Christchurch-Tattoo
Door: joecarpenters
Blijf op de hoogte en volg Joe
23 Maart 2012 | Nieuw Zeeland, Christchurch
"In my zone"
De laatste week wachtte ik in spanning op een mail van Hira Young, waarin het antwoord zou staan of hij mijn tattoo zou kunnen zetten of niet.
Uiteindelijk belde ik hem op. In het gesprek gaf hij aan niet op tijd in Christchurch te kunnen zijn voor m'n tattoo. KUT!!
Maar hij zou wat anders proberen en zou me terug bellen.
Vijf minuten later belde hij terug, hij had inderdaad iets anders geregeld. Zijn oude meester, Riki Manuel had op vrijdag 23 maart nog een plekje vrij!! En dat zou perfect uitkomen voor mij. Daarbij vertelde Hira dat ik daar heel blij mee moest zijn, want Riki heeft normaal gesproken een wachttijd van 6 maanden. Daarbij is hij een "Master woodcarver en ta moko (maori tattoo) expert".
Verschillende Google zoekopdrachten bevestigen het verhaal van Hira, en meer. Ik mocht méér dan van geluk spreken dat Riki tijd voor me vrij maakte, helemaal top!!!
Hier keek ik dus al enkele dagen naar uit. Echt spannend! Gisteren kon ik niet slapen, iets wat me normaal gesproken toch wel goed afgaat, hier er daar gepaard met wat gesnurk/gepraat/ge-slaapwandel ;)
Ik stond om 0745 uur op, veel te vroeg, maar ik kon niet slapen. M'n afspraak was om 10:30 uur. Dus ontbijten en m'n weg gevonden naar t busstation, bus gepakt en om 09:30 uur was ik al waar ik zijn moest.
Om de tijd te doden, lekker in t zonnetje gezeten, muziekje op en m'n foto's bekeken.
Uiteindelijk netjes om 10:30 uur gemeld. De shop bevond zich in een soort kleine bouwkeet in de voortuin. Binnen de keet zag het erg erg verzorgd uit. Ik maakte kennis met Riki en zijn familie, die nog aan het ontbijt zaten. Ze wonen in een klein huisje, naast hun oorspronkelijke huis. De muren van dit oorspronkelijke huis zaten vol met scheuren, net als de weg naar de wijk waar Riki woont.
Riki 's huis is namelijk verwoest door de aardbeving, net als zijn art-gallery en tattooshop. Toch werd ik vriendelijk en zeer gastvrij ontvangen in hun kleine tijdelijke huisje, naast hun oude huis, waarbij ze zich excuseerden voor de "rommel".
Zo schattig, ik kreeg meteen een goed gevoel en wist dat ik bij Riki aan het juiste adres was. Aan het juiste adres om een persoonlijk verhaal, om te toveren tot een tattoo en deze met een naald en inkt voor de rest van m'n leven in m'n rug te zetten.
Tot 12:00 uur hebben we samen een ontwerp gemaakt, ik kwam met de vormen en natuurlijk het verhaal, Riki met de specifieke invulling van de vormen. Op internet is van alles te vinden over Riki's levensverhaal, maar je leert iemand pas echt kennen als je met hem praat en in de ogen kijkt.
Riki is iets kleiner dan dat ik ben, fors en "op de brommer" ;) Grijs, kort haar en een vriendelijk gezicht. Gekleed in een trainingsbroek, tshirt en slippers. Zijn hele uitstraling is charismatisch, vriendelijk.
Om 12:00 uur begon het tattoo-proces. De gebruikelijk dingen stonden klaar op het tafeltje; tattoo-machine, inkt, vaseline, handschoentjes, desinfect-spray en n keukenrol.
De tekening stond inmiddels met pen, in grove lijnen, op m'n rug. De machine begint het onmiskenbare geluid te maken. Geluid dat ik associeer met pijn en blijdschap. Pijn, omdat het pijn doet, duhh! Blijdschap als het over is, gezegend met een nieuwe herinnering.
Riki begint onderaan de tattoo, onderaan m'n rug dus. In het midden, op m'n ruggegraat. Wat een klote plek is dat! Een soort van rilling gaat door m'n lijf en de gedachte: "ohja, zò voelde het... Waarom deed ik dit ook alweer?!"
Na enkele minuten zei Riki precies wat ik dacht: "you are not yet in your zone, are ya mate?"
Dat klopte, het duurt altijd even voordat je tijdens het tattoo-proces, "in your zone" komt. Een soort van trance, mental state of mind, waarin je de pijn minder voelt. Waarin je het gevoel accepteert, in plaats van er tegen vecht. Waarin je begint te dwalen in gedachten, op zoek naar afleiding.
Gelukkig kwam ik na ongeveer 20 minuten in m'n zone. Riki zag en voelde het, want hij zei nog: "ahh, you're in your zone now aren't ya? That's good, me too".
Na ruim 3,5 uur was Riki klaar met de buitenste cirkel. Tijd voor n lunchbreak! Dat voelde goed, ik kon ff m'n benen strekken. De afgelopen uren zat ik namelijk achterstevoren op n stoel, met m'n borst en armen leunend op de rugleuning van de stoel.
Riki's vrouw had een heerlijke sandwich met kip geregeld. Super lief. Allicht had ik zelf ook eten meegenomen, maar dat had ik dus niet meer nodig. Voilà, m'n avondeten was ook weer geregeld ;)
Ik was erg nieuwsgierig naar het resultaat tot dusver, maar ik besloot niet te kijken. Ik wilde het eindresultaat zien. Erg moeilijk voor mij, want ik ben erg ongeduldig. Tegelijkertijd een goede test, een test om m'n eigen geduld en nieuwsgierigheid op de proef te stellen.
Na de korte pauze ging Riki verder. Voordat hij begon zei hij nog: "The only bad thing about stopping, is that you get out of your zone..."
Toen hij weer begon te prikken, voelde ik wat hij bedoelde. Dezelfde pijn, dezelfde schrik van m'n lichaam als in het begin. Gelukkig duurde dit weer maar even.
M'n tattoo staat voor 80% op de rechterhelft van m'n rug. Toen Riki aan het kleine gedeelde aan de linkerhelft begon, werd ik niet blij. M'n hele "zone" en lichaam waren gefocussed op rechts. Maar links niet. Riki zag dit, kippenvel bij iedere naald die m'n linker helft van m'n rug in ging.
Wederom zei hij wat ik dacht: "Your left side is not in it's zone bro. It has something to do with the two parts of your brain, they work seperatly".
En zo voelde het ook, een hele vreemd gewaarwording. Alsof m'n lichaam en hersenen specifieke lichaamsdelen aansturen en het gevoel per ledemaat kunnen in/uitschakelen.
Jammer voor mij, want dit betekende wederom 20 minuten "beginners-pijn" voor m'n linkerhelft.
Af en toe veegde Riki de ruwe schets op m'n rug uit, waardoor hij weer met de stift opnieuw moest tekenen. Ik zag Riki achter me zitten, stift in z'n hand. Op het moment dat de stift m'n huid raakt, hoorde ik de tattoo-machine op tafel trillen.
Riki lachte en zei: "oh god, I used my foot pedal to make my pen work... Don't tell anybody I did that whaha!"
Ik zei dat ik dit niet kon beloven, aangezien het erg grappig en het ideaal blog-voer was ;)
Na ongeveer 95% procent met de kleine naald gewerkt te hebben, pakte Riki z'n "magnum" 7-naalder tevoorschijn, voor het grovere inkleur-werk.
Ik dacht dat dit een verademing zou zijn, de kleine enkele naalden gaan meestal dieper.
Een verademing was het echter niet. Wat n klote gevoel. Misschien zat ik niet meer in m'n zone, misschien was m'n lichaam er wel klaar mee?! Ik wist t niet.
Ik denk het laatste, want na ruim 6,5 (!!!) uur was m'n verhaal getransformeerd tot m'n nieuwe tattoo!
Ik keek voor het eerst in de spiegel... WOW!!! Riki ging liep samen met mij stuk voor stuk ieder lijntje door, terwijl hij de betekenis ervan vertelde. Mijn verhaal, mijn tattoo... I LIKE!!
Natuurlijk zeggen foto's veel meer dan woorden, degenen met Facebook hebben wat dat betreft geluk... ;)
Een lange en pittige dag, maar het was het dubbel en dwars waard. Riki Manuel heeft laten zien wat voor grote kunstenaar hij is, en ik ben meer dan tevreden met zijn werk.
THANKS!!!
Love -X- Joe
De laatste week wachtte ik in spanning op een mail van Hira Young, waarin het antwoord zou staan of hij mijn tattoo zou kunnen zetten of niet.
Uiteindelijk belde ik hem op. In het gesprek gaf hij aan niet op tijd in Christchurch te kunnen zijn voor m'n tattoo. KUT!!
Maar hij zou wat anders proberen en zou me terug bellen.
Vijf minuten later belde hij terug, hij had inderdaad iets anders geregeld. Zijn oude meester, Riki Manuel had op vrijdag 23 maart nog een plekje vrij!! En dat zou perfect uitkomen voor mij. Daarbij vertelde Hira dat ik daar heel blij mee moest zijn, want Riki heeft normaal gesproken een wachttijd van 6 maanden. Daarbij is hij een "Master woodcarver en ta moko (maori tattoo) expert".
Verschillende Google zoekopdrachten bevestigen het verhaal van Hira, en meer. Ik mocht méér dan van geluk spreken dat Riki tijd voor me vrij maakte, helemaal top!!!
Hier keek ik dus al enkele dagen naar uit. Echt spannend! Gisteren kon ik niet slapen, iets wat me normaal gesproken toch wel goed afgaat, hier er daar gepaard met wat gesnurk/gepraat/ge-slaapwandel ;)
Ik stond om 0745 uur op, veel te vroeg, maar ik kon niet slapen. M'n afspraak was om 10:30 uur. Dus ontbijten en m'n weg gevonden naar t busstation, bus gepakt en om 09:30 uur was ik al waar ik zijn moest.
Om de tijd te doden, lekker in t zonnetje gezeten, muziekje op en m'n foto's bekeken.
Uiteindelijk netjes om 10:30 uur gemeld. De shop bevond zich in een soort kleine bouwkeet in de voortuin. Binnen de keet zag het erg erg verzorgd uit. Ik maakte kennis met Riki en zijn familie, die nog aan het ontbijt zaten. Ze wonen in een klein huisje, naast hun oorspronkelijke huis. De muren van dit oorspronkelijke huis zaten vol met scheuren, net als de weg naar de wijk waar Riki woont.
Riki 's huis is namelijk verwoest door de aardbeving, net als zijn art-gallery en tattooshop. Toch werd ik vriendelijk en zeer gastvrij ontvangen in hun kleine tijdelijke huisje, naast hun oude huis, waarbij ze zich excuseerden voor de "rommel".
Zo schattig, ik kreeg meteen een goed gevoel en wist dat ik bij Riki aan het juiste adres was. Aan het juiste adres om een persoonlijk verhaal, om te toveren tot een tattoo en deze met een naald en inkt voor de rest van m'n leven in m'n rug te zetten.
Tot 12:00 uur hebben we samen een ontwerp gemaakt, ik kwam met de vormen en natuurlijk het verhaal, Riki met de specifieke invulling van de vormen. Op internet is van alles te vinden over Riki's levensverhaal, maar je leert iemand pas echt kennen als je met hem praat en in de ogen kijkt.
Riki is iets kleiner dan dat ik ben, fors en "op de brommer" ;) Grijs, kort haar en een vriendelijk gezicht. Gekleed in een trainingsbroek, tshirt en slippers. Zijn hele uitstraling is charismatisch, vriendelijk.
Om 12:00 uur begon het tattoo-proces. De gebruikelijk dingen stonden klaar op het tafeltje; tattoo-machine, inkt, vaseline, handschoentjes, desinfect-spray en n keukenrol.
De tekening stond inmiddels met pen, in grove lijnen, op m'n rug. De machine begint het onmiskenbare geluid te maken. Geluid dat ik associeer met pijn en blijdschap. Pijn, omdat het pijn doet, duhh! Blijdschap als het over is, gezegend met een nieuwe herinnering.
Riki begint onderaan de tattoo, onderaan m'n rug dus. In het midden, op m'n ruggegraat. Wat een klote plek is dat! Een soort van rilling gaat door m'n lijf en de gedachte: "ohja, zò voelde het... Waarom deed ik dit ook alweer?!"
Na enkele minuten zei Riki precies wat ik dacht: "you are not yet in your zone, are ya mate?"
Dat klopte, het duurt altijd even voordat je tijdens het tattoo-proces, "in your zone" komt. Een soort van trance, mental state of mind, waarin je de pijn minder voelt. Waarin je het gevoel accepteert, in plaats van er tegen vecht. Waarin je begint te dwalen in gedachten, op zoek naar afleiding.
Gelukkig kwam ik na ongeveer 20 minuten in m'n zone. Riki zag en voelde het, want hij zei nog: "ahh, you're in your zone now aren't ya? That's good, me too".
Na ruim 3,5 uur was Riki klaar met de buitenste cirkel. Tijd voor n lunchbreak! Dat voelde goed, ik kon ff m'n benen strekken. De afgelopen uren zat ik namelijk achterstevoren op n stoel, met m'n borst en armen leunend op de rugleuning van de stoel.
Riki's vrouw had een heerlijke sandwich met kip geregeld. Super lief. Allicht had ik zelf ook eten meegenomen, maar dat had ik dus niet meer nodig. Voilà, m'n avondeten was ook weer geregeld ;)
Ik was erg nieuwsgierig naar het resultaat tot dusver, maar ik besloot niet te kijken. Ik wilde het eindresultaat zien. Erg moeilijk voor mij, want ik ben erg ongeduldig. Tegelijkertijd een goede test, een test om m'n eigen geduld en nieuwsgierigheid op de proef te stellen.
Na de korte pauze ging Riki verder. Voordat hij begon zei hij nog: "The only bad thing about stopping, is that you get out of your zone..."
Toen hij weer begon te prikken, voelde ik wat hij bedoelde. Dezelfde pijn, dezelfde schrik van m'n lichaam als in het begin. Gelukkig duurde dit weer maar even.
M'n tattoo staat voor 80% op de rechterhelft van m'n rug. Toen Riki aan het kleine gedeelde aan de linkerhelft begon, werd ik niet blij. M'n hele "zone" en lichaam waren gefocussed op rechts. Maar links niet. Riki zag dit, kippenvel bij iedere naald die m'n linker helft van m'n rug in ging.
Wederom zei hij wat ik dacht: "Your left side is not in it's zone bro. It has something to do with the two parts of your brain, they work seperatly".
En zo voelde het ook, een hele vreemd gewaarwording. Alsof m'n lichaam en hersenen specifieke lichaamsdelen aansturen en het gevoel per ledemaat kunnen in/uitschakelen.
Jammer voor mij, want dit betekende wederom 20 minuten "beginners-pijn" voor m'n linkerhelft.
Af en toe veegde Riki de ruwe schets op m'n rug uit, waardoor hij weer met de stift opnieuw moest tekenen. Ik zag Riki achter me zitten, stift in z'n hand. Op het moment dat de stift m'n huid raakt, hoorde ik de tattoo-machine op tafel trillen.
Riki lachte en zei: "oh god, I used my foot pedal to make my pen work... Don't tell anybody I did that whaha!"
Ik zei dat ik dit niet kon beloven, aangezien het erg grappig en het ideaal blog-voer was ;)
Na ongeveer 95% procent met de kleine naald gewerkt te hebben, pakte Riki z'n "magnum" 7-naalder tevoorschijn, voor het grovere inkleur-werk.
Ik dacht dat dit een verademing zou zijn, de kleine enkele naalden gaan meestal dieper.
Een verademing was het echter niet. Wat n klote gevoel. Misschien zat ik niet meer in m'n zone, misschien was m'n lichaam er wel klaar mee?! Ik wist t niet.
Ik denk het laatste, want na ruim 6,5 (!!!) uur was m'n verhaal getransformeerd tot m'n nieuwe tattoo!
Ik keek voor het eerst in de spiegel... WOW!!! Riki ging liep samen met mij stuk voor stuk ieder lijntje door, terwijl hij de betekenis ervan vertelde. Mijn verhaal, mijn tattoo... I LIKE!!
Natuurlijk zeggen foto's veel meer dan woorden, degenen met Facebook hebben wat dat betreft geluk... ;)
Een lange en pittige dag, maar het was het dubbel en dwars waard. Riki Manuel heeft laten zien wat voor grote kunstenaar hij is, en ik ben meer dan tevreden met zijn werk.
THANKS!!!
Love -X- Joe
-
23 Maart 2012 - 09:07
Jill:
Jezus...6,5 uur... dat is echt lang!!! Respevt voor jou!! Fijn dat je er blij mee bent:D -
23 Maart 2012 - 09:42
Vera:
Ja, hij is heel mooi geworden, ik hoop het verhaal erachter te horen als je terug bent. Het blijft de hele week prachtig weer, dus je komt met het zonnetje thuis! :-D
Appie en Mo zullen ook wel blij zijn; als je iets wolligs met pootjes ziet, dan is dat Appie en als je iets voorbij ziet flitsen, tussen je benen door, iets zwart wits, met hele ondeugende en stoute oogjes....dan moet dat Mo zijn!!! :-D HAHAHA -
23 Maart 2012 - 10:43
Souad:
Respect! 6,5 uur jeetje. Je hebt wel iets moois voor terug. Hele mooie tattoo! Heb genoten van je verhalen. Heb effe paar achter elkaar gelezen, lachu..... Geniet van je twee daagjes. Ben beniewd wat je tegenkomt de twee dagen hahahahaa. Enjoy X
-
23 Maart 2012 - 12:06
Linds.:
6,5 uur is niet lang voor een kunstwerk van zo een formaat ;-). Wauw zeg, je hebt er echt een mooie ervaring bij. Onuitwisbaar! Nogmaals, errug mooi!! I envy you. X -
23 Maart 2012 - 16:48
Mike:
Damn!!! 6,5 uur, pittig man! Mooi geworden, je hebt mijn sterrenbeeld op je rug ;-) Veel plezier nog, grt! -
23 Maart 2012 - 17:25
Rogier Van Lokven:
Qualieke tattoo, baas!!! Zag de foto's op facebook nu we terugrijden van Frankrijk. Echt zwaar mooi! En gaaf dat je bij de Hattori Hanzo der tattoo's terecht kon. Respec' !!! Tot snel! Xxx -
23 Maart 2012 - 19:26
Mliz:
Respect voor jou lieverd, en wat ontzettend mooi verwoord.. Ben heel benieuwd naar je nieuwe trots in t echie!
Dikke kus van mij
PS wat heb jij een mazzel zeg.. Moet een topafsluiting van je vakantie zijn!
Spreek je snel, X -
23 Maart 2012 - 20:02
Joe Carpenters:
@Jill: thanks meid, ben er zeker blij mee!
@Moeders: TUURLIJK vertel ik jou t verhaal erachter, you'll like it ;) Zin om jullie weer te zien. En tuurlijk Appie en Mo ook, zo te lezen is Mo niks veranderd. Appie wel... Dieet zei ik toch!! ;)
@Souad: thanks!! Hb er idd iets moois voor terug, was t waard! Heb vanaaf nog wel wat leuks inde planning, dus wie weet ;)
@Linds: bedankt zussie, 6,5 uur is idd errug rap!!! Leek wel n machine die kerel haha ;) Ennuh Mike, deze tattoo heb ik ook speciaal voor jou genomen :P
@Choda: Hatori Hanzo.. LOL!! Zo voelde t wel ja, super lucky!!!
@Liz: thanks lieverd! Hb idd echt geluk gehad, super om de herinnering aan mn vakantie op deze manier te vereeuwigen :D
Als ie helemaal genezen is zal ik m een keer komen showen, met de vakantiefoto's erbij als je wilt. Komt goed! XX
-
23 Maart 2012 - 20:46
Judy:
Wat een leuke verhalen allemaal Brother Joe! can't wait to see you again! ben ook benieuwd naar alle foto's en verhalen!!! :D safe flight back, en tot snel! Dikke kus en knuf....Dudie! xxx -
24 Maart 2012 - 12:50
Youri:
wtf 6,5 uur pff, respect ouwe doe ik je nie na. geniet er nog ff van en tot over een week of zo
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
