zeuren om geld. Terwijl we door de stad richting ons hostel liepen, bleef hij achter ons aan lopen en werd steeds agressiever. Na ongeveer 10 minuten begon hij willekeurige locals/daklozen op straat aan te spreken, die hem vervolgens kwamen helpen ons bang te maken. Het lukte hen om mij en een meisje te scheiden van de groep, ze hadden het overduidelijk op mij gemunt. Waarschijnlijk omdat ik het makkelijkst te herkennen was met m'n tattoos en kapsel. Toen ik naar de rest van de groep keek, zag ik één van hen gebaren dat we moesten rennen, voordat zij in een taxi stapten.
Het meisje en ik zette het op een rennen, richting de straat van ons hostel. Gelukkig waren de daklozen te lui om te volgen en de rest van de groep wachtte ons op bij het hostel. We mistte echter 1 kerel. Kut.
15 minuten later kwam hij aangelopen, de "begeleider" had kans gezien hem te scheiden van mij en de groep in de taxi. Hij was bedreigd met een pistool om geld af te geven, maar had z'n portemonnee wederom in z'n onderbroek verstopt toen de daklozen ons begonnen te volgen. Nadat hij z'n lege zakken had laten zien, was hij een kroeg in gevlucht en had daar gewacht tot de kust veilig was.

Welkom in Colombia, Joe...

===
Playa Blanca; "Relax"
===
Hoog tijd voor echte ontspanning, dus met een deel van de groep vertrokken we naar "Playa Blanca". Na twee bussen werden we in een klein plaatsje gedropt, waar motortaxi's ons opwachtten. Onderweg op de motors, splitsten we opeens op, ik zag de twee meiden en de kerel met wie ik was van me wegreden. Terwijl ik me op een onverhard pad steeds onveiliger begon te voelen. Slim, 1 iemand isoleren en dan beroven. Weg geld, weg camera's. Ik besloot van de motor af te gaan springen en de bestuurder voelde dit.

"Que paso?!", vroeg hij toen ik op het punt stond de sprong te nemen.

"Donde mi amigos?!", ik wilde weten waar de rest was. Hij stopte met rijden en ik keek om me heen, ik zag niemand. Totaal afgelegen en geen vrienden te zien, was het wachten op een paar lugubere figuren die tevoorschijn zouden komen en ik was een easy target. Er gingen allerlei scenario's door m'n koop heen, toen ik in de verte opeens de rest aan zag komen rijden: wij hadden simpelweg een stuk afgesneden... Fakk wat was ik opeens paranoia geworden. Niet geheel onterecht, maar toch. Op naar het strand, achterop een motortaxi in m'n korte broek en slippers, 90 km/h. Het boeide me geen flikker, ik had ontspanning nodig!

De te komen nachten brachten we door in hangmatten aan het strand. De dagen eveneens aan het mooie strand, slechts onderbroken voor eten/drinken en een duik in de zee. Het is verder ook helemaal niet interessant om te vertellen hoe mooi alles was, de foto's zeggen genoeg. Het was m'n broodnodige ontspanning in hangmatten, voorbij komende kruiwagens met cocosnoten die werden gevuld met alcohol en fijne vrienden om me heen.

Over alcohol en ontspanning gesproken: de eerste nacht besloot ik dat het een goed idee was om te gaan zwemmen. Met m'n bezopen kop rende ik als enige de zee in en zwom een stuk de diepte in. Er was geen verlichting meer aan het strand en het was overal donker, toen ik naar m'n voeten keek.

Ik kon m'n voeten zien....??!

Het was pikkedonker en ik kon m'n voeten zien....!!!

Sterker nog, als ik bewoog kon ik heel m'n lichaam zien onder water. Ik was omring door plankton, lichtgevend plankton. Als je door het water bewoog, dus door het plankton, lichtten ze wit/geel op!!
Ik had dit nog nooit gezien en daar in het holst van de nacht met m'n zatte kop in de warme zee begon ik van alles uit te schreeuwen. Worstelend door een zeer slechte combinatie van Nederlands, Engels, Spaans en 'Dronkemans' kwam ik uiteindelijk op het woord dat ik zocht:

BIOLUMINESCENCE!!!!!

Het duurde even voordat de rest me geloofde en sommigen wisten niet eens wat het betekende. Maar al snel lagen we met z'n allen te dobberen, door het dolle heen als kleine kinderen die voor het eerst in hun leven sneeuw zagen ;)

Na het moment van ongeloof en verbazing viel er een soort van rust over me heen. Ik liet de zoute zee me dragen en staarde naar de hemel. Zwart, uitgestrekt doek met miljoenen sterren. Ik ademde uit en liet m'n voeten in de warme zee zakken, zag hoe ik miljoenen lichtjes veroorzaakte onderweg naar beneden. Voor heel even kon ik geen onderscheid meer maken tussen alle lichtjes om me heen en ik sloot m'n ogen. Ik kon niet geloven dat het echt was, ik voelde me voor het eerst in lange tijd veilig en ontspannen.

"Relax Joe, relax..."

===
Taganga; "Lights"
===
Na een paar nachten Playa Blanca reisden we verder naar Taganga, een klein dorpje eveneens aan de Caribische kust.
In verschillende steden door Zuid
- Amerika hoorde ik de verkopers op straat steeds iets anders roepen:

Buenos Aires: "Cambio cambio" (geld wisselen)

Cusco: "Massaje massaje" (massages na je incatrail)

Taganga: "Weed, weed cocaïne" (die snap je vast zelf wel ;) )

Geheel zonder enige schaamte werden de drugs aangeboden, eveneens zonder enige schaamte werd het gekocht door de aanwezige toeristen. Heel apart om te zien.
Maar ik kwam naar Taganga omdat het een goedkope plek is om te duiken. En ik had maar één doel: een nachtduik en de bioluminesence ònder water bewonderen.

Waar ik eerder in Playa Blanca zo van onder de indruk was geweest, zag ik nu onder water voor m'n ogen gebeuren! Zaklampen uit en als malle spastische bewegingen maken, om maar zoveel mogelijk "licht" te maken. M'n zuurstof ging er snel doorheen, maar de privé onderwater lichtshow was het dubbel en dwars waard!

Om de duik geheel in stijl af te sluiten, ontmoette ik op de bodem een bottom-BUTTERFLY-fish...

Hoe kon het ook anders ;)

===
National parc Tyrona; "Friends"
===
Vanuit Taganga namen we een speedboat naar het Nationale Park Tyrona. Het was verboden om alcohol mee het park in te nemen, maar de eigenaar van de speedboat zette ons direct af op het strand en vermeed zo de controles van de politie. Zei hij...

Je voelt hem al aankomen, bij het strand werden we opgewacht door een politieagent. De rest op de speedboat kon doorlopen, maar ònze tassen werden doorzocht. Zo vond hij m'n (dure) zakmes en fles rum.
De kapitein van de speedboat gaf een klein knikje en toen ik bij hem stond, zei hij dat ik alles voor 40.000 peso kon terugkopen.
Ik overhandigde hem het geld, hij liep naar de agent en deze gaf hem semi-stiekem m'n mes en rum. Deze werd weer aan mij gegeven, en zo was de corruptie compleet.

Achteraf besefte ik me dat de kapitein natuurlijk de agent had ingelicht, vandaar dat onze rugzakken als enige werden doorzocht. Ze wisten dat we het (waarschijnlijk) terug zouden kopen, daarom was de kapitein zo behulpzaam met het omkopen van de agent. Ze deelden de winst. En anders deelden ze de rum, win-win voor hen.

Slim. Zonde van m'n geld, maar slim.

Enfin, zo begon onze tijd in Tyrona; idyllische witte stranden, palmbomen, kokosnoten, leguanen, hangmatten, zonsondergangen en corruptie. Wàt een combinatie ;)
De grootste stempel werd echter gedrukt door m'n gezelschap, een lang verhaal en moeilijk uit te leggen. Maar voor mezelf zodat ik het voor altijd zal herinneren: intense gesprekken, dansen op de Melkweg, diep vertrouwen en heerlijke humor!

===
Medellin; "Magic"
===
Het deed me dan ook pijn om afscheid te nemen van deze vrienden, maar onze wegen moesten scheiden.
Een rit van 16 uur in de bus, bracht me naar Medellin.
Een grote stad, totaal anders de stranden die ik gewend was. Een walkingtour bracht me op de meeste plekken in de stad, waar de ladyboys, daklozen met winkelwagentjes als mobiele winkeltjes en toeristen als ik door elkaar heen liepen. Een stad met veel geschiedenis, vooral gekenmerkt door de moordzuchtige Pablo Escobar, drugs en de reputatie van 'meest gevaarlijke stad ter wereld'. Een reputatie waar de stad en haar bevolking tot op heden nog last van heeft, en waar ze veel aan doen om vanaf te komen.

De tour eindige op een groot plein waar een groot bronzen beeld van een vogel stond. Het beeld was in 1995 opgeblazen door een bom, tijdens een festival waarbij veel mensen omkwamen. Onder andere een kind van 7 jaar...
Tijdens het vertellen van het verhaal, keek ik hoe het beeld door de kracht open was gescheurd. Vol met gaten en ik beeldde me in hoe enorm hard de explosie moest zijn geweest. Naast het opgeblazen beeld, stond een nieuw beeld, dezelfde bronzen vogel. Het oude lieten ze staan, zodat men de geschiedenis en haar slachtoffers niet zou vergeten, het nieuwe beeld om een nieuw begin aan te tonen. Een tijd waarin de toeristen niet meer bang zouden zijn om Colombia te bezoeken, om het land te helpen een positief tijdperk in te gaan. Een tijdperk waarvan wij, ik, het begin zouden zijn, het levende voorbeeld.
Op het moment van deze toch wel indrukwekkend speech, kroop er een klein kind op het opgeblazen standbeeld. Hij kroop over de scherpe bronzen randen en werd omarmd door het grote opgeblazen beeld. Een klein kind, niet veel ouder dan 7 jaar, staarde ons van achter de tourguide met zijn grote onschuldige ogen aan. Een kleine ondeugende glimlach, toen de tourguide omkeek en besefte dat het kleine kind de reden was waarom we allemaal sprakeloos waren.

De totale inhoud van zijn speech, werd op dat ene moment belichaamd. De ongeëvenaarde onschuld van een kind, dat vanuit een opgeblazen beeld naar ons glimlachte; die geschiedenis en toekomst van Medellin, misschien wel van héél Colombia, in één magisch moment met ons gedeeld...

===
San Andrés Island; "This is my station"
===
In eerste instantie wilde ik via Salento naar Bogota reizen, maar ik voelde dat ik toe was aan wat anders. Zodoende boekte ik een ticket naar een bounty-eiland in de Caribische zee: San Andrés!

Ook hier zeggen de foto's meer dan duizend woorden en zal ik jullie niet meer vermoeien met onnodige omschrijvingen.

Op een dag wilden we een motor huren, maar dit ging niet door omdat ik m'n rijbewijs niet bij me had.
Zodoende liepen we richting het strand, waar een local zijn motor te huur aanbood. Rijbewijs hoefde hij niet te zien en bij de vraag of hij ook een helm had, werd hard gelachen.
Zo vertrokken we, helm- en zelfs kentekenloos zoals alle andere bestuurders van de gemotoriseerde tweewielers. Met enige angst passeerden we de eerste agenten die we tegen kwamen, maar de "twee dikke duimen" gaven ons al snel het gevoel dat ze van 'bekeuringen uitschrijven' hier nog nooit gehoord hadden ;)

Ultieme vrijheid, wind in ons gezicht en stralende zon overal waar we kwamen. Terend op kokosnoten en knoflook-garnalen, begeleid door een ontspannende mix van reggae, latin en een zacht ronkende motor verkenden we het hele eiland. Van het ene ansichtkaart-uitzicht naar het andere, vallend uit glijbanen en springend van springplanken in één van de mooist gekleurde zeeën die ik ooit had gezien.

Iedere motorrijder was de komende dagen een potentiële taxi, want je kon een willekeurig iemand aanhouden en achterop stappen. Hij bracht je dan voor een prikkie waar je zijn moest, vanzelfsprekend wederom allemaal zonder helm of kentekenplaat. De politieagenten lekker met z'n tweeën op de motor, de rest van de bevolking soms wel met z'n vieren. Baby's tussen de benen geklemd, tassen aan het stuur en gas erop.

In de avond stonden de locals al zingend en dansend op de boulevard aan zee, terwijl de kleine kindjes spelend tussen hen door renden. Bedtijd doen ze niet aan in San Andrés, terwijl de zachte zwoele zeebries de straten vulde met kleine luchtbelletjes, afkomstig uit een flesje bellenblaas in de hand van een gefascineerd klein kindje.

Zoals de zon in m'n huid brandde, werden deze laatste zoete herinneringen, en meer, op m'n harde schijf gebrand. Een dijk van een afsluiter van m'n trip door Zuid-Amerika, waar ik nog lang van zal nagenieten.

Een bitterzoet afscheid, voor de allerlaatste keer...

"I have to go, this is my station..."

Tot op het volgende!

===

Toen ik letterlijk koppie onder ging in het Caribische stukje paradijs, dacht ik terug aan hoe de reuze-otters 4 maanden geleden in de Pantanal van Brazilië koppie onder gingen. Verdween ik daar en toen figuurlijk met hen mee ònder het wateroppervlak, kwam ik voor m'n gevoel hier en nu weer bóven water.

De langste en diepste duik van m'n leven met Brazilië, Uruguay, Argentinië, Chili, Bolivië, Peru, Ecuador en Colombia als het prachtige koraal waarvan ik heb mogen genieten. Maar ook een reis tot in de diepste en donkerste uithoeken die de oceaan van m'n geest rijk is, waar ik m'n tranen liet vloeien.
Kolossale en hartverwarmende zielen als walvissen zo groot, die me vereerden met hun gezelschap in de meest bijzondere reis in m'n leven tot nu toe. Vanuit de Caribische zee stuur ik mammoettankers gevuld met dankbaarheid en liefde in hun richting, ook al schiet de omvang ervan nòg tekort en doen ze helaas geen recht aan hoé dankbaar ik ben voor hun vriendschap en gedeelde tijd samen.

Eenzelfde metaforen die slechts een fractie van m'n dankbaarheid tonen zijn naar jullie onderweg, lieve familie en vrienden!!!

All my love,

tot ons laatste digitale samenzijn in de "grote appel".

=X=

J.