10. Mendoza, Argentinië
Door: Joe
Blijf op de hoogte en volg Joe
30 Maart 2014 | Argentinië, Mendoza
10. Mendoza, Argentinië
Om te ontsnappen aan de hectiek van Buenos Aires, besloot ik om een paar dagen naar Mendoza te vertrekken. Dè wijnstreek van Argentinië. Een fijne rustige stad en hopelijk een plek om m'n hoofd leeg te maken.
===
Wijn "proeven"
===
De eerste dag huurden we een aantal fietsen, met een (wijn)kaart van de omgeving trokken we op onze stalen rossen erop uit.
Het duurde niet lang voordat we bij de eerste wijngaard aankwamen, waar we een rondleiding kregen en druiven mochten plukken om onze honger enigszins mee te stillen.
Afsluitend met een kleine proeverij, lekker-lekker!
Ik had echter verwacht dat we helemaal ladderzat zouden zijn aan het einde van de dag, maar in dit tempo ging hem dat toch echt niet worden: half uurtje fietsen, rondleiding van een uur, drie kleine glaasjes wijn "proeven". Shit.
Hoog tijd voor een ander plan: we baanden ons een weg naar de beste wijngaard, besloten daar de rondleiding te skippen en direct 3 flessen wijn te kopen.
iPod + mini speakertje + heerlijk wijntje + prima weer & leuk gezelschap= winning combi!
En "ja", we vonden onze weg terug zònder kleerscheuren... ;)
===
Lone ranger
===
Stel je voor, een warme namiddag en zomerzon. Een prachtig uitgestrekt landschap, de silhouetten van de hoge bergen aan de horizon steken af tegen de strakblauwe lucht.
Je voelt een diepe krachtige ademhaling, ziet hoe de sterke spieren zich samen spannen en je hoort hoe de hoeven stap voor stap de aarde raken. De zwarte manen vallen over zijn nek, elegant en ruw tegelijkertijd.
Het was weliswaar "maar" 1pk, maar vol ontzag en respect zat ik daar, op de rug van m'n grote bruinzwarte Argentijnse paard.
Het leek alsof ik in een film zat; ik waande me een eenzame cowboy op zijn vertrouwde ros. Met "bergen", letterlijk en figuurlijk, achter de rug, reed ik de ondergaande zon tegemoet. De zon verblindde me, de bergen achter me probeerde ik te vergeten en ik sloot m'n ogen. Voor héél even. Ik hield alleen de teugels vast, omklemde zijn torso met mijn benen en liet me verder rustig meebewegen, wegdromen. Voor héél even:
"Everything I was I carry with me, everything I will be lies waiting on the road ahead"
- Ma Jian
Bij terugkomst wachtte ons een uitgebreide BBQ en heerlijke wijn, een perfecte manier om de dag af te sluiten en te genieten van de langzaam veranderende lucht. Met uiteindelijk de sterren van de Melkweg boven m'n hoofd, wenste ik fijne dromen voor de te komen nachten.
===
Alles-in-1 verpakking
===
(Bon Iver - Halocene, zoek dit nummer op en speel het af terwijl je dit leest. Het is namelijk wat ik hoorde toen ik dit zag. Dit voelde..)
Ik liep over de staat in Mendoza, op zoek naar iets om m'n "honger" te stillen. Ik werkelijkheid had ik geen lichamelijke honger, maar was het de onrust in mij die mij deed bewegen. Deed zoeken naar iets, om m'n àndere honger te stillen. Een onrustige ziel, gevoelig en open voor zelfs het allerkleinste gebaar, hongerig op zoek naar verrijking.
De hoge witte bomen waren in volle bloei, de geelgroene bladeren staken mooi af tegen de blauwe lucht.
De bladeren bewogen speels mee met de verkoelende wind. Iedere blaadje had zijn eigen paringsdansje, flirtte met zijn privé briesje, elkaar complimenterend.
Ondanks dat ik dondersgoed wist, dat dit niet het soort "voedsel" was wat ik nodig had, liep ik een eettentje binnen. Ik bestelde iets wat ik nauwelijks kon uitspreken, laat staan kon begrijpen. Geheel in stijl pakte ik ook een vreemd uitziend pakje drinken erbij, met afbeeldingen van vruchten erop. Altijd goed.
Een "snelle jongen" achter de kassa, lakse houding en getrimd sikje, nam m'n geld aan en maakte me duidelijk dat ik op het kleine terras op de stoep kon wachten op m'n bestelling.
Onbewust en ontvankelijk nam ik plaats op een lege kruk en wachtte. Ik staarde in de verte en zag hoe de bomen en haar bladeren nog steeds werden gevleid door de wind, hoe ze af en toe wat blaadjes en bloesem los lieten. Hoe dat vervolgens weer langzaam naar de aarde omlaag dwarrelde. Kon ik maar zo onbezorgd zijn, zo vederlicht, dwarrelen totdat de aarde me zou omhelzen.
Ik zag de "snelle jongen" naar buiten komen, helaas zonder m'n bestelling. Ik zag hoe hij zichzelf door z'n knieën liet zakken en gehurkt plaats nam naast een oud oma'tje op het terras. Hij gaf haar een knuffel en kus, het oma'tje beantwoorde zijn groet met een klopje op zijn schouders.
Zijn ogen vriendelijk, houding open. Hij veranderde voor mijn ogen van "snelle jongen", in een zorgzame en liefhebbende kleinzoon.
Zij, zichtbaar getekend door het leven, rug gekromd en centimeters ingeruild voor jaren. Haar huid lang niet meer zo strak om haar lichaam, aderen en botten zichtbaar in haar handen. Grijze bos haar, diep bruine en vriendelijke ogen. Een oude ziel.
Nette wit-lederen schoentjes, lange wijde beige rok, rood shirt en een te groot, lichtroze colbertje. Om haar schouder een lichtblauw nep-lederen handtasje en haar wandelstok lag op haar tafeltje. Naast haar wandelstok stond een kartonnen bekertje waarop haar lipstick had afgegeven, in alle macht haar zwarte koffie warm te houden.
Met haar motoriek zichtbaar langzamer dan die van haar kleinzoon, zag ik haar hand verdwijnen in de rechterzak van haar colbertje. Ze graaide een beetje en haalde haar kleine pezige hand eruit. Er zat iets in, maar ik kon niet zien wat.
De kleinzoon gaf haar een knuffel, ze beantwoorde zijn groet door haar hand in de zijne te drukken. Haar hand bewoog langzaam weg, hij keek naar zijn hand, net als ik, benieuwd naar wat zijn oma erin had gedrukt.
Noem me gevoelig, noem me een watje. Shit, noem me een onrustige en overgevoelige ziel als je wilt. Nou en, het is zelfs waar. Maar ik had moeite met het wegslikken van de enorme brok in m'n keel.
In zijn hand glinsterde een kleine goud-kleurige verpakking. Een wikkeltje, aan beide kanten dichtgedraaid. Binnenin een zoet en fruitig snoepje.
Een snoepje zoals alleen oma's die tegenwoordig nog hebben.
Het betekende:
"Doe je rustig aan jongen, vergeet niet wat je oma je verteld heeft. Oma houdt van jou, ik bid iedere dag voor jou".
, allemaal verpakt in één glinsterend wikkeltje, zoals alleen oma's en opa's die kunnen geven. Ze zijn van een bepaalde generatie, met uitsterven bedreigd. Dus koester dat gevoel en als je er nog eentje hebt; ga er naartoe en omhels haar met al je liefde en laat dat gevoel nooit meer los!!
En wie weet heeft ze voor jou ook nog zo'n alles-in-1 verpakking, ergens verstopt in een jaszak of stalen blikje in de keukenkast. Misschien stilt ze ook jouw uitgehongerde ziel...
...Al is het maar voor héél even...!
===
Thanks voor jullie lieve reacties, ze verwarmen me...!
Love =X= J
Om te ontsnappen aan de hectiek van Buenos Aires, besloot ik om een paar dagen naar Mendoza te vertrekken. Dè wijnstreek van Argentinië. Een fijne rustige stad en hopelijk een plek om m'n hoofd leeg te maken.
===
Wijn "proeven"
===
De eerste dag huurden we een aantal fietsen, met een (wijn)kaart van de omgeving trokken we op onze stalen rossen erop uit.
Het duurde niet lang voordat we bij de eerste wijngaard aankwamen, waar we een rondleiding kregen en druiven mochten plukken om onze honger enigszins mee te stillen.
Afsluitend met een kleine proeverij, lekker-lekker!
Ik had echter verwacht dat we helemaal ladderzat zouden zijn aan het einde van de dag, maar in dit tempo ging hem dat toch echt niet worden: half uurtje fietsen, rondleiding van een uur, drie kleine glaasjes wijn "proeven". Shit.
Hoog tijd voor een ander plan: we baanden ons een weg naar de beste wijngaard, besloten daar de rondleiding te skippen en direct 3 flessen wijn te kopen.
iPod + mini speakertje + heerlijk wijntje + prima weer & leuk gezelschap= winning combi!
En "ja", we vonden onze weg terug zònder kleerscheuren... ;)
===
Lone ranger
===
Stel je voor, een warme namiddag en zomerzon. Een prachtig uitgestrekt landschap, de silhouetten van de hoge bergen aan de horizon steken af tegen de strakblauwe lucht.
Je voelt een diepe krachtige ademhaling, ziet hoe de sterke spieren zich samen spannen en je hoort hoe de hoeven stap voor stap de aarde raken. De zwarte manen vallen over zijn nek, elegant en ruw tegelijkertijd.
Het was weliswaar "maar" 1pk, maar vol ontzag en respect zat ik daar, op de rug van m'n grote bruinzwarte Argentijnse paard.
Het leek alsof ik in een film zat; ik waande me een eenzame cowboy op zijn vertrouwde ros. Met "bergen", letterlijk en figuurlijk, achter de rug, reed ik de ondergaande zon tegemoet. De zon verblindde me, de bergen achter me probeerde ik te vergeten en ik sloot m'n ogen. Voor héél even. Ik hield alleen de teugels vast, omklemde zijn torso met mijn benen en liet me verder rustig meebewegen, wegdromen. Voor héél even:
"Everything I was I carry with me, everything I will be lies waiting on the road ahead"
- Ma Jian
Bij terugkomst wachtte ons een uitgebreide BBQ en heerlijke wijn, een perfecte manier om de dag af te sluiten en te genieten van de langzaam veranderende lucht. Met uiteindelijk de sterren van de Melkweg boven m'n hoofd, wenste ik fijne dromen voor de te komen nachten.
===
Alles-in-1 verpakking
===
(Bon Iver - Halocene, zoek dit nummer op en speel het af terwijl je dit leest. Het is namelijk wat ik hoorde toen ik dit zag. Dit voelde..)
Ik liep over de staat in Mendoza, op zoek naar iets om m'n "honger" te stillen. Ik werkelijkheid had ik geen lichamelijke honger, maar was het de onrust in mij die mij deed bewegen. Deed zoeken naar iets, om m'n àndere honger te stillen. Een onrustige ziel, gevoelig en open voor zelfs het allerkleinste gebaar, hongerig op zoek naar verrijking.
De hoge witte bomen waren in volle bloei, de geelgroene bladeren staken mooi af tegen de blauwe lucht.
De bladeren bewogen speels mee met de verkoelende wind. Iedere blaadje had zijn eigen paringsdansje, flirtte met zijn privé briesje, elkaar complimenterend.
Ondanks dat ik dondersgoed wist, dat dit niet het soort "voedsel" was wat ik nodig had, liep ik een eettentje binnen. Ik bestelde iets wat ik nauwelijks kon uitspreken, laat staan kon begrijpen. Geheel in stijl pakte ik ook een vreemd uitziend pakje drinken erbij, met afbeeldingen van vruchten erop. Altijd goed.
Een "snelle jongen" achter de kassa, lakse houding en getrimd sikje, nam m'n geld aan en maakte me duidelijk dat ik op het kleine terras op de stoep kon wachten op m'n bestelling.
Onbewust en ontvankelijk nam ik plaats op een lege kruk en wachtte. Ik staarde in de verte en zag hoe de bomen en haar bladeren nog steeds werden gevleid door de wind, hoe ze af en toe wat blaadjes en bloesem los lieten. Hoe dat vervolgens weer langzaam naar de aarde omlaag dwarrelde. Kon ik maar zo onbezorgd zijn, zo vederlicht, dwarrelen totdat de aarde me zou omhelzen.
Ik zag de "snelle jongen" naar buiten komen, helaas zonder m'n bestelling. Ik zag hoe hij zichzelf door z'n knieën liet zakken en gehurkt plaats nam naast een oud oma'tje op het terras. Hij gaf haar een knuffel en kus, het oma'tje beantwoorde zijn groet met een klopje op zijn schouders.
Zijn ogen vriendelijk, houding open. Hij veranderde voor mijn ogen van "snelle jongen", in een zorgzame en liefhebbende kleinzoon.
Zij, zichtbaar getekend door het leven, rug gekromd en centimeters ingeruild voor jaren. Haar huid lang niet meer zo strak om haar lichaam, aderen en botten zichtbaar in haar handen. Grijze bos haar, diep bruine en vriendelijke ogen. Een oude ziel.
Nette wit-lederen schoentjes, lange wijde beige rok, rood shirt en een te groot, lichtroze colbertje. Om haar schouder een lichtblauw nep-lederen handtasje en haar wandelstok lag op haar tafeltje. Naast haar wandelstok stond een kartonnen bekertje waarop haar lipstick had afgegeven, in alle macht haar zwarte koffie warm te houden.
Met haar motoriek zichtbaar langzamer dan die van haar kleinzoon, zag ik haar hand verdwijnen in de rechterzak van haar colbertje. Ze graaide een beetje en haalde haar kleine pezige hand eruit. Er zat iets in, maar ik kon niet zien wat.
De kleinzoon gaf haar een knuffel, ze beantwoorde zijn groet door haar hand in de zijne te drukken. Haar hand bewoog langzaam weg, hij keek naar zijn hand, net als ik, benieuwd naar wat zijn oma erin had gedrukt.
Noem me gevoelig, noem me een watje. Shit, noem me een onrustige en overgevoelige ziel als je wilt. Nou en, het is zelfs waar. Maar ik had moeite met het wegslikken van de enorme brok in m'n keel.
In zijn hand glinsterde een kleine goud-kleurige verpakking. Een wikkeltje, aan beide kanten dichtgedraaid. Binnenin een zoet en fruitig snoepje.
Een snoepje zoals alleen oma's die tegenwoordig nog hebben.
Het betekende:
"Doe je rustig aan jongen, vergeet niet wat je oma je verteld heeft. Oma houdt van jou, ik bid iedere dag voor jou".
, allemaal verpakt in één glinsterend wikkeltje, zoals alleen oma's en opa's die kunnen geven. Ze zijn van een bepaalde generatie, met uitsterven bedreigd. Dus koester dat gevoel en als je er nog eentje hebt; ga er naartoe en omhels haar met al je liefde en laat dat gevoel nooit meer los!!
En wie weet heeft ze voor jou ook nog zo'n alles-in-1 verpakking, ergens verstopt in een jaszak of stalen blikje in de keukenkast. Misschien stilt ze ook jouw uitgehongerde ziel...
...Al is het maar voor héél even...!
===
Thanks voor jullie lieve reacties, ze verwarmen me...!
Love =X= J
-
30 Maart 2014 - 19:38
Linds.:
Hee krullebol! haha
Wat? Geen whiskey-soda meer?! Geen L43? Maar wijn? Nice.
Wederom genoten van je creatieve schrijfstijl, mooie blog!
Nou Lucky Luke euh.. Joe! ;-) Genietze nog daar & safe travels xx
-
30 Maart 2014 - 19:47
Mama:
Waar ben je? Betekent niet dat je daar bent waar je het zoekt.
Of soms herkent. Wie ben je? Betekent niet dat wat je ziet.
Waar je ook bent, ben jij wie je bent. En ik ben apetrots op je.
Ik weet dat ooit je ogen naar binnen zullen kijken.
En daar zult zien dat alles is zoals het altijd en overal was.
En altijd zal zijn en jij weet dat ik weet dat jij weet.
Wat ik bedoel. X-X -
30 Maart 2014 - 21:03
Carlijn:
Wat een lief en mooi verhaal.. :) -
30 Maart 2014 - 21:03
Carlijn:
Wat een lief en mooi verhaal.. :) -
31 Maart 2014 - 09:22
Andre En Caroline:
Hoi Joey,
Er komt geen eind aan al die avonturen van je. We genieten er van........
Hou je haaks hé!
Abrazo, C & A -
31 Maart 2014 - 21:30
Judy:
Joe Joe!
Mooi verhaal weer...prachtig. Ik kan gewoon voélen hoe je dat allemaal beleefd hebt...
Tof dat je paard gereden hebt! is leuk he :D
Wat een lieve oma in je verhaal...ik word nu dagelijks ook overladen met allerlei snoepjes en kcal bommetjes. Vorige week had ik gewandeld met een bewoner, omdat het zo lekker weer was. Ze had er enorm van genoten en gaf ook zo'n verwarmend gevoel van binnen. En dan al die mooie verhalen van vroeger, kijkend in "oude ogen" met een diepte zover dat het lijkt alsof alle wijsheid erin zit.
En ook al zijn ze vaak dement, die mooie momentjes zijn priceless. Ook die mooie opmerkingen af en toe...dan wil ze haar zakdoek, lief klein Indisch vrouwtje dat ze is, zegt ze: "waar is m'n snotlap?" hahaha.
Eenmaal weer binnen vroeg ze of ik een ijsje wilde. Na het drie keer af te slaan, vond ik het de 4e keer onbeleefd worden. Dus vooruit dan maar...
Bleek het zo'n uber grote Magnum te zijn....."ijsje", yeah right. SHIT. die kan ik gelijk op m'n dijen plakken. Was een alles in 1 PAKKET . Was wel lekker :)
Hou je goed Joe! ik wens dat je nog heeeeel veel mooie momenten mee mag maken, dat je veilig bent en je beschermengel goed over je waakt en je zal beschermen tijdens "stupid moments"
Dat de zon je mag leiden en de maan je rust mag geven...
Dat de wind je mag verlichten en het water al je zorgen wegspoelt...En boven alles, dat de aarde je vaste grond biedt om je wortels te verspreiden, uit te groeien en je liefde laat bloeien tot in de eeuwigheid.
Love you! XXXXXXXXXX miss you -
02 April 2014 - 11:57
Boukje:
Wederom weer mooi &lief!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
