7. Foz do Iguaçu, Brazilië
Door: Joe
Blijf op de hoogte en volg Joe
12 Maart 2014 | Brazilië, Foz do Iguaçu
7. Foz de Iguazu
===
Jokers
===
"Think of me when you are in Argentina, Joe.
Boa viagem"
Ik pakte met m'n beide handen de hand van Carlos stevig vast:
"Thanks for warming my heart. I will, take care Carlos".
Ik zal vast nog vaker aan je denken, oude man. Je hebt geen idee...
Verschillende gedachten en gevoelens raasden door m'n bovenkamer, terwijl ik in de bus zat en Bonito achter me liet.
De dag dat je op deze grote knikker wordt gezet, krijg je een paar kaarten uitgedeeld. Die kies je niet, maar toch bepalen ze je hart en ziel, je karakter. Buiten dat handje vol, heb je maar te spelen met de kaarten die het leven je gaandeweg geeft.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij met de hand die me is gegeven. Er zitten gewoon wat nieuwe, onbekende kaarten tussen waar ik aan moet wennen.
Ik heb vrienden/familie die me erg lief zijn en een veel slechtere hand hebben (gehad). Weet dat ik aan jullie denk, ook al heb je daar helemaal niks aan. Ik kan de kaarten niet van je overnemen of vertellen hoe je je hand het beste kunt spelen.
Soms moet je je hand opnieuw sorteren, vrienden/familie je laten helpen je gevallen kaarten op te rapen, zodat je het overzicht weer terug krijgt en je weet dat je er niet alleen voor staat.
Zoals vroeger met dat kaartspelletje "pesten". Iemand knalde een joker neer, daar kwamen natuurlijk nog een paar andere pest-kaarten overheen en dan was jij aan de beurt.
Jij was zo stom geweest om niks achter de hand te houden, geen joker of andere pestkaart, omdat je die al had verspeeld.
*BATS* Pak er maar er maar 11, lekker voor je!!
En dan zat je daar met een propvolle hand nieuwe kaarten, je kon geen mooi "waaiertje" meer maken en wist ff van gekheid niet meer met welke kaart je uit moest komen. En de rest maar keihard lachen ;)
Het was weer tijd om de nieuwe, onbekende, kaarten in mijn hand te bekijken, waarmee ik het grote spel verder moest spelen. Er zat van alles tussen, mooie kaarten en kut kaarten waar ik niets mee kon. Althans, nòg niet.
Uiteindelijk zal ik àlle kaarten in m'n hand moeten uitspelen, vroeg of laat. Zo werkt het nou eenmaal. De mooie en de minder mooie kaarten...
*maakt een rommelig waaiertje*
===
En de winnaar is...
===
6 uur in een bus hangen, 3 uur op een verlaten busstation wachten en vervolgens weer 10 uur door de nacht heen tuffen. Ik had nog nooit zoveel power-naps gemaakt als deze nacht.
Dit had ik grotendeels te danken aan het tweede deel van de rit, die 10 uur. Mijn buschauffeur moest nog ff "wennen" aan z'n bus geloof ik:
De beste man had er werkelijk een kunst van gemaakt, misschien zelfs stiekem deelgenomen in de "slechtste buschauffeur-kampioenschappen", de bus zo veel mogelijk af te laten slaan.
Máár, lieve mensen, dit was natuurlijk niet genoeg. Dus besloot hij zichzelf te verzekeren van een podiumplaats, moest hij gedacht hebben, door bonus punten te scoren.
Dit deed hij door op hellingen en in bochten gas te geven, terwijl de bus niet in een versnelling stond.
Op een helling rolde je dan dus achteruit en een bocht fatsoenlijk nemen ging ook niet echt lekker wannee de bus meer toeren dan snelheid maakte.
Ik ga er vanuit dat hij, Tinus Tussengas gedoopt, het kampioenschap dik heeft gewonnen, net als ik het kampioenschap power-nappen, want echt slapen kon ik niet ;)
===
Kracht
===
Vies plakkerig en met nòg viezere wallen kwam ik aan bij m'n hostel. Vanaf daar besloot ik in de middag naar de Braziliaanse kant van de watervallen bij Foz de Iguazu te gaan. De dag erna zag ik de Argentijnse kant van dezelfde watervallen en met beide kanten gezien te hebben kon ik wel concluderen:
WAUW....!!!
Shit, het geheel is zò immens groot, nauwelijks te bevatten. M'n groothoeklens kon zelfs het geheel niet op de gevoelige plaat vereeuwigen. Het omringende gebied bestond uit een vlak landschap waar kalme rivieren rustig naar/van de watervallen stroomden. Langzaam liepen de paden aan beide zijden van de watervallen naar de climax, het grootste en meest indrukwekkende gedeelte:
GARGANTA DEL DIABLO
aka the Devil's throat, de strot van de duivel verdomme!
Wat een meesterlijke bewoording, want het water stortte hier inderdaad met hels geweld de diepte in. Recht de strot in van de duistere ouwe eindbaas tegen wie niemand ooit verantwoording hoopt af te moeten leggen.
Ja, ondanks de blauwe lucht, schattige witte wolken, het stralend warme zonnetje en groene landschap, was ik toch wel onder de indruk van de kracht die de natuur hier tentoonstelde.
===
Liefde is
===
Tijdens m'n nachtbus stopten we om wat nieuwe passagiers op te pikken. Er kwam een man naast me zitten, klein en ietwat dikkig mannetje, ergens in de 50. Lichtbruin, zweterig grijs haar op z'n hoofd geplakt en een stoppelbaardje over z'n gezicht en onderkin. Oud gestreept t-shirt, spijkerbroek en ruikend naar gekruid eten.
Toen hij naast me kwam zitten, zwaaide hij naar een vrouw, die buiten stond te wachten op het vertrek van de bus.
Ze was veel donkerder dan hij, ook in de 50, een beste dikke buik, spijkerbroek, shirt met bloemenprint en gele crocs "sierde" haar voeten. Haar lange zwarte haren zaten in een vlecht op haar hoofd gevlochten, met haar armen over haar buik gevouwen stond ze daar. Niet in elkaar gevouwen, maar haar ene arm hing recht omlaag over haar buik, met de andere hand hield ze die arm net iets onder de elleboog vast.
Ze zwaaiden nog eens naar elkaar, en nog eens. Alsof ze elkaar er van wilden verzekeren dat ze elkaar zagen, door de donkere ruit van de bus, door het duister van de nacht.
De vrouw stond geduldig te wachten en te kijken, hoe haar man bijna vertrok naar zijn bestemming. De vrouw straalde rust uit, keek vriendelijk en een beetje ongerust. Het soort vrouw dat iedere avond uitgebreid voor hen beide kookte, verzorgend.
Op het moment dat ik het afscheidsritueel haast vertederend begon te vinden, begon de vrouw al bellend wat heen en weer te slenteren. Na het gesprek stak ze een sigaret op.
*PAFF* weg mooi momentje. Dacht ik.
Ik zei nog tegen mezelf: "Joe, softe sukkel. We leven in 2014, sigaretten en mensen opgeslokt door hun mobiel hoort er nu eenmaal bij".
Ik dacht dat ze vervolgens weg zou lopen, maar toch niet. Ze bleef op het perron, zochten elkaars blik weer op en ze zwaaiden nog eens naar elkaar.
De bus startte en ik zag ze nog enkele malen naar elkaar zwaaien. Ik volgde de blik van de man en zag zijn vrouw uit ons zicht verdwijnen.
In gedachten zwaaide ik de laatste keer me de man mee. Gewoon, omdat ik dat fijn vond.
De man zuchtte diep, sloeg een kruisje met zijn rechterhand en voor héél even mocht ik deel uit maken van iets wat zij samen deelden.
Liefde is...
anno 2014 en ergens op een busstation in Brazilië...
===
Lieve mensen, graag maak ik gebruik van deze gelegenheid jullie nogmaals te bedanken voor jullie reacties.
Het lijkt misschien een standaard tekst die ik iedere keer plaats, dat is ook zo. Máár ik meen het iedere keer weer een beetje meer, erg fijn om iets van het thuisfront te horen of wat je van m'n verhaal vond!
Tenzij je m'n teksten kut vindt, die nonsens hoef ik niet te horen en dan ga je maar lekker je tijd verspillen door Facebook-statusupdates te lezen van al je Facebook-vrienden. Terwijl je weet dat het eigenlijk toch alleen maar statussen/foto's zijn van eten, kinderen, sport, files, het weer, aanbevolen pagina's, reclame en tussendoor wat epische epistels van een sukkel op reis in Zuid- Amerika.
;)
Thanks!
Love =X= Joe
===
Jokers
===
"Think of me when you are in Argentina, Joe.
Boa viagem"
Ik pakte met m'n beide handen de hand van Carlos stevig vast:
"Thanks for warming my heart. I will, take care Carlos".
Ik zal vast nog vaker aan je denken, oude man. Je hebt geen idee...
Verschillende gedachten en gevoelens raasden door m'n bovenkamer, terwijl ik in de bus zat en Bonito achter me liet.
De dag dat je op deze grote knikker wordt gezet, krijg je een paar kaarten uitgedeeld. Die kies je niet, maar toch bepalen ze je hart en ziel, je karakter. Buiten dat handje vol, heb je maar te spelen met de kaarten die het leven je gaandeweg geeft.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben blij met de hand die me is gegeven. Er zitten gewoon wat nieuwe, onbekende kaarten tussen waar ik aan moet wennen.
Ik heb vrienden/familie die me erg lief zijn en een veel slechtere hand hebben (gehad). Weet dat ik aan jullie denk, ook al heb je daar helemaal niks aan. Ik kan de kaarten niet van je overnemen of vertellen hoe je je hand het beste kunt spelen.
Soms moet je je hand opnieuw sorteren, vrienden/familie je laten helpen je gevallen kaarten op te rapen, zodat je het overzicht weer terug krijgt en je weet dat je er niet alleen voor staat.
Zoals vroeger met dat kaartspelletje "pesten". Iemand knalde een joker neer, daar kwamen natuurlijk nog een paar andere pest-kaarten overheen en dan was jij aan de beurt.
Jij was zo stom geweest om niks achter de hand te houden, geen joker of andere pestkaart, omdat je die al had verspeeld.
*BATS* Pak er maar er maar 11, lekker voor je!!
En dan zat je daar met een propvolle hand nieuwe kaarten, je kon geen mooi "waaiertje" meer maken en wist ff van gekheid niet meer met welke kaart je uit moest komen. En de rest maar keihard lachen ;)
Het was weer tijd om de nieuwe, onbekende, kaarten in mijn hand te bekijken, waarmee ik het grote spel verder moest spelen. Er zat van alles tussen, mooie kaarten en kut kaarten waar ik niets mee kon. Althans, nòg niet.
Uiteindelijk zal ik àlle kaarten in m'n hand moeten uitspelen, vroeg of laat. Zo werkt het nou eenmaal. De mooie en de minder mooie kaarten...
*maakt een rommelig waaiertje*
===
En de winnaar is...
===
6 uur in een bus hangen, 3 uur op een verlaten busstation wachten en vervolgens weer 10 uur door de nacht heen tuffen. Ik had nog nooit zoveel power-naps gemaakt als deze nacht.
Dit had ik grotendeels te danken aan het tweede deel van de rit, die 10 uur. Mijn buschauffeur moest nog ff "wennen" aan z'n bus geloof ik:
De beste man had er werkelijk een kunst van gemaakt, misschien zelfs stiekem deelgenomen in de "slechtste buschauffeur-kampioenschappen", de bus zo veel mogelijk af te laten slaan.
Máár, lieve mensen, dit was natuurlijk niet genoeg. Dus besloot hij zichzelf te verzekeren van een podiumplaats, moest hij gedacht hebben, door bonus punten te scoren.
Dit deed hij door op hellingen en in bochten gas te geven, terwijl de bus niet in een versnelling stond.
Op een helling rolde je dan dus achteruit en een bocht fatsoenlijk nemen ging ook niet echt lekker wannee de bus meer toeren dan snelheid maakte.
Ik ga er vanuit dat hij, Tinus Tussengas gedoopt, het kampioenschap dik heeft gewonnen, net als ik het kampioenschap power-nappen, want echt slapen kon ik niet ;)
===
Kracht
===
Vies plakkerig en met nòg viezere wallen kwam ik aan bij m'n hostel. Vanaf daar besloot ik in de middag naar de Braziliaanse kant van de watervallen bij Foz de Iguazu te gaan. De dag erna zag ik de Argentijnse kant van dezelfde watervallen en met beide kanten gezien te hebben kon ik wel concluderen:
WAUW....!!!
Shit, het geheel is zò immens groot, nauwelijks te bevatten. M'n groothoeklens kon zelfs het geheel niet op de gevoelige plaat vereeuwigen. Het omringende gebied bestond uit een vlak landschap waar kalme rivieren rustig naar/van de watervallen stroomden. Langzaam liepen de paden aan beide zijden van de watervallen naar de climax, het grootste en meest indrukwekkende gedeelte:
GARGANTA DEL DIABLO
aka the Devil's throat, de strot van de duivel verdomme!
Wat een meesterlijke bewoording, want het water stortte hier inderdaad met hels geweld de diepte in. Recht de strot in van de duistere ouwe eindbaas tegen wie niemand ooit verantwoording hoopt af te moeten leggen.
Ja, ondanks de blauwe lucht, schattige witte wolken, het stralend warme zonnetje en groene landschap, was ik toch wel onder de indruk van de kracht die de natuur hier tentoonstelde.
===
Liefde is
===
Tijdens m'n nachtbus stopten we om wat nieuwe passagiers op te pikken. Er kwam een man naast me zitten, klein en ietwat dikkig mannetje, ergens in de 50. Lichtbruin, zweterig grijs haar op z'n hoofd geplakt en een stoppelbaardje over z'n gezicht en onderkin. Oud gestreept t-shirt, spijkerbroek en ruikend naar gekruid eten.
Toen hij naast me kwam zitten, zwaaide hij naar een vrouw, die buiten stond te wachten op het vertrek van de bus.
Ze was veel donkerder dan hij, ook in de 50, een beste dikke buik, spijkerbroek, shirt met bloemenprint en gele crocs "sierde" haar voeten. Haar lange zwarte haren zaten in een vlecht op haar hoofd gevlochten, met haar armen over haar buik gevouwen stond ze daar. Niet in elkaar gevouwen, maar haar ene arm hing recht omlaag over haar buik, met de andere hand hield ze die arm net iets onder de elleboog vast.
Ze zwaaiden nog eens naar elkaar, en nog eens. Alsof ze elkaar er van wilden verzekeren dat ze elkaar zagen, door de donkere ruit van de bus, door het duister van de nacht.
De vrouw stond geduldig te wachten en te kijken, hoe haar man bijna vertrok naar zijn bestemming. De vrouw straalde rust uit, keek vriendelijk en een beetje ongerust. Het soort vrouw dat iedere avond uitgebreid voor hen beide kookte, verzorgend.
Op het moment dat ik het afscheidsritueel haast vertederend begon te vinden, begon de vrouw al bellend wat heen en weer te slenteren. Na het gesprek stak ze een sigaret op.
*PAFF* weg mooi momentje. Dacht ik.
Ik zei nog tegen mezelf: "Joe, softe sukkel. We leven in 2014, sigaretten en mensen opgeslokt door hun mobiel hoort er nu eenmaal bij".
Ik dacht dat ze vervolgens weg zou lopen, maar toch niet. Ze bleef op het perron, zochten elkaars blik weer op en ze zwaaiden nog eens naar elkaar.
De bus startte en ik zag ze nog enkele malen naar elkaar zwaaien. Ik volgde de blik van de man en zag zijn vrouw uit ons zicht verdwijnen.
In gedachten zwaaide ik de laatste keer me de man mee. Gewoon, omdat ik dat fijn vond.
De man zuchtte diep, sloeg een kruisje met zijn rechterhand en voor héél even mocht ik deel uit maken van iets wat zij samen deelden.
Liefde is...
anno 2014 en ergens op een busstation in Brazilië...
===
Lieve mensen, graag maak ik gebruik van deze gelegenheid jullie nogmaals te bedanken voor jullie reacties.
Het lijkt misschien een standaard tekst die ik iedere keer plaats, dat is ook zo. Máár ik meen het iedere keer weer een beetje meer, erg fijn om iets van het thuisfront te horen of wat je van m'n verhaal vond!
Tenzij je m'n teksten kut vindt, die nonsens hoef ik niet te horen en dan ga je maar lekker je tijd verspillen door Facebook-statusupdates te lezen van al je Facebook-vrienden. Terwijl je weet dat het eigenlijk toch alleen maar statussen/foto's zijn van eten, kinderen, sport, files, het weer, aanbevolen pagina's, reclame en tussendoor wat epische epistels van een sukkel op reis in Zuid- Amerika.
;)
Thanks!
Love =X= Joe
-
12 Maart 2014 - 23:20
Bientje:
Facebook kan wel even op mij wachten ;-).
Enjoy!!
-
12 Maart 2014 - 23:40
Linds.:
Heeej bro,
Wederom heel creatief en leuk geschreven. En supermooie foto's!
Barend zat oók met een big smile te genieten zag ik.
Just go with the flow.... Joe
XOX -
12 Maart 2014 - 23:47
De Gerries:
Prachtig verhaal weer lief jong....! De herkenbaarheid van t kaartenspel.... Zorg dat je altijd een kaart in je hand houdt, dan is er altijd iets om voor te spelen!
Barend staat weer lekker te shinen bij die waterval! Rudy had het ook leuk gevonden denk ik... Haha. Onze gay vrienden!
-
13 Maart 2014 - 06:36
Mama:
Hi lieffie, heel mooi weer.! Wie reist kan veel verhalen.
Weer een bladzijde vol. Ik heb geen facebook.
Ik heb jullie en daar heb ik mijn handen vol aan .
Gelukkig. Xxx luvya xxx en hier schijnt de zon ook nog en de
natuur loopt vrolijk vooruit :-) -
13 Maart 2014 - 06:43
Rogier Van Lokven:
GARGANTA!!! Bijna.....bijna Gargantua!
Mooi verhaal weer, sir egg-a-lot!!
I was moved.....van het verhaal van de oude man die afscheid nam van z'n vrouwtje bij het bus station. Ik snap precies wat je bedoelt met 'sigaretje pakken en mobiel bellen' dat het moment even afzwakt. Blijf gewoon fakking zwaaien naar je vent en als ie opgerot is dan MAG je pas smoken en bellen. Keep the magic alive!!!!!! Maar goed, het leek hun in ieder geval niet te deren dus dat was ook dan weer mooi om te zien.
Haha, kenmerkend wat je zegt over Facebook-statussen. Toen ik in NZ zat en af en toe op Facebook keek had ik echt zoiets van 'what the fuck mis ik nu? Helemaal niks! Suffe klote berichten over werk/weer/kids/rotzooi'. Ik lees gelukkig liever real stories!! "I.....I'm real!!" ;)
En jouw stories zijn leuk te lezen, baaske!
En......vette foto's zeg!! Upload je die gelijk van je fotocamera ofzo? Damn, die watervallen zijn impressive!
xxx
ps. leuk kapsel, Joe! LOL!!! ;P -
13 Maart 2014 - 09:19
Andre & Caroline:
Hoi Joey,
Wat een verhaal man.........we lezen je verslag met plezier.
Abrazo van ons beiden!
C & A -
13 Maart 2014 - 11:37
Anita:
Wat een voorrecht om in persoon bij die "Devil,s troat" te staan ,en van nabij ,de energie,het geluid,en de geur, van dit natuur spektakel te mogen delen.
Dit is een tegenstander van formaat,en bij voorbaat heeft Facebook dus verloren.....
Laten we de kaarten nog een keer schudden,en kijken wat het spel ons geeft.
We spelen het spel,we talk About it,and move on...."thats life"
Alles heeft een reden en vormt ons ,hoe de weg ook was, de "reis " is altijd de leermeester
Met als doel de " bestemming ".
We blijven hier in Amsterdam met plezier je blog lezen.....take care and stay safe.....
Grt en liefs van iedereen .... Don,t forget to Thank your garden angels.....:) xxx -
13 Maart 2014 - 20:20
Judy:
Hai JoeJoe!
Super leuk/mooi/gaaf verslag weer :D lekker bruin kleurtje heb je al! It's WORKING! Yeaahhh buddy!
En die waterval.....DAMN...DA'S pas water! en wij vinden die waterval-glijbaan in Centerparcs al eng, IK tenminste wel, haha. KEI MOOI!i...
Echt fijn dat je iemand als Carlos bent tegen gekomen, dat zijn van die "gele zielen" (ja zo noemen ze dat, weet ik veel waarom) het houdt in ieder geval in dat dat zielen zijn, voorbestemd om jou te ontmoeten :)
Eigenlijk van die boeren in het kaartspel, waar je alles mee kan veranderen,(je gedachten, way of feeling etc) en waarmee je uit kan gooien (gevoelens uiten)
Ik heb vandaag pequeinio patu's gezien! baby eendjes...LIEF :) *sweet moment*
Die vrouw tijdens het afscheid, haha dat is dan weer een *sweet moment*-Killer, haha. Hoort bij deze tijd helaas... i'm still fighting NOT to join those media obsessed bastards!
Super blij met m'n oude mini Nokia die je duizend keer kan laten vallen, onder water houden, op gaan zitten, zonder hoesje in je tas pleuren...heerlijk! en niet te vergeten geen *piep/ping* om de 3 seconden! en niet te vergeten om Echt aandacht voor iemand te hebben als ik op visite ga.
Ennnn, maybe 1 keer in de twee weken een keer opladen.
*Over een jaar paniekaanval oorzaak nummer 1: telefoon leeg, geen oplader bij! Overige complicaties: extreme koppijn, irritatie om elke scheet, overmatig zweten, geen concentratie, compleet LOST.
Cure: z.s.m oplader regelen! bijwerkingen tijdens genezing: 3 opladers aanschaffen, voor werk/thuis/reserve. Er kan een gedrag ontstaan dat men de oplader ten alle tijden bij zich wil hebben.
SERIOUSLY, ik heb het niet bedacht. heb het met eigen oogjes gezien! *zucht*
Mijn nieuwe "werk" bevalt super goed! staat er zo, omdat het niet voelt als werk! zo leuk. Eindelijk gevonden waar mijn talent en passie ligt. :D
nie zoveel nieuws verder...ik kijk uit naar je volgende verslag! echt kei leuk om te lezen :D
Take care Broertje! Love you! X Dudie
Big Hug! João
XXXXXXXXX -
14 Maart 2014 - 21:37
Boukje:
Joey!
Ja ja.. ik ben gaan lezen!
Super gave verslagen. Heel leuk om te lezen, veel leuker als alle statusupdates ;)
Zo te lezen heb je het super daar! Geniet er lekker van.
Liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
