17. Galapagos, Ecuador

17. Galapagos, Ecuador

Een vervroegd verjaardagscadeau. Van mij, voor mij. Omdat ik op m'n eigenlijke verjaardag een akelige hike richting de Machu Picchu ga doen. Gewoon, omdat ik het waard ben. Omdat, tòch in de buurt en ik het mezelf nooit zou vergeven als ik het had overgeslagen...

M'n vliegtuig landde en toen de deuren openden, viel er een warme en klamme deken over me heen. Heel wat anders dan de koudere, ijle lucht die ik gewend was. Het zag er in eerste instantie droog en levenloos uit. Een bus bracht me naar een ferry om wat water over te steken, vervolgens was een taxi over een lange geasfalteerde weg de enige connectie met het "centrum". Want de overige 96% van de omgeving is niet toegankelijk voor mensen; puur en ongerept dus!

Aangekomen bij m'n hostel hing er een whiteboard aan de muur:

"Welcome Joey Timmermans" las ik hardop, terwijl de eigenaar, Kevin, me een hand kwam geven. Hij bood me een lekker koud glas water aan en een half uur later nam hij me mee op z'n "free tour" door het centrum.
Al praten liepen we over de kleine straten, toen hij ineens stopte. Er stonden wat vissers hun vers gevangen vis schoon te maken aan de haven, omringd door een tiental mensen, waaronder ik. Totaal onverwacht en nog afvragend wat er zo boeiend was aan de dode vissen, zag ik later pas dat de vissers en hun vangst omringd waren door grote hongerige pelikanen en zeeleeuwen! Wie liepen een stukje door en, alsof het totaal niet boeiend was, zei Kevin: "oh, there are some Marine Iguanas over there": verdomme de enige leguaan-soort ter wereld die de zee gaat om te jagen! Ik zag een aantal van deze gehavende zwarte rakkers over elkaar heen op de stoep liggen. Ze waren niet dood, ze hielden elkaar warm. Omdat koudbloedig.
Om het hoekje liet Kevin met een pinautomaat zien en ik zag een aantal mensen op een onlogische plek foto's van elkaar nemen. Pas toen ik goed keek, zag ik dat het bankje waar ze achter stonden een tot een tijdelijk slaapplek was omgetoverd. Niet die van een dakloze man, zoals je misschien zou verwachten, maar die van een uitgeputte zeeleeuw....!! Terwijl ik nog bezig was met de verwerking van de pelikanen en zeeleguanen, lag er nu dus opeens een zeeleeuw uitgebreid te slapen op een bankje. Terwijl de rode krabben langs de zwarte muren omhoog kropen en de de wind de prachtig blauwe zee af en toe tegen de wal omhoog liet slaan, wist ik me geen raad met al dit moois. Ik stond als een klein kind stokstijf stil, ineens teveel informatie om te verwerken...

"Yea, I know Joe.... Amazing isn't it ?!"

"Kevin.... This is AWESOME!"

Welkom in paradijs, Joe.

Welkom, op

GALAPAGOS!!!

Tijdens m'n trip de afgelopen maanden kwam ik steeds meer mensen tegen die me allerlei tips hadden gegeven om dit paradijs op aarde op een "backpack-budget" te kunnen bezoeken. Na een hoop gepuzzel vond ik met twee verschillende vliegmaatschappijen een retourtje Lima-Guayaqil-Galapagos voor 600€! Niks geen dure cruise van duizenden euro's, nee gewoon zèlf vanuit m'n hostel (op Santa Cruz-eiland) budget dagtrips boeken: geniáál!!

Vanzelfsprekend was het toch een dure week, maar de "resterende 1,5 maand noodles eten" was de schappelijke prijs die ik meer dan bereid was om te betalen :D

===
Leugentje voor m'n eigen bestwil
===
Op m'n eerste dag wilde ik meteen proberen iets van m'n duik-bucketlist af te strepen: duiken met hamerhaaien. Blijkbaar was "Gordon Rocks" the place to be, echter wel een gevaarlijke spot vanwege verraderlijk sterke stromingen rondom de rosten. Hierdoor waren een minimum aantal duiken van 30 en een recente duik twee vereisten.

Ik keek in m'n logboek:
- laatste duik in Nieuw Zeeland; februari 2012; Kut.
- totaal aantal duiken: 21; KUT!

Toch stapte ik een duikschool binnen die naar "Gordon Rocks" zou gaan. Ik was m'n logboek "vergeten" en in het systeem was te zien dat ik wel degelijk in het bezit van een "advanced open water"-brevet was. Over m'n laatste duik en het totaal aantal stond niets vermeld en loog ik dus maar, een beetje...

De volgende ochtend zat ik om 0700 uur op de boot ;) Omdat hamerhaaien!!!

M'n duikuitrusting was niet van de allerhoogste kwaliteit en de luchtdruk werd gemeten in "Psi", in plaats van "Bar" wat ik gewend was. De boot stopte bij drie grote rotsen in de zee; "Gordon Rocks". Tijdens de briefing herhaalde de dive-master meerdere malen hoe belangrijk het wel niet was om niet te dicht bij de rosten boven water te komen, na de duik. En dat wanneer er onder water er opeens een stroming kwam opzetten, je je zo snel mogelijk aan een rots moest vasthouden. Omdat je anders mee zou worden gesleurd door de stroming, met een beetje pech richting de oppervlakte en met een snelheid die niet gunstig voor je gezondheid zou zijn. Zacht uitgedrukt. Aan de oppervlakte zou je dan tegen de rotsen aangesmeten worden, keer op keer. Totdat de golven het zat zouden zijn. En dat zijn ze nooit.

Dussss..... Dat was 1 van de meer oppeppende duik-briefings ooit, maar gelukkig had ik pàs nog gedoken met Psi-materiaal en voldoende duiken op m'n naam staan. *schraapt keel* ... NOT.

We laten ons niet veel later gezamenlijk achterover van de boot het water in duikelen, zo snel mogelijk het lucht uit ons vest en zo ver en diep mogelijk bij de rotsen vandaan. Ik kon niet zien hoe diep we waren, want dàt instrument drukte zich uit in "feet" in plaats van meters, maar met het ouderwetse blote oog zag het er aardig diep uit.
Het was even wennen en ik denk dat ik de eerste paar minuten aardig wat lucht heb verbruikt met het domweg geruststellen van het mezelf. Gelukkig hielp het decor een handje mee:

Een donkerblauwe diepte, langzaam overgaand in een zwarte oneindigheid aan de ene kant. Aan de andere kant de klif, roodkleurige rotsen die voedsel en onderdak boden voor de vissen in allerlei soorten, kleuren en maten.
Maar verwend als dat ik was, boeide al die "kleine" visjes me niet zoveel, ik wilde grotere beesten zien verdomme! Gelukkig duurde het welgeteld 1 minuut, voordat ik een grote groene zeeschildpad rustig voorbij zag zwemmen en zich tegoed deed aan al het lekkers wat de rosten te bieden hadden.
Maar goed, schildpadden had ik al eens gezien, al was deze toch wel een stukkie groter met z'n ruime 1,5 meter doorsnee. Ik zag m'n buddy opeens paniekerig wijzen, ik volgde zijn trillende vinger en kwam uit bij een Galapagos-haai, daarachter een White-tip haai en dáár achter meerdere Blacktip-haaien...

WOEHOEEEE VET!!

Van al m'n duiken over de wereld was dit de eerste keer dat ik had gedoken met haaien, laat staan met meerdere en zoveel verschillende! Fakking AKKOORRD!!

Maar voordat ik maximaal kon genieten van deze adrenaline-shot, voelde ik een harde stroming me richting het donkere gat duwen, richting de haaien. Ik klampte met beide handen aan de rosten vast, m'n vinnen richting de bijtgrage filmsterren wijzend. Het was alsof ik in een windtunnel op standje "heul hard" hing, toen de wind opeens vanaf de andere kant kwam. Ik werd als een raggepoppetje weer richting de rotsen geduwd, alsof ik slechts een speeltje van de zee en haar stroming was. Dat was ik ook, to be honest...

De divemaster maakte met handgebaren duidelijk dat we ons zo snel mogelijk moesten verplaatsen, dus ik volgde zijn leiding.
Waar je bij duiken normaal gesproken jezelf zo mìn mogelijk lichamelijk inspant om lucht te besparen, moesten we onszelf nu aan de rotsen optrekken om vooruit te komen. Als slecht uitgeruste onderwater-bergbeklimmers met slechts onze, met handschoenen bedekte, vingers als enige gereedschap.
Uit het niets kreeg ik een vin in m'n bek en dit was blijkbaar het teken dat we moesten stoppen. Ik trok mezelf omhoog aan een rots, naast de divemaster, vanuit waar we een mooi uitzicht hadden en goede houvast voor de stroming. Ik hoorde hem opeens gillen, voor zover hij dat kon. Ik hoorde zijn hoge enthousiaste stem weergalmen door z'n automaat en zag hoe hij het onmiskenbare en veel verlangde onderwater-gebaar maakte...

Langzaam maar zeker werd het zwarte profiel zichtbaar, mooi aftekenend tegen de felblauwe zee. Kenmerkend als geen ander, een natte onderwater-duikersdroom die daar ter plekke in m'n wetsuit uitkwam:

HA-MER-HAAAAAI-UHHH!!!!

Yes yes yeaahhh YEAAAHHZZZ!

5 hamerhaaien kwamen langs gezwommen, mooie krachtige en vooral vreemd uitziende magistrale beesten! Fakking YES!!

STOP... HAMMERTIME!!! Ik deed m'n M.C. Hammer dansje meer dan eens, als een slechte onderwater-gringo-versie van de eendags-danslegende :D

Langzaam zwommen de gereedschapshoofden door. Langzaam vervaagden hun zwarte silhouetten langzaam naar grijze, totdat ze volledig werden uitgegumd en opgingen in de rest van de zee. Ik herpakte m'n focus weer en keek naar de oppervlakte. Ik zag en schildpad voorbij zwemmen en een plafond boven me van ontelbaar veel vissen. Uit het niets schoten alle vissen uit elkaar, gehalveerd en in 2 groepen, perfect opsplitsend als een snel open getrokken huiskamergordijn. Er schoot een langwerpig zwart beest door de opening van het gordijn mijn kant op. Net voordat het bij mij was, veranderde het speels van richting. Het was een jagende zeeleeuw, ongelooflijk hoe snel en soepel hij bewoog door het water.

WAUW... WTF gebeurde er allemaal joh?!

Versufd als een hongerige peuter die opeens een reuzen-ijsco kreeg met alle smaakjes erop die hij lekker vond, mèt slagroom, chocolade EN disco-spikkels er bovenop. Zo hing ik daar in het water toen de stroming me wakker maakte. Net op tijd pakte ik een rots vast, toen m'n divemaster zag dat ik al ver onder de limiet van de minimum hoeveelheid lucht zat.

Nou èn jonguh... Mijn dag kon niet meer stuk, en ik was op dat moment ook voor heel even onsterfelijk! Mijn bucketlist weer een stukje korter, I like!

Ik beloof (lees: probeer) geen domme, gevaarlijke of ondoordachte dingen meer te doen vanaf nu...

;)

===
Witte spiegels
===
M'n tweede dag spendeerde ik grotendeels op Tortuga bay, een strand waarvoor ik 45 minuten moest lopen. Over een pad door de duinen, waarin cactussen groeiden. Niet zomaar cactussen, nee, de enige cactus ter wereld die groeit als een boom, water vast houdt en rechtstreeks op de lavastenen groeit. Op zich niet heel boeiend, al vond ik het wel de moeite waard te vermelden. Graag gedaan!

45 minuten later ruilde ik het vijandige en stekelige landschap in voor een prachtig wit strand en heerlijke blauwe zee. Ik had bijna het gehele strand voor mezelf, wàt een uitzicht en luxe!
Nadat ik mezelf had geïnstalleerd, liep ik langs wat mangroven het water in, al dagdromend. Ik sloot m'n ogen en liet m'n gezicht verwarmen door de zon, dacht terug aan mìjn momentje in Ilha Grande. Dit was versie 2.0
Een vluchtige aanraking haalde me uit m'n concentratie en ik keek naar m'n voeten, in het heldere water om me heen. Ik zag twee kleine vinnetjes om me heen cirkelen. Het waren twee baby blacktip-haaien, driftig op zoek naar voedsel. Ze sloegen totaal geen acht op mij, ik des te meer op hen, toen ik werd afgeleid door bewegende zwarte vlekken in m'n ooghoeken. Langzaam zag ik een aantal vermoeide zeeleguanen uit het water kruipen, richting het warme zand. Ze ploften uitgeput neer, hun voorpoten naast hun lichaam. Zoals wij op onze buik slapen, met onze armen naast ons lichaam, handpalmen naar boven wijzend. Het zachte witte zand stak af tegen hun zwarte poten en scherpe nagels.

Af en toe kwam er een golf het strand op rollen, op de terugweg een laagje water achter latend op het parelwitte zand. Dat stukje strand veranderde dan voor heel even in een witte spiegel, waarin de lucht en de zon zichzelf steeds weer opnieuw konden bewonderen, zoals het de narcistische grootheden betaamd.

Terwijl m'n voetstappen in de tijdelijke spiegels steeds weer opnieuw werden opgevuld met vers aangespoeld zand, zag ik zowel onder als boven me een blauwe lucht en een stralende zon.
Rode lopers zijn overrated, geef mij maar een parelwitte spiegelende loper als deze. Ik teken ervoor, iedere dag van de week!

En inderdaad, twee keer op een zondag ;)

===
Las Grietas
===
De volgende ochtend werd ik wakker met een groot gemis, met een hatelijke diefstal. Namelijk die van m'n zwembroek...?! Een of andere trieste droeftoeter vond het nodig m'n broodnodige waterbroekje weg te nemen en zich wederrechtelijk toe te eigenen, vieze vuile....!
Enfin, om op een zondag een goede balans te vinden tussen een goedkope en fatsoenlijke zwembroek, was een hele opgave omdat veel winkeltjes gesloten waren. Maar geslaagd niettemin, pakte ik een watertaxi richting "Las Grietas": een mix van zout en zoet water, tussen hoge vulkanische rotsen in, zoals die alleen te vinden zijn op eilanden als deze.

Deze hoge muur van steen liet zich beklimmen door de gemiddelde adrenaline-junkie om vervolgens weer naar beneden te springen. Hoe hoog het precies was, geen idee. Check de foto's en doe een gok?

Van bovenaf gezien was het in ieder geval hoog genoeg om m'n tikker sneller te laten tikken. Hoog genoeg om vooral niet te lang te blijven staan en te denken waar ik mee bezig was. Hoog genoeg om niet tiental zinloze "countdowns" te doen en vervolgens niet te springen, zoals m'n hoogst irritante en zenuwachtige voorganger. Hoog genoeg om m'n verstand op nul te zetten, wat me voor de inkoppers onder ons inderdáád vrij gemakkelijk af ging, niet te dènken en gewoon te doén.

De wind suisde langs m'n oren, terwijl m'n slappe lijf steeds meer snelheid maakte. Het heldere water kwam steeds harder op me af, voordat ik met een flinke klap de oppervlakte doorbrak en ik als een steen het richting de bodem schoot...

FAKKING VET!!!

Langs de weg, dit telde NIET als een gevaarlijke actie. Toch..?

===
Eeuwenoud
===
De afgelopen duizenden jaren nauwelijks tot niet veranderd. Horen kunnen ze nauwelijks tot niet, hun kijkers werken niet veel beter. Erg primitief en een letterlijke massieve last die ze dag op dag meeslepen, op hun zoektocht naar hun primaire levensbehoefte: eten.

Ik reisde af naar de highlands van Santa Cruz, waar deze enorme gigantische schildpadden, de grootste van hun soort, in hun natuurlijke omgeving leven. Ik liep door een groene en drassige omgeving, het duurde niet lang voordat ik vereerd werd met een imposante aanwezigheid.

Oog in oog, letterlijk met een eeuwenoude primitieve ziel, opgesloten in z'n eigen mobiele villa. Ik kon simpelweg niet geloven hoe groot dit ruim 150 jaar oude beest was... Ik stond daar sprakeloos, te kijken hoe het enorme beest zich steeds een aantal passen verplaatste en liet zakken op zijn zware schild. Zijn sterke, olifant-achtige poten, in staat om zijn ruim 250 kg steeds weer opnieuw op te tillen; ongelooflijk...!
Totaal niet onder de indruk van mijn aanwezigheid, graasde hij langzaam door het vochtige groene gras. Alles wat binnen de radius van zijn nek lag, nam hij tot zich, slechts onderbroken door diepe teugen adem, voordat hij weer verder vooruit bewoog.

Zijn schild rondom versleten en "glad", tekenend voor zijn ouderdom. Rimpelige en leer-achtige dikke huid hing slap over zijn schedel en nek, z'n sterke spieren en pezen bedekkend: de connectie tussen zijn harde schild en kwetsbare lijf, samen één.

Er kwamen verschillende mensen langs gelopen, ik verbaasde me over hun onverschilligheid; ze namen een foto, al dan niet samen met de gigant, en liepen snel verder. "Op naar de volgende attractie".
Ze bekeken het beest slechts door het venster van hun camera en liepen gewoon door, zó apart. Ze keken wel, maar zágen niks, als je begrijpt wat ik bedoel.

Zelden zat ìk zo lang maar een beest te staren. Ik zag de primitieve gigant ongehinderd z'n gang gaan. Iets wat hij al ruim 5 keer zo lang doet, als dat ik op deze knikker rondkruip. En grote kans dat hij dit nog steeds zal doen wanneer m'n reislustige kinderen voeten zetten op dit stukje van de aarde, mocht ik (en zij) ooit zo gelukkig zijn.

Het was heel vreemd om op deze manier na te denken. Om zo in de ogen te staren van de reus, de belichaming van 150 jaar geschiedenis èn 150 jaar toekomst, zich echter totaal onbewust van deze feitelijke waarheden.
Mensen komen en gaan, de ene sneller dan de andere, net als ik dat zal doen en m'n kleine ellendelingen na mij. Deze fossiele schild-drager had zeker een "lange adem" en het maakte me des te meer bewust van m'n eigen gekregen tijd, mijn eigen adem.

En ook zal die ouwe zal langer bestáán; ik zal verdomme niet op de automatische piloot grazen of simpelweg bestaan... Nee...

" I shalll breathe deeply,
let magical moments take my breath away.

But most of all, I will not just exíst...

I will LIVE! "

Take thàt... Turtle!

Met je schild...

;)


===
Kickers en katten
===
M'n laatste dag op dit stukje paradijs sloot ik af met een daytour naar een ander eiland: San Cristóbal, waar onder andere "Kicker Rock" te vinden is. Volgens men één van de mooiste snorkel-locaties ter wereld..!

Ter beeldvorming, "Kicker Rock" is een rotsformatie in de zee van ongeveer 140 meter hoog, waar je dus omheen en tussendoor kunt snorkelen. Huis voor allerlei dieren, zowel ònder als bóven water.
In eerste instantie vond ik rondom de rotsen vrij weinig boeiende beesten, totdat ik een soort van opening zag in de rotsformatie. Een soort van lange scheur in de rots, die onder water doorliep voor zover ik kon kijken. Ik snorkelde de passage in. Het rustige water tussen de rosten was een ware verzamelplaats voor alles wat ik er omheen niet had gezien:

Grote groene zeeschildpadden knabbelden op hun gemak wat weg langs de klif, terwijl grote roggen heen en weer zweefden tussen de wanden. Enkele meters onder hun was blijkbaar haaienterritorium, die van meerdere Galapagos-haaien om precies te zijn.
Maar de echte eindbazen waren hier de zeeleeuwen, die langs en onder me heen schoten, alle kanten op en sneller dan snel. Sommige hingen ondersteboven wat te chillen, ik besloot hen te vergezellen.
Zo hing ik, voor zo lang ik m'n adem kon inhouden, samen met twee zeeleeuwen als een zwevend en levend 'stilleven' in het water.
Onderwater en de wereld op z'n kop, 4 nieuwsgierige ogen mij aanstarend terwijl ik een pirouette maakte om niks te missen van de voorstelling.

"Één van de mooiste plekken op arde om te snorkelen": mee eens!

Op de terugweg stopten we op een mooi en leeg strand, om te lunchen. Dit was volgens de kapitein van de boot ook dè plek om een bepaald soort vogel te spotten, terwijl hij wees naar een aantal eilanden vlakbij het strand.

Ik had deze vogel nog nooit gezien, dus m'n camera moèst mee. Stap voor stap liep ik het water in, m'n camera boven m'n hoofd houdend en vooral hopend dat ik kon lopen naar het eiland en onderweg niet zou struikelen. Uiteindelijk kwam ik tot aan m'n nek in het water, hulde voor m'n 1 meter en 84 centimeter :D

Over de gladde rotsen van het eiland kwam ik steeds dichter bij de gevleugelde clowns, toen ik opeens schrok van een bewegende en grommend rots?! Een rots die op me af kwam gekropen en z'n tanden liet zien? Fakk! Verrekte slapende zeeleeuwen overal!
Blijkbaar waren ze nogal territoriaal op het land, bijtgraag en verrekte snel. Ik moest verdomme flink gas geven over die gladde rotsen, voordat het logge beest eindelijk stopte met me te achtervolgen, fakk!
Ondertussen was ik wel stukken dichterbij m'n bestemming gekomen. Zachtjes kroop ik dichterbij, terwijl ze me aanstaarden. Ik hoopte dat ze niet weg zouden vliegen, met iedere meter die ik dichterbij kwam.
Beloond voor m'n inspanningen, poseerden de clowneske vogels op hun best:

Blue footed Boobies!!! Of zoals wij als über suffe Hollanders zouden zeggen: Blauwvoet Gent... Pff.
Desalniettemin enorm grappig om die blauwe voetjes te zien waggelen :D

"I love Boobies", nu snap ik al die teksten op de t-shirts die ze hier verkopen, al was ik het hier natuurlijk direct mee eens ;)

Het water rondom pier van Santa Cruz is in die avond groen en blauw verlicht, door de onderwater verlichting.
De avond was warm, zoals alle avonden tot nu toe waren geweest. In het verlichtte water waren de silhouetten van zeeleeuwen, roggen en haaien zichtbaar, druk bezig met jagen. Toen ik daar stond te staren naar het water, veranderde het langzaam in een surrealistisch schouwspel, slechts onderbroken door de vluchtige teugen adem van de speelse zeeleeuwen.

In m'n korte tijd op deze bijzondere plek, was ik ook zo gelukkig iemand te ontmoeten met wie ik een bijzondere klik had. Alsof onze zielen elkaar herkenden, maar ons verstand dat niet kon bevatten. Een onbeschrijflijk gevoel, toen ze de treffende woorden uitsprak:

"I think we knew each other in another life..."

"I actually like to think so.." zei ik, terwijl haar Argentijnse accent me deed denken aan Penelope Cruz. Ik antwoordde haar met een quote van deze actrice, uit de film 'Vanilla Sky', voordat we ieder onze eigen weg gingen:

"I'll see you in anòther life, when we are both cats"
===

Lieve allemaal, "sorry" dat ik jullie zo lang aan de klif heb laten hangen. Maar het was een cliffhanger die de moeite waard was, toch? Voor mij in ieder geval wel :D

Lots of love, ik hoop met m'n verhaal een soort steun te zijn die ik nu niet in persoon kan bieden...

Take care =X= J