16. Arequipa & Lima, Peru.

16. Arequipa & Lima, Peru.

Het was 0530 uur, toen m'n taxi me na een lange nachtelijke busrit afzette bij m'n hostel in een nieuw land; Arequipa, Peru!
Gelukkig was er een bedje vrij en kon ik een paar uurtjes snurk pakken, voordat ik in de middag aansloot bij een free city tour. Ondanks dat Arequipa voor mij een minder interessante stad was, had de tour toch een aantal leuke dingen laten zien.

Blijkbaar was de nabijgelegen "Colca Canyon" te moeite waard om te bezoeken. Dus die avond boekte ik slaapdronken een 2-daagse trekking, waarom niet?!

===
Mijn ding
===
Diezelfde nacht werd ik al om 03:00 uur verwacht, dat was ff een kleine tegenvallert. Maar goed, de busrit zou een aantal uur duren dus ik had voldoende tijd om slaap te pakken in de bus. Niet dus. Want de weg erheen was redelijk kut, jammer dan. In een klein dorpje aten we rond 07:00 uur een ontbijtje, waarna we onze weg vervolgenden naar een uitkijkpunt. Hier werd er quasi nonchalant met een aantal feiten gestrooid: de Colca Canyon is de diepste ter wereld, met zijn 4160m....!!! De Grand Canyon is er niks bij. Twee keer niks, om precies te zijn. Daarbij stonden we bij een uitkijkpunt voor condors, wiens vleugel-spanwijdte alleen overtroffen wordt door de suffe albatros: GAAF!

Dus daar stond ik dan, al turend in de diepste canyon ter wereld. We waren zo vroeg vertrokken omdat de condors het blijkbaar chill vinden om rond 'n uurtje of 0800 te gaan zweven op de opstijgende warme lucht op deze specifieke plaats. Akkoord.

En ja hoor, uit het niets kwam de een na de andere gevleugelde grootheid langs zwevend, indrukwekkend en majestueus. De vrouwtjes bruin van kleur, de mannen zwart met wit. Alsof het een fluitje van een cent was, sneden ze al stijgend met hun vleugels onzichtbare lijnen in de warme lucht, die zich steeds meer vermengde met de koele lucht elders in de canyon. Tijdens hun landing op de rosten, sloegen ze hun grote klauwen en vlijmscherpe nagels uit. Als deze rotsen emoties zouden hebben gehad, hadden ze zichzelf vast iedere ochtend weer opnieuw bevuild met diarree in alle kleuren van de regenboog. En terecht.

Voldaan met prachtige foto's zette het busje ons af bij bij de top van de canyon, wat uitzicht bood en inzicht gaf over hoe diep deze canon wel niet was. Diep, heel diep... Ik wist dat ik een kleine rugzak mee moest nemen met wat water, een warme trui, zaklampje en wat andere onzin. Maar eerlijk gezegd had ik geen idee waarvoor ik me de avond ervoor had ingeschreven. Geen idee waar ik aan begon. Ik moet verdomme eens leren beter op te letten wanneer ik iets boek, impulsieve zak dat ik ben!
Want vanaf dit punt begonnen we namelijk de ruim 2 uur durende afdaling, de diepste canyon ter wereld in. 2 uur lang downhill hiken, in de vólle zon. De omgeving van de canyon was zoals die hoort te zijn: droog, zanderig en ruig. Er groeide alleen wat suffe droge plantjes en over het algemeen waren cactussen er de baas. Dikke eindbazen welteverstaan, gebruikmakend van iedere gelegenheid om hun stekelige kop tussen de stenen en uitgedroogde grond uit te steken. In alle soorten en maten, maar allemaal even hatelijk met hun nare au-au naaldjes.

Terwijl ik afdaalde over de zanderige paden, gleed ik meer dan eens uit over de kleine losse steentjes en zand, waarmee het pad bezaaid was. Een spastische contra-beweging was gelukkig vaak voldoende om mezelf staande te houden, maar fijn was het niet. Daarbij heeft downhill hiken niets met conditie te maken, het is vooral zwaar voor je knieën die iedere keer de klap opvangen.
Bij ieder contact van schoeisel met de uitgedroogde aarde, stoof het fijne zand op en werd m'n neus de verzamelplaats voor de akelige snot-zand combinatie. Wat inademen door m'n neus al snel onmogelijk maakte en ik dus al hijgend omlaag banjerde, als een vermoeide en ongecoördineerde Hollandse bitterbal.

In eerste instantie registreerde ik het niet, maar naar mate ik verder afdaalde werd ik me steeds meer bewust van bepaalde metgezellen: Kleine vliegende gele Lays-chipjes vereerden me met een bliksem-bezoekje op bijna op iedere bocht in het kronkelende pad. Van links naar rechts, of andersom, kwamen ze voorbij gevlogen. Bijna alsof hun vleugels kleine vlaggetjes waren en ze steeds een checkpoint afvlagden, m'n afdaling opbrekend in behapbare stukken, tot aan het bittere ballen eind aan toe. Mariposa-checkpoints, I like!

Eenmaal in de canyon kregen we een lunch, waarna we een stukje uphill moesten. We werden ingehaald door een man met 4 ezels, waarvan de laatste uit het niets weigerde met lopen. De ezel deed z'n eigen stereotyp geheel eer aan; lekker koppig. De man deed op zijn beurt het stereotyp van "dominerend beest" eer aan, want hij sprong op de rug van de ezel en begon er met een stuk touw op los te meppen. De ezel besloot z'n stereotyp vervolgens te completeren, de 'harde werker' in hem kwam naar boven en hij nam de man op zijn rug de steile klim naar boven. Hij liep zelfs òns het dikke kindersnot voor de ogen en verdween al snel uit het zicht. Respect voor jou, ezel.

Op een vlak stuk passeerden we een vrouw met wat kinderen. Een jong ventje stond letterlijk op de rand van een tamelijk diepe afgrond, maar niemand leek er iets om te geven. Hij zelf ook niet. Zijn ogen en die van mij zochten elkaar op we leken even opgesloten te zijn in ons oogcontact. Hij miste de onschuldige blik in z'n ogen, geen glinstering. Misschien was de Canyon waarin hij opgroeide, verantwoordelijk voor zijn "harde" ogen. Hij keek me aan, te lang voor een kind, al staand op de rand van de afgrond terwijl hij ongegeneerd aan z'n zaakje krabte. Een vreemd momentje. Nadat ik ons oogcontact had verbroken en ik enkele meters verder nog eens omkeek, zag ik het mannetje nog steeds staren met z´n koude, oude ogen. Bahh… Snel weg hier.

Ruim 1,5 uur later, over een redelijk vlak pad, kwamen we aan bij onze eindbestemming. Onze oase waar de kronkelende rivier ons de afgelopen uren naartoe had geleid. Een oase van rust, verkoeling en voeding. Een heerlijk leeg zwembad wachtte me op.

"Fuksake, forgot my swinningpants...!" En nog voordat ik m'n zin af kon maken..:

"Just go in your undies then", zei Remy met haar onvervalste
Australische accent.

"ALLICHT, just 'bout to say the same thing", riep ik al uitkledend en voordat ik een bommetje maakte.

"Whaha Joe, you weird Dutchie", Zei ze met haar heerlijke Australishe tongval. Eindelijk weer iemand die de letters van m'n naam uitsprak, zoals m'n ouders dat bedoeld moeten hebben toen ze m'n naam uitzochten. Niet zoals sommige achterlijke kaaskoppen dènken dat het moet: "Sjo-wie".

Die avond kwam onze gids bij het eten mededelen dat we de volgende ochtend om 0500 uur zouden beginnen aan onze hike naar de top van de canyon... Ik moet verdomme ECHT eens beter opletten waarvoor ik me allemaal inschrijf...!!!

Vroeg m'n mandje in en gelukkig had ik in Remy een medestander gevonden in onze afkeer voor deze trekking. We waren de volgende ochtend bijna niet uit ons nest te slaan en Remy overwoog zelfs een ezel te huren om haar naar boven te dragen, whaha! Omdat dat natuurlijk te zwak voor woorden was, stonden we om 0500 uur in het licht van de Melkweg en al haar sterren 'paraat' aan de voet van de canyon. De gids gaf ons de laatste instructies en onder begeleiding van de sterren en het licht van onze hoofdlampjes begonnen we aan onze tocht naar de top.

Op foto is onze route goed te zien. Rechts onderaan onze oase en links bovenaan een aantal wazige boompjes aan de top: onze eindbestemming. Tussen deze twee punten zie je een zigzaggend pad lopen, dat was dus ons pad...

De klim was zwaar, erg zwaar. En de klim was steil, erg steil. De uitzichten in de canyon, ondergaande maan en de opkomende zon evenaarden echter onze inspanning en waren onderweg meer dan de moeite waard. Op m'n iPhone vond ik gelukkig een aantal verdwaalde mp3s: In m'n eigen wereldje, begeleid door de kadans van m'n zware voetstappen en immer repeterende muziekbestanden kwam ik met iedere pas dichter bij de top. De zigzaggende weg van ruim 4 kilometer, een stijging van 1.2 km en 2 uur later bereikte ik uitgeput het hoog(s)tepunt van onze klim. En dit was volgens de gids slechts een voorproefje van hoe de Machu Picchu zou zijn...

"Whahahha, alllllllrighty then!", lachend als een boer met kiespijn ;)

We sloten de dag af met een aantal hotsprings in de Canyon. Wat
achteraf niet zo'n heel slim idee was, gezien de reeds heerlijk warme temperatuur van de lucht. De nabij gelegen rivier was echter koud en hier kon ik, wederom Koos Zwembroek-loos, m'n lichaam de broodnodige verkoeling geven.
Ook m'n koppie vond hier verkoeling die het nodig had. De tot woorden gevormde gedachten druppelden langzaam over m'n uitgedroogde lippen:

"Hiken.... Is... zeg maar...NIET mijn ding...!"

;)

===
Fast forward
===
Later die vond in de taxi onderweg naar het busstation, sprak de chauffeur na de woorden "buenas noches" geen enkel woord meer. Ik zal vast de zoveelste toerist zijn geweest voor hem, net als hij voor mij de zoveelste taxichauffeur. Ik vond het wel prima, terwijl we door de zachte zwoele zomeravond heen rolden, over de toeristische straten van Arequipa.
Uit de radio klonk een nummer van de Red Hot Chili Peppers - "Scar tissue". Ik dacht terug aan Lollapalooza festival in Buenos Aires, het leek wel en eeuwigheid geleden. Tegelijkertijd klonk er een vrouwenstem uit de taxiradio, haar stem blikkerig en haar woorden voor mij veelal onverstaanbaar. Ze sprak , natuurlijk, niet op de maat van de muziek en het geheel klonk als een slechte Spaanse nasynchronisatie van het prachtige nummer. We stopten voor rood licht, net naast een souvenirswinkel. Zo eentje waarvan je niet begrijpt waarom hij nog kan bestaan; alleen lelijke imitatie-lederen riemen, slechte ansichtkaarten en zonnebrillen uit het jaar nul te koop. Dezelfde rotzooi als twee winkels verderop, en dat voor een aantal straten lang. De muziek stond er ook nog eens veel te hard; kenmerkend Peruaans/Boliviaans hysterisch en haast paniekerig geblaas op een blokfluit. Een instrument wat wij simpelweg niet gewend zijn, en dus niet echt kunnen waarderen. Althans, ik niet ;)
Net toen ik me af begon te vragen hoe ik deze Red Hot Chili Peppers-taxiradio mevrouw-hysterische blokfluit muziek-combinatie het beste kon omschrijven, schrok ik wakker van een toeterende auto.

"Ophouden met dromen jongen, tijd om door te rijden. Tijd om door te reizen..."

"Fast forward" welteverstaan, een aantal plaatsen zoals Puno en Nazca overslaand, omdat ik de tijd en het geld nodig had voor een speciale trip…

===
Lima: "King Joe"
===
Een luxe busrit later stond ik in Lima waar ik als een koning werd ontvangen; "dutch stay for free", omdat het koningsdag was! Dus die dag/avond een dik oranje feestje in het hostel, waar ik als enige Hollander verbleef. Wat ik wel fijn vond, want Nederlands praten gaat me steeds slechter af, gek genoeg. Engels, Spaans en "handgebaars" hebben nu de voorkeur. Zelfs in dromenland wordt er de laatste tijd gecommuniceerd in Engels en Spaans, wat een hele vreemde maar leuke gewaarwording is!

Die avond gingen we naar een salsa/house club, waar speciaal voor mij als Hollander een soort van sexy modeshow werd gehouden. Althans, de gedàchte dat het speciaal voor mij en m'n eerste koningsdag was, vond ik wel leuk. Ik ben "vergeten" foto's te maken van de mannelijke modellen.

Sorry.

Guys: zie foto. Afdrukken op A4 formaat, of groter, via mij te bestellen. 4 halen=3 betalen en inclusief de digitale bestanden op cd. Special “vriendenprijsje” voor jullie ;)

De combinatie van salsa en house muziek was apart, het schakelen tussen de dansstijlen was dan ook niet altijd even makkelijk, maar wel leuk en vernieuwend.

De volgende dag stond er speciaal voor mij een Hollands maaltje op het menu: erwtensoep, wortelstamp, gehaktballen, aardappelsalade en bitterballen! Wie had gedacht dat ik ooit een dergelijk prakje zou verorberen in Zuid-Amerika?! HEERLIJK whaha!

M'n laatste avond in Lima sloot ik helaas af met een nare beroving..Omdat, tja.. Zuid-Amerika??!
Gelukkig loop ik bijna altijd letterlijk "waardeloos" over straat en het moest er ooit van komen denk ik. Met alleen de buit van een smak geld en zonder lichamelijk letsel, denk ik dat ik het er goed vanaf heb gebracht...! Geen paniek dus en ik zal het uitgebreide verhaal voor me houden...
===

Lieve allemaal, thnx voor jullie digitale woorden van steun en liefde! Ben inmiddels iets over de helft van m'n trip, waar blijft de tijd...!

Ik ga een bijzondere week tegemoet, heb er zin in! Wat/waar het is, komen jullie over ´n weekje wel achter ;)

Take care, love =X= J