Tongariro Alpine Crossing

"Lord of the..?"

Gisteren (zaterdag) de Tongariro Alpine Crossing helaas niet kunnen doen, er kwam n flinke storm over Nieuw Zeeland.
Dus hebben we n beetje gesport en verder de hele dag lekker bijgeslapen, gekletst, filmpje gekeken (Lord of the Rings, dat lijkt me logisch) en op tijd naar bed.

Ohja, mochten jullie denken dat ik alleen maar achter de pc zit: no worries!! We reizen (bijna iedere dag) veel, soms uren. Zit dan in de bus en kan dan lekker alles offline uittypen op m'n iPad. Handig voor mij, want ik kan direct eventuele frustraties van me af typen (zoals jullie al hebben gemerkt) Daarbij is m'n geheugen poep, dus ik moet t wel snel op typen anders weet ik t niet meer. Is handig voor mezelf als ik t ooit terug wil lezen. Dus dat was dat. 

Zondag (vandaag) om 0600 uur opgestaan en t weerbericht gechecked, dat was oké!!! Dus om 0730 uur richting t startpunt van de bekende Tangariro Alpine Crossing. 

Het begin leidde ons door wat bergen heen, ongeveer een uur lang. We zagen Mount Ngauruhoe (Mount Doom uit Lord of the Rings) al liggen, in al zijn glorie. Vanwege de storm was de top bedekt met sneeuw. Er hing een onheilspellende soort van wolk/mist rondom het puntje vd top, waardoor de top nauwelijks zichtbaar was.
Na een uur lopen, kwamen we op een crossroad. We konden kiezen 
1. De crossing verder lopen 
2. De top van Mount Ngauruhoe aantikken.

We kozen voor optie twee, volgens het bord was het ongeveer 3 uur heen en weer naar de top. Onze kamergenoot, Tim (uit Engeland, Yorkshire)  sloot zich bij ons aan. Tim is een ietwat rossige gozer, mijn lengte en heel magertjes. Hij komt n beetje vreemd en prettig gestoord over, ik noem hem ook "crazy basterd", waarop hij altijd zegt "I'm not gonna argue 'bout that" Ik mag hem wel :D

Het eerste terrein wat we tegenkwamen was ons bekend, namelijk zand/kiezels/stenen en losse rotsen waar we al ff overheen hebben gelopen.  Naarmate we hoger kwamen, verdween dit landschap. Het maakte plaats voor los vulkanisch zwart zand. Het soort zand waar je steeds 2 stappen kon zetten, om er vervolgens 1 terug naar beneden te zakken. Heel fijn en efficiënt lopen dus, NOT.
Na ongeveer 45 minuten kwam er een 3e factor bij, de kou. Het vulkanische zand werd steeds meer en meer bedekt met sneeuw. Nadeel was de kou, voordeel was dat het zwarte zand eronder hard was, en je dus "trappetjes" kon maken in de sneeuw.
Terwijl we omhoog liepen, probeerden we de top te spotten, om te kijken hoe ver we nog moesten. Dit lukte helaas niet, door de wolken/mist rondom de top. We besloten nog iets verder te klimmen. Overal om ons heen was het wit op de berg, geen pad te bekennen. Ondanks de temperatuur, welke steeds lager werd, hadden we het warm. Warm van het klimmen, van het continu checken waar je liep en waar je heen moest.

Opeens en uit het niets, omsloot de mist ons. We werden door haar omarmd, zoals een moeder haar baby in haar armen neemt. Het was niet koud, maar het voelde vreemd. Het leek alsof de mist al het geluid in haar opnam, ik hoorde niets meer. Geen wind, geen vogels, geen pratende mensen. Helemaal niets. Het had iets onheilspellends over zich, maar tegelijkertijd iets rustgevends. Ik ging op n rots zitten, liet het overweldigende gevoel over me heen komen. Ik keek de dikke mist in,  voor me uit. Niet naar de berg, maar de andere kant op. Heel even, voor een paar seconden, opende de mist zich. Ver genoeg voor ons, om te zien hoe hoog we al waren geklommen. Het uitzicht was prachtig en niet met woorden te beschrijven. 
Maar voordat ik het gevoel op me in kon laten werken, sloot de mist zich weer. We besloten verder te klimmen, na wat foto's natuurlijk :D 
Mooi moment was het poseren vd crazy basterd Tim: geheel in het zwart gekleed, rechtte hij zijn rug. Het accentueerde zijn slungelige lichaam nog meer. Zijn knieën op slot, armen gestrekt langs zijn lichaam. Hij keek recht voor zich uit, "that's me smiling" zei hij. Ik nam de foto van onderen, en zo werd Tim vereeuwigd op mijn foto. Hij leek wel een begrafenisondernemer, en voilà: onze Tim heeft zijn bijnaam te pakken ;)

De verdere klim was steil, m'n kuiten stonden helemaal strak. Strakker dan het botoxhoofd van David Hasselhoff. Na in totaal 1uur geklommen te hebben was er nog steeds geen eind in zicht. Tim en Kai besloten terug te gaan, het op te geven. Jammer. Slapjanussen!! 
Carlijn en ik gingen door. We zijn samen ongeveer nog 45 min doorgegaan. We werden verwelkomd door een onaangename 4e factor: wind. Jammer voor ons was dit geen laf warm briesje, maar een mannelijke koude en zeer harde wind. De ondergrond onder ons veranderde van besneeuwd zwart vulkaan zand, in bevroren ondergrond. 
Af en toe kwam en zo'n harde windstoot, dat we omver werden geblazen.
De wind ging even liggen. Ik keek naar boven en alsof ik er om vroeg, week de mist voor me uit. De zonnestralen kwamen door de wolken heen, belichtte de top vd berg! We waren ongeveer op 15 min klimmen afstand. Evensnel als de mist voor me week, omarmde zij de top weer, direct gevolgd door een harde windstoot. Weer werden we gedwongen te gaan liggen, op het koude ijs, om niet vd berg afgeblazen te worden.
Net voordat we besloten terug te keren, wilde ik nog 1 ding proberen. We bonden onze klimijzers onze onze schoenen. Dikke, harde stalen tanden zouden ons de grip geven die we nodig hadden, het laatste stuk te trotseren.
Juist op het moment dat we op stonden, ik tegen Carlijn zei "dit laatste stukkie is niks meer joh, we zijn niet voor niets zover geklommen", werden we genadeloos afgestraft. Een meer dan mannelijke windstoot raakte ons, joeg ons de angst in onze schoenen. Het was alsof er werd gezegd "beter keer je om, mafkees". We keken elkaar aan en besloten dit ook te doen, de top binnen handbereik. Het was zuur, maar wel veiliger. Ik ben in ieder geval blij dat ik zo ver was gekomen, de top heb kunnen zien :D
Ik denk als jullie de foto's later zien, me wel zullen begrijpen waarom we zijn omgekeerd (misschien kan ik er zo eentje op FB plaatsen)

Hoe moeilijk de klim was, zo makkelijk was de afdaling. Je moest alleen oppassen dat je niet te hard naar beneden ging, want remmen was moeilijk ;)

De rest vd Tongariro Alpine Crossing (15km) was erg gaaf. Het nam ons mee door en over verschillende bergen, allemaal met een ander adembenemend uitzicht. Als we af en toe omdraaiden, en dan Mount Ngauruhoe zagen liggen, verklaarden we onszelf voor gek, troste gekken, dat wel ;)
De uitzichten die ik heb gezien zijn moeilijk te omschrijven met woorden. Ik heb ze natuurlijk gefotografeerd, maar ik heb niet de hele crossing door m'n lens bekeken (goed advies, thanks). Ik heb genoten met n hoofdletter G. 
Wat trouwens erg grappig was, was dat we "vegetarische chick & badpakmodel" (vd duiktocht) nog tegen kwamen, erg toevallig en bezorgde mij in ieder geval weer n hoop LOL. 
Onderweg haalden we nog n Belgische vrouw in. Ondanks dat wij de berg hadden beklommen, haalden we haar in, zo traag was ze. Niet omdat ze langzaam liep, maar omdat ze OVERAL foto's van maakte. 
Ik kan haar van alles noemen, maar Tim de begrafenisondernemer omschreef haar wel prima: "she loopy man, she needs help. Proffessional help. She 's not wired up right" Daar heb je helemaal gelijk in Tim, you crazy basterd :D

Na in totaal 8 uur te hebben gelopen/geklommen/gekropen/gelachen en genoten, kwamen we bij onze eindbestemming, lichamelijk totaal gebroken maar zeer voldaan. 
Een stuk Nieuw Zeeland zoals ik het nog niet kenden, en waar ik graag meer van wil zien. 

Ik vertelde de buschauffeur ons het bergtop avontuur, waarop hij een beetje verbaasd keek en zei "I told you guys not to go up there, the wind can be up to 58 km/h"....
Hmm, dat stukje heb ik dan ff gemist denk ik ;)

Love -X-