9. Buenos Aires, Argentinië

9. Buenos Aires, Argentinië
(Part I)

Een harde les, Oeteldonk in Rio, werelds wereldwonder, communiceren via Google translate.
Strings voor iedereen, een fakking jaguar, de bruine kijkers van Carlos en de vieze vuile gore stinkmuggen.
Eenzaamheid, de strot van de duivel, creator van nieuwe kapsels, being stupid en een "nieuwe" oude ring. Een kleine trip down memory lane, de afgelopen maand.

Ik probeer alles voorgoed op m'n harde schijf weg te schrijven, de overige vrije ruimte zoveel mogelijk leeg te houden voor alles wat nog komen gaat.

Geel, groen en een blauwe bol. Ik ruil ze in voor lichtblauwe en witte strepen:

"Hallo Argentinië!"

Buenos Aires, om precies te zijn.

Stad met de breedste straat ter wereld (16 banen), en met een reputatie op crimineel gebied die minstens evenveel ontzag eist.

Dat belooft wat...

===
Wolf of Floridastreet
===
Veilig en wel kwam ik aan in m'n nieuwe hostel, Milhouse. Een hostel dat veel werd aangeraden en waar nog veel reisvrienden zouden gaan verblijven.

Bij aankomst kwam ik meteen Marc (Zuid Afrika) en David (ZWE) tegen, altijd fijn om bekende gezichten te zien op onbekende plekken!
Marc, een kleine blanke Zuid-Afrikaan uit Johannesburg. David, een kolos van een gozer uit Zweden.

Met z'n drieën gingen direct we naar Floridastreet, naar de zogenaamde "black market".
De Argentijnse Peso is namelijk erg onstabiel en alle Argentijnen zijn op zoek naar dollars of euro's, om hun peso tegen te ruilen. Ze verneuken hiermee hun eigen economie, I know. Maar ik had twee keuzes:

1. Peso's uit de automaat halen: 8 peso voor 1 euro.
2. M'n huidige dollars en euro's op de zwarte markt ruilen: 10.6 peso voor 1 dollar of 14 peso voor 1 euro.

Dus dan weet jij het wel...

Daar liepen we, met David als bodyguard, over Floridastreet in Buenos Aires. Het was een autovrije zone en zag er verder uit als een normale winkelstraat.
Vanzelfsprekend wisten ze ons er direct uit te pikken, gringo's komen in principe maar voor 1 reden daar: cash money money ;)
(Ik hoor het je al zingen Matthie :D )

Ik zag een kerel op straat staan, met een aantal paar nieuwe sokken in zijn hand.
We maakten oogcontact en op het moment dat we in gehoor-bereik waren, sprak hij de magische woorden "cambio cambio, dollars".

Uit gesprekken met andere reizigers wist ik dat ik moest vragen naar de "rate". Het was zò eenvoudig, beetje onderhandelen en hoe meer geld je wilde wisselen, en hoe groter de bankbiljetten waren, hoe beter de "rate" werd. Zo liepen we wat rond, de inner-Hollander in mij op zoek naar de beste deal. Mijn geld overal verstopt, in m'n onderbroek, in pakjes kauwgom, in m'n sokken, ingeslikt. Oké, dat laatste heb ik misschien verzonnen ;)

De hele straat stond vol met de geldwolven in schaapskleding, willekeurige dingen in hun handen om te "verkopen". Een slappe truc om de politie te misleiden, die alles toch wel door de vingers zag.
Wat een mooi toneelstuk zeg, de wonderbaarlijke theatrale duistere wereld van de "blue dollar".

Nadat we een kerel hadden gevonden die ons een goede "prijs" gaf (lees: het zoeken beu waren) besloten we akkoord te gaan. Tevreden liep de Argentijn voor ons uit, iets dieper de straat in. Het was een vadsige ventje, breedgeschouderd en droeg een oud tshirt en korte joggingbroek. Hij liep een straatje in, donkerder dan de hoofdstraat en wachtte in een portiek ons op.
We voelden ons niet helemaal lekker; "get your fists up, David". De nuchtere Zweed lachtte m'n zeer gemeende mededeling lafjes weg.
De geldwolf drukte op een knop en twee schuifdeuren gingen open, die lift hadden we over het hoofd gezien, toch stapten we in. De eerste verdieping, dat was onze bestemming volgens het zojuist ingedrukte en brandende knopje in de lift.
We stapten uit in een lege en verlaten lange hal, met aan weerszijden deuren van hotelkamers.
We liepen naar het einde van de hal, stopten bij een deur die was afgeplakt met zwarte duct-tape. De wolf opende de deur voor ons en we stapten een kleine ruimte in.
De hele ruimte was een stuk kleiner gemaakt, doordat er provisorisch een muur in was geplaatst met loketten voorzien van kogelvrij glas. Dusssss.....

Een klein "what the fuck waar zijn we beland"-momentje...

Achter het loket zat een kerel te wachten, ons aanstarend. De wolf haalde een rekenmachine tevoorschijn en nam nogmaals met ons de eerder afgesproken deal door.
We overhandigden ons geld, door een kleine sleuf in het kogelvrije glas, aan de chagrijnig kijkende kerel aan de andere kant. Hij zag er maar pips uit, kwam overduidelijk zonlicht tekort in de verbouwde en dichtgetimmerde hotelkamer. Hij telde het geld en verdween vervolgens uit ons zicht...

"Fakk, daar gaat ons geld, dat zien we nooit meer terug. Nu ff wachten totdat er wat gasten, groter dan David, ons gedeelte van de kamer binnen komen en dan gaan er klappen vallen. Als we gelùk hebben althans, want in het ergste geval komen we er nooit meer weg en niemand die er iets om zou geven. Of ons zou vinden.

FAKK!!

Ik denk verdomme ook nooit na voordat ik iets doe. Jij impulsieve zak. Dit is zo dom, zo dom."

Ik keek rond:

"Die David mag godverdomme z'n gameface wel opzetten, en vuisten maken van die kolenschoppen. En hopelijk weet die Zuid-Afrikaan hoe hij moet knokken."

Geen bloed meer in m'n lijf, alleen dwaasmakende adrenaline gierde als een dolle door m'n aderen.

"Ik ben de Hulk!
Doe gewoon alsof je kei gek bent! Hard en stom hollandse shit uitkramen, daar schrikken ze vast van!"

"Oh jongen toch, gij gaat himmal NIKS doen... Gewôhn lekker je broek vol kakken terwijl ge berooft wordt. KOEKERD!"

Zoveel stemmen door m'n hoofd, zou ik daar soms pillen voor moeten slikken...? Er is altijd wel een stem die vindt van niet.

Nadat ik alle stemmen de revue had laten passeren, werd m'n aandacht getrokken naar een herkenbaar geluid. Dat van een pinautomaat dat geld aan het tellen is. Ik zag de chagrijn een dik pak geld in een geld-tel-machine proppen en nadat het al ons geld had opgegeten, stond het afgesproken bedrag op het kleine LED-display. Met enige moeite propte hij het dikke pak geld door de te kleine gleuf.

Òns geld, ònze "blue dollar", ònze peso's....!! Whaha, wie had dat gedacht!

We waren ineens zò opgelucht en relaxed, dat we zelfs de tijd namen iedere biljet te checken op echtheid! Oké, "maybe that was pushing our luck", maar we kwamen er mee weg.

Jullie begrijpen allemaal natuurlijk dat dit slechts een hypothetisch verhaal was. Fijne fictie. Willekeurige gedachten. Niet echt, veelal verzonnen. Uit m'n dikke duimen gezogen, gewoon gefantaseerd.

Want die shit is illegaal.

Ik DÈNK gewoon dat het zo zou zijn gegaan, als we niet gewoon netjes ons geld uit de pinautomaat hadden gehaald.

;)

===
Kosjer
===
David en ik besloten op een avond met Marc uit eten te gaan. Beste Marc is joods en mag dus alleen kosjer eten tot zich nemen. Ik ken eigenlijk niemand die joods is, dus vond dat wel interessant.

Een hele happening omdat Marc al enkele maanden geen vlees kon eten, maar nu in Buenos Aires, de stad van de steaks, een kosjer restaurant had gevonden. Dus stapten de drie drollen een joods restaurant in, netjes gekleed voor deze speciale gelegenheid.

Niet dus.

Alle drie in een korte broek, Marc en David in een tshirt en schoenen. Als koning moest ik natuurlijk de kroon spannen:
Slippers, tanktop en m'n tattoos mooi opgepoetst.

Pfff... Wat een vertoning, je had de gezichten in dat restaurant eens moeten zien! En terecht. Toch mochten we plaats nemen. De menukaart was alleen in het Spaans, obers spraken Spaans. Gelukkig spraken ze ook Hebreeuws, dat was wel zo handig. Want dat spraken we nòg minder.

Marc en ik kozen iets uit van het menu, waar we enigszins uit op konden maken dat het vlees was. De ober wees met zijn rechterwijsvinger naar z'n ribben toe we vroegen wat voor vlees het was, redelijk safe dachten we.
David wees iets onuitspreekbaars aan, de ober knikte en liep statig richting de keuken.

Nadat de koks hadden gedaan wat koks doen, kwam de ober met ons eten richting onze tafel.
Hij plaatste een hete sissende plaat met 4 stukken vlees en 2 spiesjes vlees op tafel.
De ober gebruikte wederom statig zijn recherwijsvinger en maakte duidelijk dat Marc en ik ieder recht hadden op twee steaks, David op de 2 mini spiesjes.

David de reus, je had zijn gezicht moeten zien. Overduidelijk teleurgesteld. Als een klein kind dat een groot kado uitpakt, verwacht dat er een super Nintendo in zit en er vervolgens een suffe reuzenpuzzel tevoorschijn komt.

Marc staarde naar zijn stukken vlees, vol verlangen als een hongerige hond met kwijl op z'n bek. Máándenlang geen vlees, wat een hel. Hij nam de tijd om op de foto te gaan met zijn kosjer steak en viel erna aan. Net als David en ik. Ik proefde het verschil tussen normaal en kosjer vlees allicht niet, vlees is vlees verdomme.

David was akelig stil en toen ik hem aankeek, keek hij erg zuur. Hij keek echt alsof hij zojuist iets in z'n bek had gestopt, waarvan hij dacht dat het zou smaken naar "lekker-lekker", maar in het echt smaakte naar "super-smerig".

"Man... What the fuck is this?! You taste this, tell me. Shit..."

Marc en ik proefden een stukje, een smerig en ondefinieerbaar vlezig vliesje en zompige inhoud.

GADVERDAMME!

"It's really hard to swallow..."

Dat was het verdomme zeker! Het koste me drie slokken van m'n, overigens lekkere en goedkope, rode wijn, voordat het nare stukje afscheid nam van m'n slokdarm.
Ik kon het voelen dobberen in m'n maag, hoe het lachte naar me als een hatelijk hompje jakkie-bahh.

"Fuk David, what did you order, you retard?!"

David pakte de kaart erbij en wees naar het vreemde woord, sprak de legendarische woorden:

"I wanted to go for the cheapest one, but then I felt like a cheap prick. So I just upgraded one. I really fucked myself with that"

De ober kwam langs gelopen, David wees met een vragend hoofd naar z'n zielige spiesjes en haalde z'n schouders op. De ober wist precies wat David wilde weten en er verscheen een klein geniepig glimlachje op z'n statige gezicht. Hij wachtte waarschijnlijk al even op dit moment, als een klein kind in de struiken dat een brandende krant met een drol erin voor de deur van de buren had gelegd.
Met de inmiddels grote glimlach en twinkel in z'n ogen, maakt hij van zijn rechterhand een vuist, stak zijn beruchte rechter wijsvinger uit en richtte deze op zijn lichaam.

Het leek wel in slowmotion te gaan, de vinger ging langzaam in de richting van zijn eindbestemming. David zijn mond viel open, 'de buurman stapte vol in de brandende drol' en het was overduidelijk dat de ober zich inhield om niet te gaan schaterlachen.

De vinger maakte cirkelende bewegingen, als aasgieren die om een karkas heen cirkelen, terwijl de ober zich verheerlijkte en genoot van zijn moment. Zijn brandende krant en hete kak. Zijn wraak. Zijn zoete, zoete wraak.

"Die verrekte kut toeristen, die motte we hier niet hebben. Gelukkig was er eentje zo dom om iets te bestellen zonder te weten wat het was."

"Chinchulin"

NIET bestellen als je het ziet, tenzij je van gegrilde INGEWANDEN houdt...

*maag draait om*

===
Nestje maken
===
Het is één van de stereotypen die je op ieder feestje wel hebt: de té dronken gast. Een floepert uit Denemarken in dit geval, dikke bierbuik en vies vlassig kalend haar, en dat terwijl hij pas rond de 30 is. Vergane glorie.

Overal waar hij zich over de dansvloer bewoog, dreef hij de mensen om zich heen weg met z'n lompe dronken gedrag en vieze zweterige klots-oksels. Op een gegeven moment zat hij op een barkruk toen hij, waarschijnlijk een dik verdiende, klap op z'n bek kreeg. Zonder ook maar enige vorm van reflex, viel hij met z'n dikke lijf als een zoutzak op de grond. Gek genoeg niet knockout, want hij stond ietwat verward op en maakte dat hij weg kwam.

De volgende dag hoorde ik van zijn kamergenoten, dat hij rechtstreeks naar z'n kamer was gegaan.
Dat leek me in eerste instantie een prima idee, ware het niet dat hij daar niet was gaan slapen. Hij had alle matrassen van de 8 bedden afgehaald en op een grote hoop op elkaar gelegd, in het midden van de kamer.

Ik weet niet hoe hard hij op z'n hoofd was gevallen, of hoe lang hij al alcoholist was, maar wat ik hierna hoorde was toch wel redelijk extreem.

Hij ging namelijk halfnaakt in het midden van alle matrassen zitten, als een dikke koekoeksvogel in z'n nieuwe nestje.
Daarna besloot hij z'n eigen nest te bevuilen door een dikke drol te draaien...

WTF...?!!

Ik vertel dit omdat ik heb gemerkt/gevoeld dat Buenos Aires een harde stad is, waarin alles snel gaat en nergens een eind aan hoeft te komen. Drugs koop je in de taxi aan de overkant van de straat, iedere afterparty heeft z'n eigen after-afterparty. De stad met de breedste straat ter wereld, het is onmogelijk om deze in 1 keer over te steken zonder aangereden te worden. Misschien als je rent.

En dat is Buenos Aires in een notendop; een harde en grote stad. Misschien als je rent, héél hard rent, kun je het leven hier bijhouden. Maar de meesten houden de uitputtende sprint niet vol. Ze zullen al poepend eindigen op een nest van matrassen, vergane glorie.

Laat het "glorie"-gedeelte maar weg trouwens.... ;)

===
I'm from "Joe-burg"
===
Bij aankomst in Buenos Aires, alleen, leek het me leuk om mezelf een nieuwe identiteit te geven. Vanaf nu zou ik mezelf voorstellen als:

"Joe, from South Africa"

Wellicht lichtelijk geïnspireerd door Marc, de witte Zuid-Afrikaan, maar toch. Ik vond dat ik mezelf wel kon verkopen als zijn landgenoot, er waren blijkbaar ook witte varianten en ik sprak immers ook een beetje "Afrikaans". En warempel, bij iedere nieuwe ontmoeting en introductie, accepteerden m'n gesprekspartners m'n nieuwe alter ego. Meestal was de reactie:

"Oh okay, that's cool".

Whaha dat was makkelijk! Eigenlijk best saai... Totdat iemand me uit het niets vroeg waar ik dan precies vandaan kwam. "Johannesburg" was het eerste wat in me op kwam, en ook nog eens binnen een acceptabele reactietijd. Goed bezig.

"Oh, you're from Jo'burg, I loved it! What do you think is the best part?"

Shit, dat had ik niet verwacht... Snel, bedenk iets... Sukkel...

"Well, you know I'm a local so that's not fair. For example, I love my bed I sleep in. So why don't you tell me your favorite part?"

Whaha goeie! Niet veel later veranderde het gesprek van onderwerp en m'n identiteit als Joe from Jo'burg was veiliggesteld. Tijd voor de volgende stap; me voorstellen aan wat Nederlandse mensen.
Als eerste waren twee, onbekend gebleven meiden, aan de beurt. Ik kon m'n Nederlands-Engelse accent wat ombuigen naar Afrikaans-Engels en ze tuinden er volledig in. Goed-goed.

Maarja, daar liep ik dan, lekker in m'n eentje Joe from Jo'burg te zijn. Alleen ikzelf was op de hoogte van m'n eigen verborgen identiteit, ik was een laf lopend binnenpretje. Chislaine uit NL deed gelukkig haar intrede, tijdens een bicycle-tour door Buenos Aires. M'n inmiddels gepolijste accent was voldoende overtuigend, de rest van de dag was genieten van het te komen moment later die avond. Zij zat aan een tafel, Engels te praten met een kerel. Ik liep naar haar toe, en vroeg:

"Hey, alles goed met je?"

Verbaasd keek ze me aan, overdreven langzaam en over-accentuerend antwoordde ze:

"Yes, ai em faain. Senk juu. Ent juu?"

Ik kon het niet laten kei hard te lachen terwijl ik de woorden "WHAHA ik ben gewoon Nederlands hoor!", uitproestte. Chislaine keek nog meer verbaasd, gemixed met een snufje "vuile klootzak ik ben er gewoon vol ingetrapt" en een klein toefje "shit dat was eigenlijk toch wel grappig".
Zo'n gezichtsuitdrukking wanneer iemand uitglijdt over een banaan, als eerste schrikt en erna baalt dat dàt hem zojuist was overkomen. Maar het achteraf stiekem wel grappig vond.

Wàt een HEERLIJK momentje!

Chislaine als je dit leest:

"Sorry"..... ;)

===
Lost...
===
Op de een of andere manier heb ik altijd het geluk in een andere stad te zijn, wanneer er een of ander festival gaand is. Zoals Jack Johnson in Brazilië, Lollapolooza in Buenos Aires en zo ook het jaarlijkse protest in Buenos Aires.

Als ik het goed heb begrepen, herinneren de Argentijnen zich op deze dag de genocide door de overheid, van ongeveer 30 jaar geleden waarbij duizenden burgers waren omgekomen.

De anders zo drukke 16-baans weg stond nu helemaal vol met protesterende mensen, voorzien van vlaggen, spandoeken en muziekinstrumenten. Vuurwerk werd afgestoken, het was één groot gekkenhuis, "nunca mas" (nooit meer) en afbeeldingen van Che Guevarra op de spandoeken geklad.

Ergens in de hectiek verloor ik m'n ketting, m'n gepersonaliseerde ring :(
Ik hoop dat hij een fijn nieuw plekje zal krijgen en verder gaat met zijn avontuur, net als ik dat zal moeten. Kutzooi.

De volgende dag besloot ik dat het hoog tijd was voor een break, een andere stad tussendoor. Zoals ik eerder al schreef, is Buenos Aires een harde stad en ik heb nog niet eens de helft durven omschrijven.

Misschien ook maar beter van niet, wil jullie niet ongerust maken...
===

Lieve allemaal, thanks! Alweer een beetje meer...!!!

Voor hen die het betreft in NL: m'n kleine stenen hart is met jullie. Take care & get well soon!!

Love =X= J