4. Rio de Janeiro, Brazilië

4. Rio de Janeiro

Slechts 1 uur per boot en 3 per busje bracht ons op onze laatste gezamenlijke bestemming: Rio de Janeiro!!

Het verschil was direct merkbaar, we gingen van en vredig eiland naar een super drukke metropool. Hectisch met verkeer, van alle kanten auto's, bussen en alles wat er tussen in zit. Letterlijk, wat er tussenin pastte, deed dat ook. Motoren en scooters reden onverminderd en ongehinderd tussen de auto's en bussen door. Dwars over de weg staken ook nog loslopende Brazilianen de weg over, al lopend proberend flesjes water te verkopen aan de kokende heethoofden achter het stuur van de stilstaande auto's.

Ik vroeg me af voor hoeveel horizontale krassen in de lak de inhalende motoren verantwoordelijk waren, of voor hoeveel krassen in de huid van de nietsvermoedende dwarslopers met hun flesjes water.

===
Tourist uithangen
===
Na aankomst en een korte opfrissing pakten we direct een taxi richting "Christ the Redeemer". Een taxi ja, omdat we vandaag geen zin hadden om beroofd te worden van iets. Toch best kut, dat je bepaalde dingen moet laten omdat het simpelweg niet veilig genoeg is... Maarja.

Een taxiritje en een schattig treintje de berg op later, stonden we bij het allejezus grote Jezusbeeld. Natuurlijk ook vol met andere toeristen, allemaal dezelfde cliché-foto's maken: "kijk mama, ik sta net zoals het beeldje! Leuk hè?!"
Nee, dat is dus helemaal niet leuk, kneusje.

Ik hoef natuurlijk helemaal niet uit te leggen hoe het beeld eruit zag, het was in ieder geval tof om dit wereldwonder een keer gezien te hebben! Dus ik vroeg iemand een foto van mij te maken, strike a pose:

"Kijk mama, ik sta net zoals het beeldje. Leuk hè?!"

Grapje ;)

We hebben een paar selfies met de grote witte vriend genomen. Ongeveer net zo kansloos whahaha!

Nou en.

We namen direct de taxi naar de volgende must-see: De "Sugar-loaf" gondels. Twee gondels transporteerden ons naar een magistraal uitzicht over de hele stad: onbeschrijfelijk! Even later ging de zon onder, naast de grote witte vriend; wàt een plaatje... !

Op de berg hoorden we pas hoe heerlijk rustig het daar was. Van alle hectiek was niets meer merkbaar, alleen nog maar de verlichting van de straten en gebouwen als vaste ijkpunten, samen met de inmiddels verlichtte grote witte vriend. Hij keek vanaf zijn berg uit over de stad. De stad waar de lampen van de auto's zich als vuurvliegjes door de stad heen bewogen, de boten rustig verder dobberden in hun,door de maan verlichtte, baai.
Er was niets te merken van de slechte naam van de stad, het leek een oase van rust, besmettelijke rust. We konden dan ook even niets anders dan zitten en staren in de diepte van dit alles, het laten inwerken dat we dan op het "dak" van Rio stonden.

Soms is de "domme toerist uithangen" best de moeite waard.

===
Bob Ross
===
Ons hostel was vlakbij het Copacabana-strand, dus de moeite waard om dit even te bezichtigen.

Een 4 kilometer lang wit Canvas strekt zich uit lang een heldere blauwe zee aan de ene kant, en hoge flatgebouwen aan de andere kant van het strand.

Het witte doek werd in de middag zó heet, dat je vanaf de boulevard niet op blote voeten over het zand kon lopen richting de zee.
Maar die Brazilianen zijn niet voor 1 gat te vangen:
Op het strand vlakbij de zee stond een klein waterpompje druk te pompen onder z'n eigen parasolleke. Het water werd in een slang gepompt, welke over het strand naar de boulevard toe liep. Het uiteinde van de slang was dichtgeknoopt en in de slang waren allemaal kleine gaatjes geprikt. Zo liep er dus en soort van rode loper van verkoelend nat zand vanaf de boulevard naar de zee. Vernuftig. Wat een leuke woord hè.

Na m'n "2 minutes of fame" op de natte loper installeerde ik me op het strand.
Het leek wel 1 groot podium van "Brazil's got talent". Maar dan zonder talent.
Er werd, naast het normale zonnende volk, van alles op het canvas gedropt:
- hardlopende mensen; soms een synchroon lopend stelletje in matchende kleding, maar ook single lopende meiden, zwevend over het doek, op d'r tenen huppelend als een wulpse hinde.
- Een Chinees stelletje, volledig aangekleed natuurlijk...! Zoals jullie wellicht weten willen zij juist niet bruin worden. Dus het mannetje liep in hiking schoenen, pantalon met een perfect vouw erin gestreken, overhemd met lange mouwen, zonnebril en soort van Cubaans hoedje.
Het vrouwtje liep ook met hikingschoenen, roze dan. Een vieze smerige plakkerige legging over de witte tandenstokers heen getrokken. Daarboven droeg ze eveneens een wit overhemd met dáár overheen een rood/zwart gestreepte spencer. En het was ruim 30 graden... !!!
- Tenslotte liepen er continu verkopers over het strand heen- en weer. Ze verkochtten van alles; van zonnebrillen, sarongs, bier/water, zonnebrand en kleding tot aan kleine piepschuimen mini-vliegtuigjes aan een lijntje. Je weet wel, die je vroeger kon kopen in z'n langwerpig papieren zakje. Je hoefde dan alleen maar de vleugels en het propellertje erop te knutselen en "gooien maar". Keer op keer op keer, totdat je met je vrienden buiten tikkertje mocht gaan spelen.
Nostalgie in Copacabana; heerlijk.

Waarschijnlijk een hele vervelende eigenschap van iedere man/vrouw met mijn beroep, maar we maken graag, snel en (vaak iets te lang) oogcontact.
Dit is ook de voornaamste reden dat ik tijdens m'n horecadiensten vaak van die domme zatte kut lui aantrek, met nòg dommere vragen of opmerkingen. Ik moet ze niet aankijken verdomme.

Dit was waarschijnlijk ook in Copacabana de voornaamste reden dat ik alle irritante verkopers aantrok *zucht*...

"No obrigado" ik hoef geen stomme, als en zoutzak zittende, kleding te hebben. En ook geen over-de-datum vreten/drinken, vrouwelijke carnavalsmaskers of een lelijke Bob Marley-sarong!!!

Want die sarong heb ik àl...

En doe me dan toch maar zo'n tof piepschuim-vliegtuigje, verdomme.

===
Zwemmen in de lucht
===
Ik lig te staren naar de lucht, "wat issie mooi blauw". Geen wolkje te zien.

In de lucht vliegen grote vogels in een groep, maar ze vliegen niet ècht, ze zweven meer. Ze slaan niet met hun vleugels, maar laten de wind onder hun vleugels door glijden. In iedere opwaartse stroom warme lucht stijgen iets meer, waardoor de kleiner lijken te worden.

Wanneer m'n ogen ontspannen en "vergeten" scherp te stellen dwaal ik af met mijn gedachten.
Terug in de tijd, ver terug de tijd dat je met papa en mama dagjes weg ging. Van die dagen waarmee ze je dan weken lang lekker liepen te maken: "nog 33 nachtjes slapen, dan gaan we naar de dolfijnen kijken in Harderwijk"

"Wauwww... en gaan we ook Orka's kijken mama? Net als in "Free Willy?"

Gek genoeg dacht ik nu helemaal niet aan de dolfijnen of orka's. Ik dacht aan het moment dat ik bij de waterbak met roggen stond. Heel elegant zweefden ze over de blauwe bodem, teveel om te tellen. Je mocht ze aanraken: "doe je hand maar in het water, voorzichtjes. Ze voelen een beetje ruw, maar het is niet eng".

Ik steek m'n hand uit, maar hij wordt niet nat.
De roggen zweven rustig verder, ze transformeren langzaam terug naar de grote vogels in de warme blauwe Braziliaanse lucht.

Dagdromen, ik kon me mijn laatste niet meer herinneren. Jij...?

===
Jij bent leuk verkleed!
===
Voor het eerst in bijna 31 jaar niet in het prachtige en altijd gezellige Zuiden des lands; Oeteldonk.

Voor het eerst in 11 jaar hoef ik me tijdens m'n werk niet te storen aan de meest on-originele opmerking ooit: "hey, jij bent leuk verkleed!"

Hou je fakking bek, loop door of je wordt aangehouden omdat ik je súper kansloos en irritant vind. Maar stiekem het meeste nog omdat ik eigenlijk vrij had willen zijn en me ook ladderzat had willen tanken.
Ik geen feestje, jij geen feestje. Doorlopen dus.

Gelukkig lopen ze bijna altijd door, maar het cellenblok zat tòch ieder jaar weer vol met lopende bananen, Pino's, piraten en Teletubbies.

Nee, lekker carnaval in Rio de Janeiro voor mij :D
Door de hele stad werden zogenaamde "bloco's" georganiseerd: een bus(je) met wat zangers erop, een hele horde drummers en andere herriemakers ervoor, afgetopt met sexy dans-mevrouwtjes in alle pracht en praal!
Deze hele combinatie rijdt/loopt dan stapvoets door de straten van een bepaalde wijk(bloco) heen, terwijl de menigte al zingend/dansend/drinkend volgt.

De energie die er hing en de omvang van alles was moeilijk te omschrijven, ik hou het erop dat ik meer dan blij was Oeteldonk te hebben verruild voor Rio in 2014.

Slapen deed ik trouwens in het bovenste stapelbed, slechts 2x maat 43 verwijderd van het plafond. (Zie foto) Had ik geen koppijn van de carnaval zelf, dan kreeg ik het wel van het wedstrijdje "koppen" tussen plafond en mij, iedere avond/ochtend.
Plafond won meestal.

Oeteldonk was trouwens tóch een beetje "represented" in Brasil, zal een foto plaatsen ervan ;)

===
Een heel ander niveau
===
In Indonesië was ik met een partner, slapen in prive kamers en zo goedkoop dat ik niet zelf hoefde te koken.
In Nieuw-Zeeland was ik alleen, sliep in dorms, kookte zelf maar reisde met een soort van busticket, was snel zorgde voor nieuwe vrienden en slaapplaatsen werden makkelijk gereserveerd in de bus.

Nu sta ik met m'n krullenbol in Zuid-Amerika. Alléén en nog 3,5 maand te gaan.

Geen reismaatjes, geen bus vol mensen. Zèlf alle shit uitzoeken, daarna overleggen met jezelf.

Ja, ik merk aan alles dat het grote "backpack-spel" naar het volgende niveau is getild en ik weet nog niet zo goed wat ik ervan vind.

===
Incasseren
===
Op het moment zit ik in een leeg hostel in Campo Grande, morgen kan ik pas verder reizen naar de Pantanal.

Het is hier stil, straten leeg. Het is voor mij nu geen goed moment om alleen te zijn, heb meer in Rio achtergelaten dan me lief was.
Ik probeerde me voor te bereiden op de klap, trok m'n bokshandschoenen aan, wetende dat m'n handen tòch op m'n rug gebonden zouden worden. Die klap die ging komen moest ik sowieso incasseren, daar stond ik dan in de ring.
Maar het zijn altijd de klappen die je niet ziet aankomen, die het pijnlijkst zijn. Wanneer je niet in de ring staat, geen handschoenen aan hebt en jezelf niet schrap hebt gezet.

"Listen up Joe, what I need you to do right now, is to fucking man up, suck it up and shut up already"

Ondanks dat m'n Schotse vriend dit tijdens de carnaval in een hele andere context zei, is het toch een prima advies voor nu.

Ik ben bang, voel me alleen en verdomd ellendig.

"Wees een vent, slik het weg en hou je bek"

Love =X= J