3. Ilha Grande, brazilie

3. Ilha Grande, Abraão

Na 3 nachten Parati vertrokken we naar "Ilha Grande", een "eiland groot"

2 uur in een bus en 2 uur op een boot bracht ons op bestemming; lekker groen bergachtig eiland vol met gelijkgestemden! Lekkere vibe, knus, iedereen chill en ontspannen. We bleven 7 nachten hier; "ff maximaal ontspannen voordat we vertrekken naar Rio".

Vanzelfsprekend ook op dit eiland mooie momenten gehad. Voor het leesgemak speciaal in handige hoofdstukken. Omdat lees(t)gemak(kelijk).

===
Mariposa-heaven
===
Een kleine wandeling bracht ons naar het mini nationaal-park van het eilandje. Het begon met een speciaal strand, speciaal als in dat het strand zwart zand had. Erg apart, op sommige stukken vermengde het zwarte zand met zijn slecht vertegenwoordige goude familie.
Zoals je dubbelvla door elkaar roert, je weet wel, die geel en bruine vloeibare zaligheid die je als kind met een zo groot mogelijke lepel naar binnen werkte.

Vanaf het strand liep er een kleine stroom water de zee in, komende vanuit een meertje zoet water. Na een duik in de zee liepen Jane en ik het meer in, om af te spoelen.
Rondom en boven het meer vlogen vlinders.
Perfect banaan-gele vleugels, als twee identieke Lays-chipjes met een lijfje er middenin, vrolijk vliegend op iedere meter een stukje vreugde achter latend.
Want zeg nou zelf, hoeveel mensen ken jij die chagrijnig worden bij het zien van vlinders...?

Een klein bruin Braziliaans menneke besloot achter ze aan te rennen, misschien dacht hij wel dat het écht chipjes waren, maar dan wilde chipjes, speciaal voor luide kindjes, om ze te laten wérken voor hun eten verdomme.

Anyways, het ventje begon aan de oneindige race die hij nooit zou winnen van het vliegende voedsel. Het kostte hem dan ook "maar" 4 buikschuivers in het zwartgele zand, voordat hij het zandhappen spuugzat was en afdroop.
In de richting van de ijsco-man, om een zakje chips te kópen. "Dan maar de easy way", zal hij gedacht hebben.
Lui kind.

Niet veel later besloten 4 gevleugelde vrolijkheidjes rondom Jane te gaan vliegen. Ze kon alleen maar uitbundig de woorden "mariposas... ma... marrr... MARIPOSAS!!" met haar mond kon vormen. (Spaans voor vlinders)
Knap dat haar hersenen, zelfs in deze staat van opwinding, het Spaanse woord op konden lepelen. Als een angstig stokstaartje zo stil stond ze, gepaard met Bambi-ogen zo groot.
Geheel vereerd besloten de zwevende chipjes als een mini tornado'tje cirkels om haar heen te vliegen. Van onder naar boven en weer terug. Twinkeling van intense vreugde in Bambi's ogen, voordat de tornado eindige.

Het duurde een minuutje voordat Jane weer was weder gekeerd van Mariposa-heaven.

Welkom terug lieff ;)

===
Dom, lomp & famous
===
Tijdens onze stop bij een "natural pool" stond Jane van mij foto's te nemen, hoe ik als een blijerd van een rotsje het water in knikkerde. Ze stond hierbij zelf, enigszins instabiel, half in het water.
Opeens gleed er een vrouw van achteren tegen haar aan, waardoor ze beiden bijna het water in donderden.

Jane keek om met een hels vuur in haar ogen, fel brandend.
Haar ogen vlamden de meer dan duidelijke waarschuwing:

"als je non-de-JUUU niet uit je schele kut gezicht kijkt en me niet hééél snel met je gore poot loslaat, ruk ik hem van je lijf en sla ik je ermee naar je volgende leven!
En wanneer je dan met je domme lompe kop weer wakker wordt, pleur ik je van de rots het water in, maar niet voordat ik je eigen afgerukte pols rectaal inbreng.
Zo zul je ronddobberen, met je hand die net boven het water uit steekt.
Voorbijgangers zullen denken dat het de rugvin van een fakking haai is . Zo zal je verhaal eindigen, alleen in je zielige uppie, zonder iemand die je komt redden.
Omdat haaien eng zijn.
Omdat ze mensen eten.
Soms.
Omdat ze zich ook wel eens vergissen.
En nou oprotten!"

Die Jane, wie had dat gedacht...

Of zegt dit meer iets over mijn gedachten...?

(Sorry ma, ik moet ook af en toe ontladen. Beter samen met het alfabet, dan met m'n vuisten, toch?)

===
Toonladder
===
Op een avond kwamen wat gasten het hostel binnen, ze vertelden dat er een electiciteitspaal in de fik stond. Een half uur lang. Deel van het stadje zat hierdoor zonder stroom.

Dat wilde ik zien, dus maakte ik een wandeling. De eerst zo gezellig verlichtte paden die me rondleidde van het ene restaurantje naar de andere (super)mercado, zagen er opeens heel donker uit.
Niet persé ongezelliger, want "the show must go on", dus het alles werd verlicht met kaarsen. Romantique.

Het einde van het pad kwam uit bij het strand. Inmiddels was Inge aangesloten bij de wandeling, en we hoorden muziek vanaf het strand komen. Live muziek.
We kwamen dichterbij en met iedere meter die we naderden, werd de muziek luider, nam het aantal mensen op straat toe en voelden we de "vibe" groeien.

Gitarist, gitarist/zanger, drummer en toetsenist waren druk bezig met tonen maken, ondersteund met het koor op de achtergrond: de zee en haar branding, een rustige kadans van af en aan stromend water.

De directe omgeving van de band stond vol met dansende mensen. De ene stond wat heen en te deinen op de muziek, de ander z'n ledematen lekker los te gooien, waarbij de laatste vorm allicht het leukste was om te bekijken.

De zanger presteerde het bij bijna iedere noot in het Portugese lied, 3 verschillende tonen te raken. 3 verkeerde wel te verstaan. Soms nog valser dan de kat van de buren.

Maar de man deed het met vólle overgave, zonder schaamte of spijt. Dat was dus ook het mooiste van alles, het deed dan ook helemaal niets af aan de hele ambiance. Nog niet misschien.

Zo zie je maar, als je dingen maar met héél je hart doet, kan er weinig "fout" aan zijn.

===
Voor mij
===
Een uur voordat de zon onder ging besloten mijn iPod en ik een stukje de zee in te lopen.

Ik voelde de kou van het water oplopen tot aan mijn knieën. M'n tenen groef ik een paar centimeter in de bodem van de blauwe pracht.

Ik hoorde de muziek, die ik voor mijn vertrek zorgvuldig had geselecteerd, langzaam via mijn oren door m'n hersenen verwerkt worden.
Ik sloot m'n ogen en ruilde het prachtige landschap in voor de binnenkant van m'n ogen.

Met m'n gezicht naar de zon voelde ik hoe m'n lichaam werd verwarmd door de oude ster, nog steeds in topvorm. Was ik maar zo heet... ;)

Af en toe voelde ik hoe een golf water zijn verkoeling een paar centimeter meer m'n been op liet kruipen. Met m'n iPod in m'n ene hand, liet ik de andere zakken en voelde de toppen van m'n middel- en wijsvinger afkoelen.

Na een tijdje besefde ik me pas dat ik al een aantal mp3-bestanden lang stond te bewegen op de muziek. In de zee. Met m'n ogen dicht. Zon op m'n gezicht.
Ik lachde de gedachte weg, dat ik er waarschijnlijk uit zag als het slappe aftreksel van die kerel in de clip " D'note - Shed my skin" (YouTube)

Nou en!

Mijn momentje. Fijn momentje. Voor mij en bij deze ook een klein beetje voor jullie.

Vanaf nu digitaal vereeuwigd, voor later, voor wanneer ik weer een fijn momentje nodig heb.

Of jullie ;)

===
Bloemen
===
Ken je dat gevoel? Je bent ergens en je voelt je maag wat rommelen. Diep van binnen weet je (Roy) Donders goed dat het niet oké is, maar je blijft toch ff omdat je het nu nog niet kan maken om weg te gaan...

Je besluit wat lucht te happen en deze weer uit te boeren, om de druk eraf te halen. Helpt natuurlijk niet.
Op een gegeven moment wordt je buik merkbaar dikker, zo'n plofbuik. Zo'n buik waarmee je eigenlijk niet gezien wilt worden, laat staan nog mee kunt functioneren.

Wanneer je dan eindelijk besluit dat je echt moet gaan, verzin je vaak een smoes. "Ik ga ff wat drinken halen", "ff een rondje lopen", "ff met m'n super trieste treintjes op zolder spelen", weet ik veel wat voor kut smoes je verzint. Je besluit in ieder geval dat je gaat.

Op dat moment: *BAMM!*

Een signaal van die hatelijke grijze massa achter je gezicht gaat rechtstreeks naar je kringspier. "Groen licht, ouwe ovale gespierde rakker. Doe je ding, doe je dansje".

Vrijwel direct moet je dus inspanning leveren om de boel tegen te houden, wat vaak ten koste gaat van je normale manier van lopen.
Terwijl je richting de wc schuifelt als een onwennige 1ste klasser die met het mooiste meisje uit de klas mag slowen, hoor je iets. Iets wat alleen jij op dat moment kunt horen:

"JAAAHHH....!!! Je bent er bijna! Deur open maken, je broek over die slasaus benen omlaag trekken en gaan zitten... Kom op... KNALLEN MAAR!!

Lozen die handel, bevuil mij! Laat je lekker gaan, ontspan en sla een diepe zucht van opluchting.
Knal die bruine kak over m'n witte porseleinen gestalte heen..."

*FRRrrrrrRRrrrrrr TTTAAAHHTTFF RRRRrrrrr taaattttaaaaa FWATThhhhHhh*

"NOG. NIET. VERDOMME....

NOG.....

NIET..!",

blijf je tegen jezelf herhalen onderweg naar de pot terwijl de stem in je hoofd maar door blijft gaan met dezelfde nonsens...

Uiteindelijk bereik je de witte verlosser maar nèt op tijd om vervolgens nog nèt niet je eigen onderbroek vol te schijten.
En inderdaad, je kunt dan niet anders dan diep zuchten en bedenken hoe je het toch iedere keer weer flikt om dit alles tot op de secònde te timen...

Dàt gevoel, ken je dat?!

De meisjes en ik in ieder geval wel. Oh buikgriep: we haten jou.

===
Tourist trap #1
===
We boekten een "snorkel-trip" voor 100 Braziliaans Reals, ongeveer 25 piek. 1 knaak maal tien. Maar dan euro's in plaats van onze oude florijnen.

We werden 3 prachtige snorkel spots en even zoveel stranden beloofd, aan de andere kan van het eiland. Vervoerd per speedboat, met 8 anderen.

Ik zal maar beginnen met een aantal van die andere "menschen" op de boot:

"De miljonair & de undercover importbruid"
---
Over miljonair-meneer viel weinig te zeggen, 1.50m laag blank dikkig mannetje met een bepaalde "air" over zich heen, alsof hij veel geld had. Veel geld om zijn importbruid te upgraden.

Upgraden ja, vandaar ook het vermoeden dat hij miljonair is. Of was ;)

Undercover import bruidje was namelijk heel donker bruin, met een zeer tenger postuur en nog iets kleiner dan haar zorgvuldig uitgekozen manlief.
In haar lippen de gehele voorraad botox van haar persoonlijke plastisch chirurg gespoten. Ze kon er vooral niet tè gepassioneerd mee zoenen/eten/praten want dan zouden ze uit elkaar knallen. Genoeg botox om de lippen van alle visjes rondom het "eiland groot" op te mooien. Achter de botox ballonnen verschuilden zich wat witte rijstmolentjes achter hun stalen roestvrij stalen beugel.
Dikke, moeilijk grote, gore en overduidelijke siliconen cup D's waren op haar borstkas geplakt. Echt gewoon niet mooi, zèlfs niet met je zatte kop op carnavals-dinsdag.

"Undercover, hoezo dat dan", ik hoor het u zeggen.
Omdat ze de hele tijd een stom petje droeg, lekker naar beneden getrokken zodat je moest bukken om haar ogen te zien. Dus ik bukken. Had ze nog een fakking grote lelijke zonnebril op d'r neus staan. Petje bleef zelfs op in het water tijdens het snorkelen....?! Misschien omdat anders haar pruik weg zou drijven.
Het enige waar ze geen doekjes om wond, maar een veter, was haar reet. Letterlijk. Een geel vetertje liep door de poepgleuf naar beneden toe richting de voorzijde, waar een klein kabouter vliegertje triomfantelijk voor haar vulva vliegerde. Het litteken verbergend, waar waarschijnlijk ooit een piemeltje had gezeten. Undercover, daarom dus.

En dat alles dankzij het gulle rijke heerschap.
---

"Verliefde wal-vissen"
---
Een witte vent, véél te dik, ei-vorming kalend hoofd met gemillimeterd haar. Puddingbek en een vies strak zwembroekje.
Dat was 1.
Heel licht getint vrouwtje, zelfde figuur&bek, véél te kleine bikini/string.
Ik heb niks tegen dikke mensen, echt niet. Maar waarom doen ze soms van die véél te kleine/strakke dingen aan? Snap dat niet...

Maar goed, het vrouwtje had soort van heup-siliconen. Overduidelijk staken deze identieke 3-hoekige vormsels uit haar heupen. Check de foto straks maar.
Dat was 2 dus.

Tijdens het snorkelen lieten beide zich steeds van de boot het water in vallen. Maskers op en snorkels in, de onderwater/obese-variant van het zwanenmeer begon:

Twee witte billen aan het water oppervlak, de ene naad bedekt met een vies strak broekj, de andere naad slechts deels bedekt met het te kleine stringetje. Af en toe bliezen ze wat water uit hun snorkels naar boven zoals walvissen doen met hun luchtgaten, terwijl ze onder water elkaar aankeken en elkaars handen vasthielden. Te pas en onpas stak er "sierlijk" een voetje boven het water uit, als een staartvin.

Dit duurde steeds en paar minuten, en herhaalde zich bij iedere snorkelspot.
Speciaal om een keer gezien te hebben, zo'n paringsdans van verliefde walvissen ;)
---

Rest van het gezelschap was weinig irritant/interessant.
Het geheel werd begeleidt door de bestuurder van de boot, gedoopt: de WB-GVR, Waardeloze Bruine, Grote Vriendelijke Reus.
Waardeloos omdat er geen muziek op onze boot was, bruin & groot omdat-wat denk je zelf?- en goedlachs. Tenslotte had hij grote platgeslagen lippen, een centenbakkus en van die lompe oogkassen. Van dat soort oogkassen die uit z'n voorhoofd lijken te steken. Een foto van hem "en profile" lijkt op gebergte, met veel hoogteverschil.
Voilà; de WB-GVR, Roald Dahl zou jaloers zijn geweest op de karbonkel.

Dus, een hele dag in dit gezelschap, snorkel plekken waar maar weinig tot niets boeiends te zien was en stranden waar we nòg minder van onder de indruk waren resulteerden in:

Tourist trap #1

Ps: vooruit, de speedboat was best tof. En snel.

===
Inge ellendeling & het drakenkind en de verschrikkelijke López-Mendez tocht.
===
Klinkt als het nieuwste deel van Suske&Wiske, toch?
Mooie bijnamen voor die twee, me dunkt.

Over het verhaal ga ik heel kort zijn.

Inge ellendeling & het drakenkind besloten samen met de duistere mopperpot (ik), te vertrekken naar López-Mendes.
Een tocht door de bossen en bergen, waar niets anders te zien was dan voornoemde, op het HÉÉTST van de dag, naar een strand; López-Mendes strand.

Een tocht van ruim TWEE UUR! Voor een strand... Een strand.

Een strand voor mij niet zoveel boeiender/mooier dan een de andere stranden waar ik al gelegen had.

Grootste verschil: het zand was witter en 60 keer fijner dan normaal zand. Het leek verdomme wel meel...!

Ging lekker overal tussen zitten. Kookpunt bereikt.

Nee, dit was geen goede dag voor mij en ik ga er geen woord meer aan vuil maken, uit respect voor m'n bloeddruk.

Oké eentje dan:

Verrekteviezevuilefakkingkutzooi!

===
Stoppen op je...
===
Op en avond liepen we naar het strand om een langesluitertijd-foto te maken van de sterren. Dit lukte aardig, toen we wat live muziek hoorden.

Het kwam bij een bar aan het strand vandaan. Dichterbij zagen we een grote band staan. Saxofoons, trompetten, trommels en een trombone werden ten gehore gebracht. Het geheel klonk heel erg jazz/funky/soul-achtig; vet-tof, zoals je vroeger als kind zei.
Af en toe werd er wat bij gezongen en het omringende publiek juigde en schreeuwde meer dan spontaan mee!

Het spektakel vond plaats onder een super grote boom, een plafond van groene bladeren en bruine takken boven ons hoofd. Om het af te maken hingen er over lampionnen aan dit "plafond".
Een treurwilg in de bloei van z'n leven, maar dan zonder die droeftoeterende hangende takken. Eigenlijk helemaal geen treurwilg dus. Gewoon een toffe boom!

Iedereen voeten in het zand, lekker meedansen schreeuwen en juichen; wàt een energie straalde die plek uit op dat moment.

Tijdens het laatste nummer schuifelde de band voet voor voet langzaam naar achteren.
Het licht van de lampionnen bereikte ons niet meer maar we schuifelden met de hele menigte lekker door.
Ik voelde opeens het koude zee water aan m'n voeten en vroeg me af: "als m'n voet al in het water staat, waar staat de band dan wel niet...?"

Een aantal felle flitsen verraadde het antwoord al snel; zij stonden gewoon lekker KEI hard door te spelen, in de zee!
Super hard te shinen in het licht van lazer (sterren en flitsen), alsof het hun laatste optreden van hun leven was... WOW...!!!

Stoppen op het hoogtepunt, dat deden ze.

En hoe....!
===

Dit waren mìjn hoogtepunten van Ilha Grande, lieve mensen.

Bedankt voor alle reacties, waardeer dat enorm!!!

Love =X= J